Προς το παγόβουνο...

Πολλά πράγματα εξηγούνται και τα καταλαβαίνει κανείς εύκολα. Απολύτως κατανοητή και συνεπής είναι η στάση της ελληνικής Αριστεράς, η οποία ξέρει μόνο το ΝΙΕΤ σε όλα. Στελέχη της ονειρεύονται ότι θα πάρουν τη ρεβάνς για παλαιότερες ήττες τους ή ότι ακόμη η Ελλάδα θα...
αποδειχθεί πρωτοπόρο παράδειγμα κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος.
«Λογική», επίσης, είναι η άποψη των ακραιφνών λαϊκιστών που πιστεύουν στην «Ελλαδίτσα» μας, και δεν τους πειράζει η δραχμή ή η ιδέα μιας Ελλάδας απομονωμένης και χωρίς ισχυρούς συμμάχους. Εξίσου λογικό βρίσκω το μάρκετινγκ κάποιων όψιμων λαϊκιστών, οι οποίοι το κάνουν με τη γνωστή αντίληψη πως «όταν έχεις μαγαζί στο Μοναστηράκι, τσαρούχια θα πουλάς». Και, τέλος, απολύτως εξηγήσιμος είναι ο συστηματικός και πολύ έξυπνος τρόπος με τον οποίο μας σπρώχνουν στη δραχμή όσοι (α) κινδυνεύουν να πάνε φυλακή γιατί το παράκαναν, ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα, (β) είναι χρεοκοπημένοι και θέλουν να κρύψουν τη χρεοκοπία τους σε μια γενικότερη καταστροφή ή να βρουν λεφτά μέσα σε μια αλβανοποιημένη Ελλάδα της δραχμής και (γ) έχουν τα πολλά λεφτά έξω, από τις κομπίνες δεκαετιών και θέλουν να μας αγοράσουν μπιρ παρά.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η
συμπεριφορά υπεύθυνων πολιτικών και κομμάτων που υποτίθεται ότι πιστεύουν στο ευρώ, θέλουν τις μεταρρυθμίσεις στον τόπο και θέλουν να αποφύγουν την καταστροφή.
Ας πάρουμε πρώτα απ’ όλα τον κ. Παπανδρέου. Καθυστερεί τις διαδικασίες εκλογής νέου ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, γιατί κάποιοι τον έπεισαν ότι στο 15% που λέει ακόμη ότι ψηφίζει ΠΑΣΟΚ, έρχεται... πρώτος. Εχει μπλοκάρει, έτσι, τις πολιτικές εξελίξεις και υπονομεύει αυτό που, υποτίθεται, τον ενδιαφέρει: να αποφευχθεί η καταστροφή και να πετύχει ο κ. Παπαδήμος. Ταυτόχρονα έχει φορτώσει τη χώρα και τον κ. Παπαδήμο με μια ντουζίνα «κολλητών», οι οποίοι δεν έχουν κανέναν ρόλο και καμία χρησιμότητα σε ένα κυβερνητικό σχήμα εκτάκτου ανάγκης. Ισως ο κ. Παπανδρέου πιστεύει ότι ο κ. Σαμαράς θα αποδειχθεί «ανεύθυνος» τις επόμενες εβδομάδες και ότι ο κ. Παπαδήμος θα αποτύχει, οπότε ίσως τότε τον νοσταλγήσουμε. Κάποιος πρέπει να του πει την αλήθεια και να τον πείσει ότι το πείσμα και το κόλλημα με την καρέκλα κατατρώει ό,τι απομεινάρι ελπίδας για την υστεροφημία του...

Οσο για τον κ. Σαμαρά, το πάθος για την εξουσία είναι πράγματι μεγάλο. Ο αρχηγός της Ν.Δ. όμως δεν μπορεί, αποκλείεται, να μην ξέρει τι πρέπει να γίνει τις επόμενες εβδομάδες για να μη φύγουμε από το ευρώ. Παρ’ όλα αυτά επιμένει σε ανέφικτες ημερομηνίες εκλογών, τάσσεται κατά περικοπών και βασικών μεταρρυθμίσεων, ενώ δημιουργεί την εντύπωση ότι επιχειρεί να υπονομεύσει το εγχείρημα Παπαδήμου. Λίγη, όχι πολλή, σύνεση να υπήρχε θα αντιλαμβανόταν ότι η Ν.Δ. δεν διαθέτει την ηγετική ομάδα και την ικανότητα να βγάλει πέρα αυτό που έρχεται. Οσο νωπή και ισχυρή να είναι η εντολή του λαού, οι στιγμές απαιτούν εθνική συνεννόηση και μια μεγάλη συμμαχία για την παραμονή μας στο ευρώ. Η βιασύνη του να γίνει πρωθυπουργός πάνω σε αποκαΐδια είναι εντυπωσιακή. Και εν πάση περιπτώσει πώς θα μπορέσει να κυβερνήσει ένα κόμμα, η ηγεσία του οποίου τρέμει ή υποκλίνεται απέναντι στους αυθεντικούς οπαδούς του άκρατου λαϊκισμού; Αφήνω τον κ. Καρατζαφέρη στην άκρη, γιατί ακόμη και οι προσηλωμένοι ερμηνευτές του έχουν ζαλισθεί από τις πολλές στροφές...

Αν, πάντως, αυτοί οι τρεις ηγέτες δεν αλλάξουν ρότα και συνεχίσουν να βάζουν τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα πάνω από το εθνικό συμφέρον, θα μας πάνε στη δραχμή. Δεν είναι υπερβολή. Θα είναι όμως εξοργιστικό γιατί μπορούσαμε και μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας αλλά χρειαζόμαστε έναν Ελευθέριο Βενιζέλο ή έναν Κωνσταντίνο Καραμανλή, και δεν τους έχουμε.
 Αλέξης Παπαχελάς-Καθημερινή