Η αφροσύνη έχει ονοματεπώνυμο:Επαναληπτικές εκλογές

Προφανώς οι πρόωρες εκλογές δεν είναι ότι καλύτερο για τον τόπο. Όμως το παθογενές κομματικό σύστημα ήταν αδύνατο να αποδεχτεί μια ...

λύση τύπου Μόντι, προσφέροντας άνεση χρόνου και ελευθερία κινήσεων στον Παπαδήμο, ώστε πέρα από το PSI να αρχίσει να υλοποιεί τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Άλλωστε και η σύνθεση μιας ανάπηρης κυβέρνησης, επεβλήθη στον Παπαδήμο. Έτσι η προσφυγή στις κάλπες κατέστη αναπόδραστη.

Πρόωρες εκλογές, σε μια χώρα στα πρόθυρα χρεοκοπίας, έστω και ως εκτόνωση, δεν αποτελούν αυτοσκοπό. Το ζητούμενο είναι να διαμορφωθεί μια κυβέρνηση που να αντιμετωπίσει άμεσα τους οικονομικούς και κοινωνικούς κινδύνους. Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο απαιτείται να... προκύψει ένα σχήμα με τη βούληση να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις τις οποίες το ΠΑΣΟΚ δεν προχώρησε και η Σαμαρική ΝΔ πολέμησε ανοικτά ή υπόγεια. Μεταρρυθμίσεις, που να έχουν ως κεντρικούς άξονες τη δραστική μείωση του δημόσιου τομέα και την απάλειψη στρεβλώσεων και προνομίων των συντεχνιών. Για να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη.

Σήμερα η προοπτική αυτή μπορεί να διασφαλιστεί μόνο από κυβέρνηση συνεργασίας των δυο μεγάλων κομμάτων και των όποιων «πρόθυμων» μικρότερων, με τεχνοκράτη Πρωθυπουργό και τεχνοκράτες Υπουργούς σε κρίσιμες θέσεις. Έτσι θα υπάρξει πολιτική σταθερότητα και, προσδοκά κανείς, βούληση για την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων.

Οι εκλογές διεξάγονται σε μια περίοδο όπου κυριαρχεί οργή και σύγχυση. Μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης θέλει ταυτόχρονα να αποδοκιμάσει τα κόμματα εξουσίας, αλλά και να επιβάλλει την κυβερνητική τους συνεργασία. Γι’ αυτό ο Σαμαράς είναι εκτός τόπου και χρόνου όταν επικεντρώνεται στην απαίτηση για αυτοδυναμία ή «τίποτα». Όταν δυο στους τρεις απαιτούν επίμονα κυβερνήσεις συνεργασίας, η απειλή για νέες εκλογές είναι καταδικασμένη να πέσει στο κενό.

Απειλώντας το εκλογικό σώμα ότι θα το οδηγήσει σε νέες εκλογές αν στερηθεί την αυτοδυναμία, ο Σαμαράς ίσως να μιμείται την εκλογική στρατηγική της ΝΔ το 2007, όταν ο Καραμανλής κέρδισε, πάνω στο νήμα, την αυτοδυναμία. Όμως το πολιτικό και οικονομικό τοπίο ήταν τότε ριζικά διαφορετικό από το σημερινό. Η ΝΔ προσέγγιζε το 40% και ήταν μια ανάσα πριν την αυτοδυναμία. Η τότε ηγεσία της ΝΔ παρέμενε (ακόμη) πολιτικά κυρίαρχη. Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων πίστευε στην ανάγκη αυτοδυναμίας. Τι από αυτά ισχύει σήμερα; Τίποτα.

Σήμερα η ΝΔ κινείται δημοσκοπικά κάτω λίγο πάνω από το 20%. Η πρωθυπουργική αξιοπιστία του Σαμαρά είναι επιεικώς περιορισμένη, σε καθοδική τροχιά, και ισόπαλη με την ενισχυόμενη αξιοπιστία του αρχηγού του βαρύτατα τραυματισμένου ΠΑΣΟΚ. Η κυβερνητική αξιοπιστία της ΝΔ είναι ανύπαρκτη. Ελάχιστοι ψηφοφόροι θέλουν την αυτοδυναμία της. Άρα η εκλογική εκστρατεία του Σαμαρά βρίσκεται σε λάθος δρόμο. Όμως αυτό είναι το έλασσον.

Οι επαναληπτικές εκλογές αποτελούν αφροσύνη, ιδίως αν επιχειρηθούν στην πράξη. Αν τις προκαλέσει ο Σαμαράς, θα καταφέρει θανατηφόρο πλήγμα στη χώρα. Ταυτόχρονα θα εκτινάξει την οργή της κοινής γνώμης εναντίον του. Άρα ο σχετικός «πολιτικός εκβιασμός» δεν είναι άσος στο μανίκι του. Είναι πολιτικός αυτοχειριασμός. Το χειρότερο όμως είναι ότι, ως πράξη, οι επαναληπτικές εκλογές, θα πιστοποιήσουν στους δανειστές και εταίρους μας ότι το ελληνικό κομματικό σύστημα έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει. Μαζί με τη χώρα.

Γιάννης Λούλης

http://www.johnloulis.gr/