Ολοι μαζί, χωρίς άλλοθι, προς την πλήρη κατάρρευση

Φόβος και τρόμος εντός και πέριξ των δύο κομμάτων εξουσίας, για το ενδεχόμενο να μην έχουν (ισχυρή ή και καθόλου) πλειοψηφία στην επόμενη Βουλή. Και τα δύο μαζί, εννοείται. Και να οι κινδυνολογίες για την επόμενη ημέρα. Για το ενδεχόμενο να μας κυβερνήσουν οι «κομμουνισταί» και οι «αναρχικοί» ή, τέλος πάντως, να μην μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα (όπως κυβερνιόταν έως τώρα ε;).
Κατ΄ αρχάς, είναι τα ίδια κόμματα που επί χρόνια εναλλάσσονται στην εξουσία στηριζόμενα σε μεγάλο βαθμό στην πελατειακή σχέση με τους ψηφοφόρους και τις οικονομικές δυνάμεις του τόπου. Ο,τι έσπειραν, θερίζουν.
Είναι σε σημαντικό ποσοστό οι ίδιοι ψηφοφόροι, που μην έχοντας πλέον να περιμένουν ανταπόδοση από τα κόμματα αυτά (τουναντίον, χάνοντας και πολλά από τα «κεκτημένα»), όχι μόνο δεν θέλουν να τα ψηφίσουν, αλλά επιδιώκουν να τα τιμωρήσουν. Να τα εκδικηθούν. Με τον ίδιο, ει δυνατόν, σαδισμό που εκείνα του συμπεριφέρονται τα τελευταία χρόνια. 

Ισως, χρειάζεται να επικρατήσει Βαβέλ ώστε να καταρριφθούν μύθοι δεκαετιών – ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να γεννηθούν νέοι

Πριμοδοτούν, λοιπόν, τουλάχιστον στις δημοσκοπήσεις, φωνές και δυνάμεις οι
οποίες βεβαίως τους «χαϊδεύουν» πάλι τα αυτιά. Λογικό. Αναμενόμενο, αφού έτσι είχαν μάθει επί δεκαετίες. Ο κόσμος, όπως μας αρέσει να λέμε, ψηφίζει με την ελπίδα, και, εκτός του ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, «όσοι υποφέρουν, δεν έχουν άλλη παρηγοριά» από αυτή...
Πολύ περισσότερο όσο δεν αρθρώνεται από τις «δυνάμεις σταθερότητας» πρόταση συγκεκριμένη, συγκροτημένη, διαφορετική, που να δίνει τουλάχιστον χώρο για να επικρατήσει η προοπτική αντί της απογοήτευσης.
Το ΠαΣοΚ είναι εδώ (και αυτό, για όποιον καταλαβαίνει, είναι το πρόβλημά του…), η δε Νέα Δημοκρατία δείχνει να πληρώνει πιο ακριβά από όσο υπολόγιζε την υπέρβαση των τελευταίων μηνών, αλλά και την ευθύνη της ως κυβέρνηση που διπλασίασε το χρέος.
Κάπως έτσι έφτασαν και τα δύο μεγάλα κόμματα να (κινδυνεύουν να) μην κάνουν μαζί ένα! Νομίζω, όμως, ότι έχουμε δημοκρατία. Αν ο λαός θέλει να κυβερνηθεί από την Αλέκα, τον Τσίπρα, τον Καμμένο ή ΚΑΙ από αυτούς, ας γίνει έτσι. Οσο και αν διαφωνώ, όσο και αν χτυπιέμαι, δεν μπορώ να γίνω ό,τι -και όποιοι- κατηγορώ: θα σεβαστώ το αποτέλεσμα και θα αναμένω τις επιλογές της επόμενης κυβέρνησης. Ή συγκυβέρνησης. Και ο Θεός βοηθός…
Οι ψηφοφόροι ωστόσο γνωρίζουν πλέον πού έφεραν τη χώρα και οι «ισχυρές» κυβερνήσεις που προηγήθηκαν: στην πιο ανίσχυρη θέση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο. Κανείς βεβαίως δεν εγγυάται ότι αν κληθούν να (συγ)κυβερνήσουν περισσότερα κόμματα θα δούμε άσπρη μέρα. Το πιθανότερο είναι να επικρατήσει Βαβέλ. Ισως, όμως, χρειάζεται να γίνει αυτό, ώστε να καταρριφθούν μύθοι δεκαετιών – ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να γεννηθούν νέοι.
Και, εν πάση περιπτώσει, τα πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα και οι φωνές της λογικής δεν ήταν αυτά που κάθε φορά στα δύσκολα έσκουζαν για παν-εθνική συνεννόηση; Πώς θα γίνει αυτό με τη μισή Ελλάδα απέναντι;
Δικαίως θα αναρωτηθείτε: είναι δυνατόν να συμφωνήσει η Αριστερά με τα αστικά κόμματα ή τούμπαλιν σε πρόγραμμα κυβερνητικό; Και αυτό να αποδώσει; Δύσκολο, αν όχι απίθανο. Και αν δεν, τότε θα καταρρεύσουμε. Πλήρως. Μάλιστα.
Αλλά θα καταρρεύσουμε όλοι μαζί. Χωρίς άλλοθι για κανέναν. Και μάλλον αυτό θα είναι το δίκαιο, αφού όλοι, λίγο - πολύ, έχουμε παίξει τον ρόλο μας για να φτάσουμε εδώ.
Και όλοι τότε θα παραδώσουμε, θέλοντας και  μη, τις θέσεις μας σε εκείνους που θα μπορούν να κάνουν τα «όχι», «ναι». Μαζί.
Στ. Σοφιανός-ΤΟ ΒΗΜΑ