Με το φτωχό μου το μυαλό… λέω εγώ

Μετά την ανακοίνωση του Γιώργου Παπανδρέου για το δημοψήφισμα, καταρρίφθηκαν όλα τα ρεκόρ στους κοινοβουλευτικούς αγώνες πούστηδων, από τους αγωνιζόμενους που τρέχανε να σταματήσουν τον Παπανδρέου από το να κάνει δημοψήφισμα. Από τον Σαμαρά μέχρι τον Καρατζαφέρη και τον Τσίπρα -εξαιρείται η Αλέκα που προβληματιζόταν αν έπρεπε να αποκατασταθεί ο Βελουχιώτης- όλοι τρέχανε σαν τους πούστηδες να προλάβουν το κακό, μπας και εισπράξουμε τα λεφτά της δόσης και κάνουμε Χριστούγεννα. Με ωραιότερες στιγμές τις διαδοχικές εμφανίσεις του Παπανδρέου, ο οποίος ανά μισάωρο έλεγε και κάτι διαφορετικό, καταλήγοντας στο ότι το δημοψήφισμα έκανε καλό, γιατί αποτέλεσε ένα σοκ που ξύπνησε τον πολιτικό κόσμο. Το σκεφτόμουν, λοιπόν, και έλεγα: «Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει;». Μέχρι που το βρήκα.

Ηταν Σεπτέμβριος του 2000 όταν η Ελλάδα αντιμετώπιζε τη Γερμανία στο ΟΑΚΑ. Η Γερμανία είχε κερδίσει 2-0 και την τηλεοπτική μετάδοση έκανε ο Μανώλης Μαυρομμάτης. Οταν το ματς ήταν 0-0 κάποιος
Ελληνας παίκτης είχε κάνει σουτ που κατέληξε στην έξω μεριά των διχτυών, αλλά ο Μαυρομμάτης προς στιγμή το είχε δει γκολ. Εκείνη την εποχή  με τον Κάρπετ δουλεύαμε στο «Βήμα» στη Χρήστου Λαδά, όπως και ο Μαυρομμάτης που δούλευε στο ίδιο κτίριο, αλλά στον τρίτο όροφο, στα «Νέα». Την επόμενη, μετά το ματς, συναντηθήκαμε συμπτωματικά στην πόρτα του ασανσέρ. «Ωραία μετάδοση», είπε ο Κάρπετ στον Μαυρομμάτη. «Μόνο που δεν είδες ότι η μπάλα δεν είχε μπει γκολ». «Α, χα, χα», κάγχασε ο Μανόλο. «Αγοράκι μου, έχεις κάνει Ιταλία και νόμιζα ότι θα το είχες καταλάβει. Εκείνη τη στιγμή το ματς ήταν βαρετό. Επίτηδες, λοιπόν, είπα ότι η μπάλα είχε μπει γκολ, για να δημιουργήσω σοκ στους τηλεθεατές και να τραβήξω την προσοχή τους στο αν η μπάλα μπήκε ή δεν μπήκε». Την ίδια τεχνική ακολούθησε και ο Παπανδρέου με το δημοψήφισμα. Μόνο που αυτά τα κόλπα είναι ζόρικα, τα ξέρουν στην Ελλάδα και για να τα καταλάβουν στο εξωτερικό και ειδικά στη Σαουδική Αραβία, κάποιος πρέπει να βρεθεί να τους τα εξηγήσει.

«Ρε Βλάση, μπας και δεν έχουν λεφτά; Μπας και βρίσκονται στην ανάγκη, αλλά ντρέπονται να ρωτήσουν;». Ο πρίγκιπας ανησυχούσε για την κατάσταση στην Ελλάδα, που πιθανόν να τον καθυστερούσε στο να επενδύσει τα λεφτά για τον Παναθηναϊκό. Ο Βλάσης βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Από τη μία πλευρά δεν μπορούσε να πει ποτέ ψέματα, αλλά από την άλλη έπρεπε να διαφυλάξει την αξιοπρέπεια της πατρίδας του. Κουνήθηκε αμήχανα πάνω στον καφέ καναπέ που καθόταν με τον πρίγκιπα, με κίνδυνο να φθείρει την ταπετσαρία και να μην έχουν πού να κάτσουν. «Κοιτάξτε πολυχρονεμένε Μπιν, προστάτη των τριών σινεμά και της μεγάλης κουφάλας. Το θέμα με το ελληνικό χρέος δεν είναι απλό. Βέβαια, το ποσόν ακούγεται ασήμαντο, αλλά από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί έπρεπε να ξεκαθαριστούν μερικές λεπτομέρειες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πάει να το πληρώσει, αλλά του ζήτησαν γνήσιο της υπογραφής. Καταλαβαίνεται τώρα πόσο καιρό παίρνει να βγει. Αλλά μην ανησυχείτε. Μετά ο Παπανδρέου θα πάρει τον Πετρόπουλο, ο Σαρκοζί θα δώσει εντολή στον νομομαθή Τιρμπουσόν και η Μέρκελ στον καθηγητή νομικής του πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης Ντίτμαρ Κράτσε Κάτσε και όλοι μαζί θα συντάξουν ένα MoU που δεν θα περιλαμβάνει μόνο το ελληνικό χρέος, αλλά και το κτίριο του Βωβού. Μετά…». Ο πρίγκιπας έδειξε να χάνει το ενδιαφέρον του και ο Τσάκας το κατάλαβε. «Αλλά αυτά, πολυχρονεμένε προστάτη των τριών Fiat Punto, μπορούν να περιμένουν. Η Τζέντα είναι πανέμορφη το ηλιοβασίλεμα. Ας πάμε μια βόλτα να ξεσκάσουμε». Και άρχισαν να κάνουν πετάλι -ο καφέ καναπές έχει και πετάλια- για να βγουν στην παραλία.

Πίσω στην Ελλάδα ένας ψηλός, λεπτός, πενηντάρης κύριος με μουστάκι προσπαθούσε να βάλει το κλειδί στην κλειδαριά ενός κτιρίου της Μαξίμου. «…και τους έχω πει χίλιες φορές να τη λαδώσουν, γιατί το κλειδί δεν γυρνάει», μονολόγησε, συνεχίζοντας την προσπάθειά του. Στην ανηφόρα προς το Κολωνάκι ένας κλειδαράς οδηγούσε το παπί βρίζοντας. «Οχι μόνο ήταν δέκα άτομα, όχι μόνο λέγανε να κάνω γρήγορα να αλλάξω την κλειδαριά πριν να έρθει, όχι δεν δώσανε ένα τάλιρο πουρμπουάρ, αλλά ζήτησαν να τους κόψω και απόδειξη. Πού θα μας φτάσουν αυτοί οι Γερμανοί…». Στη Μαξίμου ο κύριος με το μουστάκι συνέχισε να προσπαθεί. «Με το που βγω δεύτερη τετραετία, θα την αλλάξω την κλειδαριά, damn it».

Η συνεδρίαση  του εκδοτικού ομίλου συνεχιζόταν. «Πόσα λένε ότι χρωστάμε στις τράπεζες και το κράτος;», ρώτησε το αφεντικό. «Κάπου στα 500 εκατομμύρια ευρώ και…». «Μη μου βάζετε τα "και" γ…ώ το ξεσταύρι σας. Στρογγυλά τα νούμερα. Πεντακόσια και μετά εξακόσια». «Πεντακόσια αφεντικό». «Και πόσο έχετε υπολογίσει ότι θα πηγαίνει το ευρώ σε δραχμές;». «Γύρω στα 70 εκατομμύρια δραχμές το ευρώ. Τον πρώτο μήνα όμως αφεντικό, γιατί μετά θα ανέβει ο πληθωρισμός και στον δεύτερο μπορεί να έχει πιάσει τα 200». «Ωραία, να θυμηθώ να κρατήσω ένα δεκάρικο σε ευρώ για να πληρώσω τα χρέη στο κράτος και παιδιά πάμε γερά. Ολοι μαζί με μια φωνή. Η Ελλάδα πρέπει να ξαναγυρίσει στη δραχμή».

Μην ξεχάσουμε, λοιπόν, να επιστρέψουμε στη δραχμή, ώστε και τα νέα παιδιά να ζήσουν τις μεγάλες στιγμές να τους ψάχνουν στα ελληνικά αεροδρόμια για να μη βγάλουν συνάλλαγμα και να περιμένουν στις ουρές στα ευρωπαϊκά προξενεία μαζί με τα παιδιά της Υπατείας για να πάρουν τη βίζα τους. Να ζήσουν την εποχή που όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέστρεφε στην Ελλάδα, αυτός και η συνοδεία του κουβάλαγαν air condition, όπως είχε κάνει ο Σαρτζετάκης στο ταξίδι του στην Κίνα. Μην τη χάσουμε την ευκαιρία. Στη δραχμή αδελφές, στη δραχμή, που θα έγραφε και ο Τσέχοφ.

του Αντώνη Πανούτσου-SPORT DAY