Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;

Μονάχα όποιος ήθελε να χάσει τα λεφτά του, όσα του είχαν μείνει, θα πόνταρε ότι η τρισώματη και μέχρις ακεφαλίας πολυκέφαλη κυβέρνηση θα αναλάμβανε με ενθουσιασμό τα καθήκοντά της και με όρεξη για δουλειά. Και πριν ακόμα από την ορκωμοσία της ήταν σαφές ότι η καθοδήγησή της από έναν τεχνογνώστη που το κύρος του στους οικονομικούς κύκλους, ελληνικούς και διεθνείς (όχι σε όλους βέβαια, μια και τα φωτοστέφανα δεν έχουν σχέση με την πραγματική ζωή), δεν μεταφραζόταν σε πολιτικό κύρος δεν θα άμβλυνε τις έριδες ανάμεσα στους τρεις εκ καταναγκασμού συνεταίρους. Και λίγοι πίστευαν ότι όσα λυρικοηρωικά εκστομίζονταν, για την πατρίδα και το προς αυτήν χρέος, θα είχαν στοιχειώδες έστω αντίκρισμα στη διακυβέρνηση της χώρας. Με συγκολλητική ουσία τη δυσπιστία, την καχυποψία, τον αδίστακτο κομματισμό και τη συστηματική αλληλοϋπονόμευση, δεν συγκροτούνται κυβερνήσεις, και μάλιστα «κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας» όπως κατ’ ευφημισμόν αποκλήθηκε αυτή που, ετοιμόρροπη εκ γενετής, διαχειρίζεται τώρα τις τύχες μας.
Τουλάχιστον προς το παρόν, λοιπόν, και αν κρίνουμε από τα
δημοσίως τεκταινόμενα (τα μυστικοσυμβούλια και οι εν κρυπτώ επαφές και ανταλλαγές απόψεων και εκβιασμών δεν μας ενδιαφέρουν), ο κ. Λουκάς Παπαδήμος δεν φαίνεται να έχει σχηματίσει το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο, ικανό να τον εξυψώσει πάνω από τις διακομματικές και ενδοκομματικές έριδες του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ και να τον καταστήσει όντως πρωθυπουργό, όντως κυβερνήτη τον οποίο θα σέβονται και στον οποίο θα αναφέρονται αποκλειστικά οι υπουργοί, οι υφυπουργοί, ο μηχανισμός εν γένει. Με το πολιτικό κύρος του ακόμα εκ δανείου, παραμένει υπηρεσιακός πρωθυπουργός μειωμένης εξουσίας. Η εξάρτησή του είναι πρόδηλη και ακυρωτική όχι μόνο των δικών του προθέσεων, αλλά και των προθέσεων των κομματικών και κυρίως των εξωκομματικών και εξωθεσμικών παραγόντων, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, που τον επέλεξαν και μέχρις ενός σημείου τον επέβαλαν. Αλλά επικεφαλής κυβέρνησης μπορείς να επιβάλεις. Κυβερνήτη, όχι. Αυτός ούτε κατασκευάζεται ούτε διορίζεται, όση συμβολική βία, πνευματική και συναισθηματική, και αν ασκηθεί από τα μίντια που στρατεύονται σ’ αυτήν την υπόθεση.
Ωρες ώρες λοιπόν φαίνεται ότι η απάντηση στο πατροπαράδοτο απογοητευτικό ερώτημα «ποιος κυβερνάει επιτέλους αυτόν τον τόπο;» είναι απλή, τουλάχιστον όσον αφορά τις εβδομάδες που διανύουμε: Ούτε ο κουτσουρεμένος κ. Παπανδρέου (ή οι διαγκωνιζόμενοι δελφίνοι του, ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Λοβέρδος, ο κ. Χρυσοχοΐδης, η κ. Διαμαντοπούλου, και όποιος άλλος «είδε όνειρο») ούτε ο κ. Σαμαράς, ηγέτης μιας Νέας Δημοκρατίας που δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει ούτε τι πρέπει να θέλει (ούτε το τι μπορεί να πράξει ξέρει, αλλά αυτό είναι συνηθισμένη ιστορία). Ο πραγματικός πρωθυπουργός, αυτός που μοιράζει τα χαρτιά, ή τέλος πάντων αυτός που ορίζει κατά τα κέφια του (και κατά τις ατάκες του) την πορεία του κλυδωνιζόμενου κυβερνητικού σκάφους είναι ο κ. Γ. Καρατζαφέρης, και όχι μόνο επειδή τέσσερα στελέχη του, εκ των επιφανεστέρων, κατάφεραν να στρογγυλοκαθήσουν σε υφυπουργικό ή υπουργικό θώκο χωρίς να έχει δοθεί καμία τέτοια εντολή από τον (κυρίαρχο κατά τα λοιπά) λαό στις εκλογές του 2009.
Στις εκλογές; Οποία πολυτέλεια... Μα ποιος τις χρειάζεται τις εκλογές για να μοιράσει εξουσία και χρήμα, όταν αυτό μπορεί να γίνει απλούστερα και ταχύτερα, δίχως χρονοβόρα γραφειοκρατικά κωλύματα; Ποιος έχει ανάγκη αυτήν την κινητή εορτή εις μνήμην της Λαϊκής Βουλήσεως όταν υπάρχουν οι ακίνητες, οι καλά εδραιωμένες θρησκευτικές αξίες (η οικονομική ελίτ, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα πάσης φύσεως ιερατεία) που ξέρουν πολύ καλύτερα από τον «ακατατόπιστο» και «συναισθηματικά ανώριμο» λαό ποια είναι η βουλή και ποια η βούληση του λαού αυτού, και κυρίως ποια πρέπει να είναι; Για τούτο και, με βάση τα πιλοτικά προγράμματα στην Ελλάδα και την Ιταλία, καλλιεργείται ευρέως η ιδέα ότι «καλές», «παραγωγικές» και «αποτελεσματικές» κυβερνήσεις είναι οι τεχνοκρατικές, οι μη πολιτικές, δεδομένου ότι η καταδίκη και απόρριψη των πολιτικών μεταφράζεται σε καταδίκη και απόρριψη της πολιτικής εν γένει. Αυτό όμως δεν είναι πλήγμα αποκλειστικά κατά της κάστας των πολιτικών, όπως πιστεύουν αρκετοί, ιδίως όσοι έχουν αποφασίσει σαρωτικά πως «όλοι είναι ίδιοι, και όλοι σκουπίδια». Είναι περαιτέρω φαλκίδευση μιας ήδη μειωμένης δημοκρατίας. Είναι ακόμα μεγαλύτερη συρρίκνωσή της.
Η ελληνική δημοκρατία, όπως αποδέχονται πια και οι κυβερνήτες της που την οδήγησαν στο κατάντημά της, είναι μειωμένη, τραυματισμένη, λειψή: ένα κομμάτι της εθνικής μας κυριαρχίας έχει χαθεί, έχει εκχωρηθεί στους «φίλους και εταίρους», στους τροϊκανούς. Αυτοί, και όχι οι Ελληνες που τυπικά κυβερνούν και έχουν στα χέρια τους τη στρογγύλη σφραγίδα του κράτους, ορίζουν αυθεντικά, δηλαδή αυθαίρετα, ποιες είναι οι υποχρεώσεις της χώρας και οι προτεραιότητές της, ποιες οι ανάγκες της και μέχρι ποιου σημείου είναι ανεκτά τα δικαιώματα των κατοίκων της, οι οποίοι αναπαριστάνονται σαν γκρινιάρικα παράσιτα. Στην ουσία δηλαδή έχουμε μια εκτρωματική συγκυβέρνηση των τροϊκανών και του κ. Καρατζαφέρη. Αυτόν άλλωστε κυνηγούν μανιωδώς οι κάμερες, που τον έχουν βοηθήσει όλως ιδιαιτέρως στην καριέρα του και γι’ αυτό, ανταποδίδοντας, τις ταΐζει ανελλιπώς με λεκτικά πυροτεχνήματα όλο και μικρότερου βεληνεκούς. Αυτός εμφανίζεται να εκβιάζει και τώρα, παίζοντας με την τύχη της κυβέρνησης, όπως ακριβώς εκβίαζε και πριν από τον σχηματισμό της, όταν αντιμετώπιζε το Προεδρικό Μέγαρο σαν γραφείο του, μπαινοβγαίνοντας κατά τη βούλησή του. Αυτός δίνει τον τόνο κινδυνολογώντας αγρίως, όπως όταν απειλεί ότι όπου να ’ναι φτάνουν οι μπολσεβίκοι, οι εαμοβούλγαροι, που θα κρατούν το 50% στο ένα τους χέρι και το κονσερβοκούτι στο άλλο. Κι αν τέτοια είναι τα φανερά παίγνιά του, εύκολα φανταζόμαστε τα μυστικά.
 Tου Παντελη Μπουκαλα-Καθημερινή