Με τα φρένα σπασμένα...

Η ένταξη της Ελλάδος στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες δεν ήταν αμιγώς οικονομική επιλογή. Οταν υπέγραφε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν υπήρχαν ούτε τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα για να σκορπίσουμε, ούτε τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης για να σπαταλήσουμε. Η επιλογή και το βασικό μας επιχείρημα ήταν πολιτικά. Η Ελλάδα είχε βγει από δικτατορία και η ένταξη μιας ανώριμης δημοκρατίας σε ένα κλαμπ δημοκρατικών χωρών ήταν εγγύηση ότι η χώρα δεν θα διολισθήσει ξανά σε διχασμούς και πολιτειακές εκτροπές.
Αυτό, με τον καιρό και τα λεφτά, ξεχάστηκε. Ολοι νιώσαμε σίγουροι για τη δημοκρατία. Με τα χρόνια οι μνήμες της χούντας ξεθωριάζουν και κυρίως όσα προηγήθηκαν αυτής. Αυτό δεν πιστοποιείται μόνο από την επιτυχία των νοσταλγών της στις εκλογές, αλλά και από τη διάχυτη αντικοινοβουλευτική ρητορική και στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος· τα συνθήματα περί «τέλους της Βάρκιζας», περί νέων Ιουλιανών, περί πλατείας Συντάγματος που θα έπρεπε να γίνει Πλατεία Ταχρίρ κ. ά. Η χώρα αυτή δεν εμπέδωσε ποτέ τη δημοκρατία και τους κανόνες της. Οταν η πνευματική ηγεσία του τόπου -αυτούς τους πρυτάνεις ΑΕΙ έχουμε, αυτή η πνευματική ηγεσία μάς έλαχε- διακηρύσσει ότι η άρνηση εφαρμογής του νόμου σημαίνει κι ακυρότητά του, ασχέτως αν ψηφίστηκε από τα 4/5 της Βουλής, μπορούμε να φανταστούμε πόσο ψηλά ιεραρχείται αξιακώς η δημοκρατία σε άλλα, πιο αγράμματα, στρώματα του πληθυσμού.
Τώρα η χώρα βρίσκεται σε τροχιά εξόδου από την
Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Δύο χρόνια λιτότητας (για να επιτύχουμε το ένα από τα δύο κριτήρια εισόδου μας: έλλειμμα 3% και δημόσιο χρέος 60% του ΑΕΠ) οδήγησαν σε πρωτόγνωρη πολιτική αστάθεια που επιταχύνει τις εξελίξεις. Πετάμε στον νεροχύτη ένα από τα μεγαλύτερα κεκτημένα της μεταπολίτευσης μαζί με τα βρωμόνερά της. Οι περισσότεροι σπρώχνουν τις εξελίξεις προς τα εκεί. Δεν είναι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ· είναι ένα πλέγμα μικρότερων και μεγαλύτερων συμφερόντων που θίγονται από τη δημοσιονομική εξυγίανση (δεν είναι τυχαίο ότι η «Αυριανή», που «γκρέμισε τον καραμανλισμό» και αγκάλιασε τον «νεοκαραμανλισμό», υμνεί τώρα τον κ. Τσίπρα) · είναι οι συντεχνίες που πολεμούν μέχρι θανάτου της οικονομίας κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού· είναι οι απελπισμένοι που έχουν πολύ κράτος αλλά όχι και πρόνοια· είναι, τέλος, η τεράστια σύγχυση που δημιουργούν τα δελτία των οκτώ που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το έλλειμμα από το χρέος και την παραγωγή από την κατανάλωση (θεωρούν την τελευταία εχέγγυο... ανάπτυξης). Δυστυχώς στην πολιτική, όπως και στη ζωή, το ένα φέρνει τ’ άλλο. Τα γρανάζια της ιστορίας κινούνται αργά, τόσο που να δημιουργούν καταστροφικές ψευδαισθήσεις. Πώς το είπε ο κ. Στρατούλης; «Θα μας παρακαλάνε να μάς δώσουν τις δόσεις»; Η δυναμική της εξόδου της Ελλάδος από τη Ζώνη του Ευρώ είναι η συνιστώσα διάφορων δυνάμεων και ψευδαισθήσεων που κυριαρχούν στο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό. Μπορεί, για παράδειγμα, ο κ. Τσίπρας να εννοεί ότι δεν θέλει έξοδο από το ευρώ, προτάσσοντας όμως όλα τ’ άλλα την προωθεί· έστω αθέλητα και ανοήτως. Το χειρότερο δε είναι ότι το κακό δεν θα περιοριστεί εκεί. Η χώρα αυτήν τη στιγμή είναι σαν φορτηγό με σπασμένα φρένα στον κατήφορο. Οι ψευδαισθήσεις για ισχυρή και θωρακισμένη οικονομία μάς οδήγησαν στην κρίση. Οι ψευδαισθήσεις για την κρίση μάς οδηγούν στην καταστροφή.
Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή