… Και γιατί η Αριστερά στην εξουσία;

Μεγάλος ντόρος γίνεται εσχάτως για το ότι η Αριστερά δεν φαίνεται να δείχνει και μεγάλη πρεμούρα να μας κυβερνήσει. Με θλίψη παρατηρεί ο Βασίλης Δεληγκάρης (ΜΕΡΑΡΡΥΘΜΙΣΗ 10/3): «Είναι φανερό πώς δεν θέλουν με κανένα τρόπο να κυβερνήσουν». Αναφέρεται σε όλα τα κόμματα της Αριστεράς, διαπιστώνοντας ότι τώρα που επί τέλους, η καπιταλιστική δημοκρατία τα έκανε κατά γενική ομολογία θάλασσα, ήρθε η ώρα της Αριστεράς να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Αγνοώντας το σοφό γνωμικό «όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει», θεωρεί ο συγγραφέας και πολλοί άλλοι, ότι τώρα είναι η ευκαιρία να μπει επί τέλους και η αριστερά «στο παιγνίδι» της εξουσίας. Κανείς δε σκέφτεται ότι, τουλάχιστον στην Ελλάδα του σήμερα, ίσως είναι ευτύχημα το ότι η αριστερά κάνει τη… δύσκολη. Κανείς δεν κάνει τον κόπο να
σκεφθεί πώς, αλήθεια, θα ήταν μία κυβέρνηση όπου θα κυριαρχούν τα μυαλά και η πολιτική και όχι μόνο η ρητορική, της σημερινής ελληνικής αριστεράς στις σημερινές οικονομικές συνθήκες.
Είναι σαφές ότι η αριστερά (εκτός της σταλινικής, που έκανε ήρωα τον Σταχάνοφ και καταδίκασε σε πείνα εκατομμύρια, εκτός των κομματικών στελεχών) στο δίπολο παραγωγή – διανομή, προτιμά το δεύτερο, θεωρώντας, ίσως, το πρώτο αυτονόητο. Εκατομμύρια σελίδες, χιλιάδες τόμοι έχουν γραφτεί, κόμματα, φράξιες, ομάδες, γκρουπούσκουλα, επαναστατικά και μη, όλα ασχολούνται με το πώς θα διανεμηθεί δικαιότερα το προϊόν. Ευγενικές ψυχές έχουν δώσει και τη ζωή τους για να μην υπάρχουν φτωχοί και κατατρεγμένοι, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και αμοιβών, το πενθήμερο, το οκτάωρο, τις πληρωμένες διακοπές και τα επιδόματα. Ο σημερινός κόσμος χρωστά πολλά στη ύπαρξη και τους αγώνες της αριστεράς σε όλο τον κόσμο. Ένας κόσμος χωρίς αριστερά είναι μια Χομπσιανή κοινωνία που κανείς δεν θα ήθελε.

Ως εδώ, όμως. Μία ευτυχισμένη κοινωνία, προϋποθέτει και πολλά άλλα και κυρίως την παραγωγή των αγαθών και υπηρεσιών που είναι απαραίτητα για την ευημερία της κοινωνίας. Εδώ η λέξη κλειδί είναι «παραγωγή». Οι ευγενικές ψυχές της αριστεράς πάλεψαν για τη δίκαιη διανομή ενός προϊόντος, που κάποιος άλλος, ίσως όχι και τόσο ευγενικός, μάλλον άπληστος καπιταλιστής κεφαλαιοκράτης, παρήγαγε. Ο αγώνας για τη διανομή αρχίζει μετά την παραγωγή και όχι πριν. Επειδή η κοινωνία των αγγέλων δεν έχει ακόμη παρατηρηθεί στη γη, και ο κόσμος όπου τα πιλάφια και το μέλι τρέχουν στους δρόμους υπάρχει μόνο στον Ισλαμικό παράδεισο, καλά θα κάνουμε να ασχοληθούμε λίγο και με την παραγωγή. Εδώ, δυστυχώς, δεν θα βρούμε αριστερό εγχειρίδιο, οπότε θα χρειασθούμε τους κακούς της ιστορίας, δηλαδή τους κεφαλαιοκράτες καπιταλιστές, τους τραπεζίτες και τις θεωρίες και τεχνικές τους. Αυτό, άλλωστε, κάνει με μεγάλη επιτυχία το ΚΚΕ και ας μην το παραδέχεται.

Στην Ελλάδα, μάθαμε καλά το παιχνίδι της διανομής προϊόντος που δεν έχει παραχθεί. Η λύση ήταν τα δανεικά από τους κακούς τραπεζίτες, τους εμπόρους αλλά και τα ταμεία των ασφαλισμένων του εξωτερικού. Το κάνουμε κοντά 200 χρόνια τώρα, αλλά το παρακάνουμε και γι’ αυτό έχουμε τραβήξει 6-7 χρεοκοπίες. Τα ίδια κάναμε και τώρα, αλλά υπήρχε μία διαφορά. Μετά το 2002, βρισκόμαστε σε μία νομισματική ένωση που δεν έχει καμία όρεξη να υποφέρει για χάρη μας. Μας φέρθηκε με κατανόηση, όπως κάνουμε σε παιδιά με ειδικές ανάγκες, αλλά κάποια στιγμή ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Αυτό που συνέβη χθες, με τη σχεδόν καθολική συμμετοχή των ιδιωτών στο «κούρεμα» του χρέους μας, ήταν μία, τελευταία, πράξη γενναιοφροσύνης και πολιτικού comme il faut. Όταν, όμως, ένα άτομο με ειδικές ανάγκες απειλεί να σου κάνει το σπίτι γυαλιά-καρφιά, κάνεις υπομονή, αλλά στο τέλος υπάρχει και το… άσυλο ανιάτων. Αν δεν αρχίσουμε να παράγουμε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας και να ξεπληρώσουμε το χρέος μας, έχουμε προειδοποιηθεί. Πίσω στο 1950 και χωρίς βοήθειες.

Σε αυτό το σκηνικό είναι, λοιπόν, που λυπούνται μερικοί γιατί αρνείται η αριστερά να… κυβερνήσει. Μα για το όνομα του Θεού! Τι έχει να προσφέρει η όποια ΔΗΜΑΡ ή ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα, στο πρόβλημα της Ελλάδας; Στελέχη που προέρχονται είτε από τις δογματικές Σταλινικές ερήμους είτε τα Πασοκικά κομματικά «θερμοκήπια», πόσο χρήσιμα μπορούν να είναι για την πλήρη αναμόρφωση μίας οικονομίας που παράγει μόνο επιδόματα, μίζες και γραφειοκρατία; Ποιος αριστερός σήμερα θα ανεχθεί, πόσο μάλλον θα αναλάβει πρωτοβουλία, για περικοπές εξωφρενικών επιδομάτων, άχρηστων φορέων και διαδικασιών που εφευρέθηκαν για να παράγουν ατομικές εξυπηρετήσεις και όχι πλούτο και ευημερία;

Αντί, λοιπόν, να θρηνούμε για την …άρνηση των αριστερών να κυβερνήσουν, θα έπρεπε να …πανηγυρίζουμε. Και ακόμη καλύτερα, να απογαλακτισθούμε μια και καλή από την πλύση εγκεφάλου που υφιστάμεθα για δύο γενιές και ας τοποθετήσουμε την αριστερά εκεί που πράγματι ανήκει. Στη διαφύλαξη των δικαιωμάτων και της ευημερίας μας, αφού, όμως, αυτά υπάρξουν, όχι πριν. Την αριστερά στην εξουσία τη ζήσαμε επί σχεδόν 100 χρόνια και σε πολλές χώρες. Εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπής. Αυτό, τουλάχιστον, το μάθαμε. Δεν χρειάζεται και η ελληνική εκδοχή της ανθρώπινης δυστυχίας στο σοσιαλιστικό παράδεισο, που παρά τρίχα γλυτώσαμε πριν από εξήντα χρόνια.΄
 Λυκούργος Λιαρόπουλος , ομοτ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

http://metarithmisi.gr