Παραμύθι χωρίς λύκο

 Ο πανικός των κομμάτων, η ταμπακιέρα και η αλήθεια που δεν λέγεται.

Δεν νομίζω ότι χρειάζονται πολλές και αξιόπιστες δημοσκοπήσεις για να συνειδητοποιήσουν όλοι αυτό που έχουμε ήδη διαισθανθεί οι περισσότεροι: ότι το ΠαΣοΚ και η ΝΔ δεν μπήκαν στην προεκλογική περίοδο με το δεξί!

Το αντίθετο, θα έλεγα… Σε σημείο που καθημερινά προκύπτουν κινήσεις πανικού σε δύο κόμματα καταφανώς ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν την εκλογική διαδικασία.

Στο εκλογικό επιτελείο της ΝΔ, αν κατάλαβα καλά, οριακά δεν έχουν ακόμη πιαστεί στα χέρια. Κανείς δεν ξέρει ποιος κάνει κουμάντο σε τι - το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν κάνουν κουμάντο οι ικανότεροι…

Και ίσως γι' αυτόν τον λόγο πρώτη φορά κόμμα που ζητούσε τόσο πιεστικά εκλογές δείχνει τόσο απροετοίμαστο τη στιγμή των εκλογών.

Στο ΠαΣοΚ, από την πλευρά του, ο νέος πρόεδρος υιοθέτησε επισήμως τη μετεξέλιξη του κόμματος σε κινηματογραφική αίθουσα: οι βουλευτές θα συμμετέχουν ανάλογα με το έργο που παίζεται.

Αν τους αρέσει, θα μπαίνουν. Αν δεν τους αρέσει, θα βγαίνουν. Κι αν ανεβάσει ο Βενιζέλος κάτι καλύτερο, μπορεί και να ξαναμπούν.

Εν τω μεταξύ, κανένα από τα δύο κόμματα δεν έχει πει ακόμη λέξη για την ταμπακιέρα.

Δεν λένε λέξη στο ΠαΣοΚ για ό,τι συνέβη τα τελευταία δυόμισι χρόνια και οδηγηθήκαμε στην καταστροφή, ούτε αν προτίθενται να διορθώσουν λάθη και να αποκαταστήσουν αδικίες - αν κληθούν και πάλι να κυβερνήσουν.

Δεν λένε λέξη στη ΝΔ γι' αυτά που θα αλλάξουν αν γίνουν κυβέρνηση, ούτε αν διαθέτουν ένα «σχέδιο ανόρθωσης» της χώρας, ούτε αν μπορούν να κάνουν πράγματα διαφορετικά από εκείνα που έκαναν οι απερχόμενοι κυβερνήτες.

Τι μένει λοιπόν; Οι μεν να μιλούν για «αυτοδυναμία». Οι δε να βάζουν στόχο για «πρώτο κόμμα».

Δύο κομματικές φιλοδοξίες που (ως τώρα) στερούνται πολιτικού περιεχομένου. Δύο πουκάμισα αδειανά, αφού κανείς δεν λέει το βασικό: τι θα κάνουν αν βγουν;

Γιατί θα πρέπει κάποιος να τους (ξανα)ψηφίσει; Και τι σόι επιχείρημα είναι η «σταθερή διακυβέρνηση» όταν κανείς δεν εξηγεί πώς, με ποιους και για ποιους θα κυβερνήσει;

Αντί λοιπόν να μιλήσουν επί της ουσίας των πραγμάτων, επιστρατεύεται πάλι… ο λύκος!

«Η Ελλάδα δεν έχει ακόμη αποφύγει τη χρεοκοπία» προειδοποιεί η κυρία Κριστίν Λαγκάρντ - δηλαδή, πόσο πολύ πρέπει ακόμη να χρεοκοπήσει για να δεχθούμε ότι χρεοκόπησε;

Ή, άντε πάλι κι από την αρχή, το άλλο παραμύθι με τους μισθούς και τις συντάξεις που απειλείται να μην πληρωθούν - αν προηγουμένως δεν μικρύνουν τόσο πολύ ώστε να γίνει φθηνότερη η πληρωμή τους.

Δεν ξέρω ποιους και πόσους πείθουν ακόµη αυτού του τύπου οι φοβικές ρητορικές. Υποψιάζοµαι, όλο και λιγότερους. Οπως υποψιάζοµαι ότι αυτό που λιγότερο απ' όλα περιµένει σήµερα ο ελληνικός λαός είναι να τον τροµάξουν ή να τον εκβιάσουν άλλη µία φορά.

Διότι, ύστερα από τόσους άκυρους συναγερμούς, δεν ξέρω πόσοι θα προσφερθούν να βάλουν πλάτη αν τελικά εμφανιστεί κάποιος πραγματικός λύκος.

Ή, ακόμη χειρότερα, πόσοι θα καταπιούν ξανά το παραμύθι αν υποψιαστούν ότι δεν υπάρχουν ούτε λύκοι, ούτε δράκοι, ούτε μάγισσες, ούτε νεράιδες…

Νομίζω ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εξακολουθούν να εμφορούνται από μια βασική παρανόηση. Εξακολουθούν, τρόπον τινά, να θεωρούν ότι αποτελούν απροσπέλαστα πολιτικά μεγέθη και ότι η διακυβέρνηση του τόπου περνάει μόνο μέσα από τον εαυτό τους.

Μπορεί κάποτε να ήταν έτσι. Δεν είναι πια.

Οι σωτήρες τελείωσαν. Η εμπιστοσύνη των πολιτών στο παραδοσιακό πολιτικό σύστημα έχει εξαντληθεί.

Τα παραμύθια με τους λύκους, τα παλαιοκομματικά τερτίπια και οι μεσοβέζικες διευθετήσεις πείθουν όλο και λιγότερους. Ακόμη και οι εκβιασμοί πλέον θέλουν μια δόση πειστικότητας μήπως και γίνουν πιστευτοί.

Τα δύο κόμματα λοιπόν έχουν μπροστά τους μόλις τέσσερις εβδομάδες για να αποφύγουν μια καταστροφή.

Πρέπει να παλέψουν για κάθε ψήφο - και τους λείπουν πολλές... Πρέπει να ματώσουν για κάθε υποστήριξη. Πρέπει να διεκδικήσουν και το παραμικρό ψήγμα ανοχής.

Πρωτίστως όμως πρέπει να μιλήσουν ανοιχτά. Να μιλήσουν επί της ουσίας. Και να πουν την αλήθεια.

Είναι προφανές πάντως ότι δεν ξεκίνησαν με το δεξί. Και το ερώτημα είναι αν υπάρχει ακόμη χρόνος για να αλλάξουν περπατησιά. 

Γ.Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ