Ο ψηφοφόρος και ο δερβίσης

Στη μακραίωνη πολιτική ζωή μου έχω ψηφίσει με όλους τους δυνατούς τρόπους. Από στράτευση, από πάθος, από ορθολογισμό, από τσαντίλα, από συνοικέσιο, από έρωτα κι από συνήθεια. Πρώτη μου φορά θα ψηφίσω από ναυτία. Εισπνέοντας αντικρουόμενες δημοσκοπήσεις, πολύ θέλει ο άνθρωπος να στριφογυρίσει σα δερβίσης;

Το δοκιμάζω αυτό το χορευτικό, το συγκρίνω με τους στροβιλισμούς των φίλων μου και λέω, ναι, με παίρνει να πέσω σε έκσταση. Σάμπως τα ελληνικά κόμματα, τι διαφορετικό κάνουν; Η ΔΗΜΑΡ αγοράζει παίκτες από τη λατινική Αμερική (του ΠΑΣΟΚ) για να μεγαλώσει το ρόστερ της, την κρατική επιχορήγηση και τον τηλεοπτικό της χρόνο. Το εκ της τέφρας του ΠΑΣΟΚ δίνει τις μετοχές του στους παλαίμαχους, βάζει στην ενδεκάδα τελειωμένους και «παλτά», να 'χουμε να λέμε «σύλλογος μεγάλος» ταρατατά. Ο Σαμαράς θέλει, λέει, να του λύσουμε τα χέρια. Ποιος; Αυτός ο κοψοχέρης που αμόλησε τον Καμμένο του χωρίς να υπολογίσει το ακροδεξιό δόρυ. Εκείνο ντε, που θα πέταγε ο Καρατζαφέρης, αλλά δεν το πέταξε και να τον τώρα που επιστρέφει στην παλιά του τέχνη κόσκινο, μικρέμπορας του λαϊκισμού.

Με τον λαϊκισμό δεν έχω πρόβλημα. Εχουμε κάνει μαζί στρατό και σχολείο. Το ακροδεξιό δόρυ όμως το φοβάμαι. Ο παλμός και τα τελευταία ψαλιδωτά του βηματάκια στη βαλβίδα δεν με πείθουν ότι η ρίψη θα μείνει τελικά εντός παιδιάς και δεν θα ξεστρατίσει προς την κερκίδα.

 

Της Ρούλας Γεωργακοπούλου-ΤΑ ΝΕΑ