Πολιτικοί με ψευδαισθήσεις

Προσπαθώ να καταλάβω τι μυαλά κουβαλάνε στη Νέα Δημοκρατία και πώς πιστεύουν ότι με όσα λένε θα μπορέσουν να διαχειριστούν μετεκλογικά την κρίση, αλλά μου είναι αδύνατο να καταλήξω σ' ένα στοιχειωδώς λογικό συμπέρασμα. Κι αυτό παρά το γεγονός πως πιστεύω ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολιτικού αρχηγού όχι μόνο να διεκδικεί την αυτοδυναμία, αλλά και να την προβάλλει ως την καταλληλότερη προοπτική για τη διακυβέρνηση της χώρας. Με μια προϋπόθεση βεβαίως, πως δεν θα ξεχνά ότι η επόμενη μέρα μπορεί να μην ξημερώσει όπως τη θέλει.
Και στην περίπτωσή μας αυτό ακριβώς θα συμβεί. Γιατί ή δεν θα εξασφαλιστεί, που είναι και το πιθανότερο, κοινοβουλευτική αυτοδυναμία ή, αν εξασφαλιστεί, θα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στον εκλογικό νόμο και όχι στη λαϊκή βούληση. Στην πρώτη περίπτωση θα είναι αδύνατος ο σχηματισμός μονοκομματικής κυβέρνησης. Στη δεύτερη θα είναι αντικειμενικά αδύνατη η λήψη μέτρων ύψους 11 δισ. από ένα κόμμα με λαϊκή απήχηση γύρω στο ένα τρίτο του εκλογικού σώματος. Και τίποτα απ' αυτά δεν είναι υπερβολικό ή προϊόν αντιπολιτευτικής προς τον Σαμαρά διάθεσης.
Προς τι, λοιπόν, αυτό το επίμονα επαναλαμβανόμενο «δεν συγκυβερνώ με το ΠΑΣΟΚ» του αρχηγού της ΝΔ; Δεν καταλαβαίνει ότι τον οδηγεί σε αδιέξοδα και σε νέες κωλοτούμπες τις οποίες θα υποχρεωθεί να κάνει μετά τις εκλογές, προκειμένου ν' αποφύγει η χώρα την ακυβερνησία και την καταστροφή; Δεν του δίδαξαν τίποτα οι
εμπειρίες που οδήγησαν στον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, αλλά και όσα ακολούθησαν; Δεν του φτάνουν οι «κόκκινες γραμμές» που μόνος του χάρασσε και μόνος του διέγραφε έπειτα από λίγα εικοσιτετράωρα;
Ας μην τρέφει ο Αντ. Σαμαράς την ψευδαίσθηση ότι η πρωτοπορία την οποία έδιναν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις στον ίδιο και στο κόμμα του αποδεικνύει δικαίωση της πολιτικής του. Το μόνο που αποδεικνύει είναι την τεράστια φθορά του ΠΑΣΟΚ λόγω των μέτρων που έλαβε και την ανικανότητα εκείνου και των επιτελών του να διατηρήσουν την εμπιστοσύνη όσων ψήφισαν τη ΝΔ το 2009.
Δυστυχώς, όμως, ένα από τα προβλήματα των πολιτικών μας δεν είναι μόνο η εμμονή ορισμένων «μικρών» να υποδύονται τους «μεγάλους», όπως π.χ. Τσίπρας, Καμμένος και πάει λέγοντας. Είναι και η ψευδαίσθηση κάποιων «μεγάλων» ότι εξακολουθούν να παραμένουν «μεγάλοι».
Ερ.Μπαρτζινόπουλος-Έθνος