Ο θαυμαστός νέος κόσμος της αδελφοσύνης των λαών

Σας καλώ να φανταστούμε τη χώρα μας υπό μία κυβέρνηση, η οποία βρίσκεται «στον αντίποδα μιας λογικής που ορθώνει την Ελλάδα – φρούριο, την Ευρώπη – φρούριο» και υποστηρίζει «το δικαίωμα στην ελεύθερη και ασφαλή είσοδο και το άσυλο». Μια κυβέρνηση η οποία θα μεριμνά για «τα κοινωνικά δικαιώματα των μεταναστών, όπως το δικαίωμα στην εργασία, την εκπαίδευση, την υγεία, την κατοικία» και, επιπροσθέτως, για «την παροχή πολιτικών δικαιωμάτων στους μετανάστες, όπως ιθαγένεια και δυνατότητα ενεργού συμμετοχής στην πολιτική ζωή».

Σε αυτήν την Ελλάδα, οι «άτυπες επαναπροωθήσεις στον Εβρο και το Αιγαίο» θα έχουν καταργηθεί, ενώ «το αδίκημα της παράνομης εισόδου, διαμονής και εργασίας» θα έχει αποποινικοποιηθεί, εφόσον «συντρέχουν λόγοι οικονομικής επιβίωσης» – δηλαδή, στην πραγματικότητα, θα έχει αποποινικοποιηθεί για κάθε περίπτωση, αφού πάντα ισχύουν λόγοι οικονομικής επιβίωσης για τους λαθρομετανάστες.

Ενδεχομένως, θα ισχύει το αδίκημα για τυχόν ευκατάστατους Ευρωπαίους, οι οποίοι θα περνούν παράνομα τα σύνορα, ωθούμενοι από το όνειρο να ζήσουν στον παράδεισο της αδελφοσύνης των λαών. Το πιθανότερο όμως είναι και αυτοί να απαλλάσσονται της κατηγορίας ως ψυχοπαθείς, καθώς στην Ελλάδα που

περιγράφω θα παρέχεται «άδεια διαμονής για λόγους ανθρωπιστικής φύσεως, σε πρόσωπα που πάσχουν από σοβαρά προβλήματα υγείας».

Αυτή η Ελλάδα θα ανήκει όχι απλώς και μόνον στους Ελληνες, αλλά και σε όποιον άλλον του κάνει κέφι ανά την υφήλιο. Μάλιστα, η χώρα δεν θα περιμένει να φθάσουν οι μετανάστες ώς την πόρτα της, ώστε απλώς να την ανοίξει, αλλά θα φροντίζει να εξυπηρετεί τους επίδοξους μετανάστες στις πατρίδες τους. Διότι θα έχει θεσπίσει έναν «πρόσθετο τύπο άδειας, που θα λέγεται “άδεια προς αναζήτηση εργασίας”, με την οποία θα εφοδιάζεται αυτομάτως κάθε ενδιαφερόμενος (είτε με αίτηση προς τις αρμόδιες ελληνικές αρχές είτε με αίτηση στο ελληνικό προξενείο της χώρας προέλευσης) και θα αποκτά αυτοδικαίως το δικαίωμα παραμονής στην ελληνική επικράτεια για ένα χρόνο, με στόχο να αναζητήσει δουλειά».

Βασίμως υποθέτω ότι, μετά τη λήξη της «άδειας προς αναζήτηση εργασίας» και εφόσον ο μετανάστης δεν θα έχει εξασφαλίσει σταθερή εργασία, θα του αναγνωρίζεται ότι συντρέχουν οι «λόγοι οικονομικής επιβίωσης», οπότε η παρουσία του θα αποποινικοποιείται. Από εκεί και πέρα, ο δρόμος ώς την ελληνική ιθαγένεια θα είναι περίπατος.

Ο νόμος που προβλέπει την υγειονομική περίθαλψη των παρανόμως διαβιούντων στην Ελλάδα από το δημόσιο σύστημα υγείας μόνον για έκτακτα περιστατικά θα έχει τροποποιηθεί, με σκοπό «τη διεύρυνση της πρόσβασης των μεταναστών στις υπηρεσίες υγείας, όπως ακριβώς ισχύει και για τους Ελληνες» – πράγμα λογικό, αφού στην πράξη δεν θα υφίσταται καμία διάκριση μεταξύ νομίμως και παρανόμως ευρισκομένων στη χώρα.

Επομένως, όλοι οι μετανάστες, που θα συρρέουν και θα εγκαθίστανται στην Ελλάδα με την αρωγή του κράτους, δεν θα έχουν καμία έγνοια για την υγεία τους. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι, εφόσον όλα αυτά εφαρμοσθούν, πολύ σύντομα θα πάψουν να υπάρχουν υπηρεσίες υγείας – αλλά αυτό είναι δευτερεύον θέμα, διότι οι ωραίες ιδέες είναι πάντα ανώτερες της πραγματικότητας.

Εκτός από τις στοιχειώδεις υλικές ανάγκες, ο άνθρωπος έχει και πνευματικές ανάγκες. Για τον λόγο αυτόν, θα έχουν δημιουργηθεί «δομές προαιρετικής εκμάθησης ελληνικής γλώσσας σε όλους τους ενήλικους μετανάστες πρώτης γενιάς».

Με άλλα λόγια, η δυνατότητα (προαιρετική, πάντα) εκμάθησης θα απευθύνεται σε μετανάστες με φιλολογικά ενδιαφέροντα, αφού τα ελληνικά δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από τη μητρική γλώσσα μίας από τις πολλές γλωσσικές κοινότητες των κατοίκων της Ελλάδας, για όλες των οποίων θα ισχύει -εννοείται- η αρχή της ισότητας.

Είναι ευνόητο ότι όταν το ιδεώδες της αδελφοσύνης επικρατήσει στις καρδιές των ανθρώπων, ο εγωισμός -ατομικός ή εθνικός- υποτάσσεται. Η κυβέρνηση θα αναλάβει «πρωτοβουλία για κατάργηση του Ευρωπαϊκού Συμφώνου για τη Μετανάστευση και το Ασυλο, καθώς και της λεγόμενης “Οδηγίας της Ντροπής”, για την εναρμόνιση των διαδικασιών επιστροφής υπηκόων τρίτων χωρών». Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα του ανθρωπισμού δεν θα κρατήσει ζηλότυπα το μυστικό του παραδείσου για τον εαυτό της, αλλά θα ανοίξει τον δρόμο για να το ανακαλύψουν και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Εντούτοις, ένα ερώτημα που θα έθεταν οι κακόπιστοι και όσοι μικρόψυχοι δεν μπορούν να ανοίξουν την καρδιά τους στην ιδέα της αδελφοσύνης των ανθρώπων είναι μήπως η συρροή των απόκληρων του κόσμου στην Ελλάδα ξεφύγει κάθε ελέγχου και ανακύψουν σοβαρά ζητήματα ασφαλείας.

Αυτά θα τα αντιμετωπίσει η Αστυνομία. Ομως μία άλλη Αστυνομία, εμφορούμενη από το πνεύμα των ανθρωπιστικών ιδεωδών, καθώς το πρώτο που προβλέπεται είναι η «αποστρατιωτικοποίηση των σωμάτων ασφαλείας», όπως επίσης «η απαγόρευση χημικών ουσιών και πλαστικών σφαιρών σε διαδηλώσεις, απεργίες και κάθε είδους συλλογικές κινητοποιήσεις», αλλά και η «ρητή απαγόρευση κάθε τύπου βίας εναντίον των συλληφθέντων κάθε κατηγορίας». Οι ανακρίσεις, ακόμη και υπόπτων για ειδεχθή εγκλήματα, θα γίνονται με λουλούδια και οι κακούργοι θα λυγίζουν μπροστά στη δύναμη της αγάπης, γιατί ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καλός.

Με την καλοσύνη και την πραότητα της Αστυνομίας να αντιμετωπίζει την εγκληματικότητα κατευθείαν στη ρίζα της (που δεν είναι άλλη από την κακία δυστυχισμένων ανθρώπων που δεν γνώρισαν την αληθινή αγάπη…), είναι φυσικό ότι δράσεις και πρακτικές που εφαρμόζονται σήμερα και περιορίζουν την ανθρώπινη ελευθερία θα καταργηθούν.

Θα ισχύσει, λ.χ., η «απαγόρευση συλλογής και αποθήκευσης βιομετρικών δεδομένων (δακτυλικά αποτυπώματα, DNA, κ.λπ.)», επίσης η «κατάργηση της ηλεκτρονικής τράπεζας πληροφοριών και η καταστροφή των μέχρι τώρα συλλεχθέντων δεδομένων», όπως και η «απαγόρευση χρήσης καμερών παρακολούθησης σε δημόσιους χώρους (εξωτερικούς ή χώρους εργασίας)».

Ολα τα παραπάνω – ό,τι παρατίθεται εντός εισαγωγικών – προέρχονται από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ωστόσο, υπάρχει ένα προβληματάκι του οποίου η αντιμετώπιση δεν προβλέπεται: Οτι σε έναν κόσμο όπως τον ονειρεύονται ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες τους πολύ σύντομα η Χρυσή Αυγή θα είναι πρώτο κόμμα…

Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή