Συνέβη στην Αθήνα...

... και έτυχε να είμαι μπροστά. Την περασμένη Παρασκευή το μεσημέρι, κατά τη 1.30, μία μαύρη Μερσεντές, κατευθυνόμενη προς Ομόνοια, στάθμευσε στη γωνία Πανεπιστημίου και Αμερικής. (Προσοχή: Το όχημα έμεινε εκεί. Δεν έκανε απλώς μία στάση για να κατεβεί κάποιος επιβάτης). Από μέσα βγήκε ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο αγαπημένος «Πάκης» του Κώστα Καραμανλή του Ακάματου**, ο αντιβασιλεύς του Νεοκαραμανλισμού, που διακρίθηκε ως συλλέκτης υπουργείων (με τα οποία δεν έκανε τίποτε - απλώς τα μάζευε...). Συνοδευόμενος από τον απαραίτητο φρουρό διέσχισε βιαστικά την Πανεπιστημίου από το σημείο όπου δεν υπήρχε διάβαση πεζών, κατευθυνόμενος προφανώς στην Αθηναϊκή Λέσχη για το λιτό γεύμα του. Εκείνη τη στιγμή άναψε το πράσινο για τα αυτοκίνητα και αμέσως ξεκίνησαν οι μοτοσικλέτες. Ο θόρυβος των μηχανών ήταν σχεδόν εκκωφαντικός, αλλά όχι τόσο, ώστε να καλύψει την ουρανομήκη κραυγή ενός μοτοσικλετιστή, ο οποίος είχε παρακολουθήσει τη σκηνή και μάλλον είχε λιγάκι εκνευρισθεί: «Ισα, ρε λ..!». Για την τιμή των
όπλων και μόνον, ο φρουρός του τ. υπερυπουργού κοίταξε αγριεμένος τριγύρω του, δήθεν για να εντοπίσει τον αναιδέστατο, που είχε τολμήσει να προσβάλει την τιμή του πολιτικού. Ο ίδιος ο πολιτικός διατήρησε το χαμόγελο του και συνέχισε. Μου φάνηκε, ωστόσο, ότι επιτάχυνε λιγάκι το βήμα του - λιγάκι, όμως, διότι ένας gentleman ποτέ δεν τρέχει.
Καταγράφω το περιστατικό για τη διδακτική αξία του. Μας δείχνει ποιο είναι το απαραίτητο ψυχικό χάρισμα, προκειμένου να επιλέξει κανείς να πορευθεί στον δύσβατο δρόμο της ατέλειωτης προσφοράς στον άνθρωπο, σε μια χώρα της οποίας ο λαός εκπλήσσει για την αχαριστία και την προπέτειά του. Ποιο είναι αυτό το χάρισμα; Είμαι βέβαιος ότι εσύ αναγνώστη ή αναγνώστρια το έχεις ήδη σκεφθεί (αν δεν το έχεις μάλιστα εκστομίσει...) πολύ καλύτερα απ' όσο μου επιτρέπεται να το γράψω εγώ σε τούτη τη στήλη...
** Ακάματος είναι ο μη φέρων κάματον, ο μη καταπονούμενος, ο ακούραστος. Παρά την κοινή ρίζα τους (κάματος) δεν πρέπει να συγχέεται με το «ακαμάτης». Γνωρίζω ότι η σημασιολογική περιττεύει για τους αναγνώστες της «Καθημερινής», αλλά νομίζω ότι ήταν απαραίτητη, διότι στις μέρες μας η κακία περισσεύει...
 Tου Στεφανου Κασιματη-Καθημερινή