Το ΠΑΣΟΚ της κρίσης , σε κρίση διαρκείας

Εδώ και πολύ καιρό, ακόμα και μέσα στους πανηγυρισμούς για τη νίκη στις εκλογές του 2009, από πολλές πλευρές στο ΠΑΣΟΚ εκφράζονταν η αγωνία για την επόμενη ημέρα στο κίνημα, του οποίου η πορεία στην πολιτική σκηνή της χώρας αποτελεί ένα μοναδικό πολιτικό φαινόμενο.
Ο προβληματισμός είχε τις ρίζες του στις εξελίξεις την οκταετία 1996 – 2004, αλλά και τα όσα είχανε ακολουθήσει τις εκλογές του 2004, μέχρι τον Οκτώβριο του 2009.
Το ΠΑΣΟΚ σταδιακά έχανε τα κινηματικά του χαρακτηριστικά, αδυνατούσε να ξεκαθαρίσει την ιδεολογική του κατεύθυνση, αλλά και να συγκροτηθεί οργανωτικά καθώς από κόμμα με συγκροτημένες πολιτικές οργανώσεις μετατρέπονταν σε ένα κόμμα στελεχών, Δυτικού τύπου.
Είχε όμως τη δυνατότητα, κυρίως λόγω των λαϊκών του καταβολών, αλλά και της ιστορικής του διαδρομής, να επικυριαρχεί πολιτικά και εκλογικά στο χώρο της λεγόμενης Παραδοσιακής Αριστεράς, που κατακερματισμένη, πολιτικά περιχαρακωμένη και αδύναμη να εκφράσει στοιχειώδη πρόταση εξουσίας και στην ουσία να αγωνίζεται απλά και μόνο για την επιβίωση της.
Οι δεξιόστροφες πολιτικές της οκταετίας του εκσυγχρονισμού μπορεί να οδηγούσανε παροδικά εκτός της αγκάλης του, αριστερούς ψηφοφόρους, το ισοζύγιο όμως ισορροπούσε σε εκλογικό επίπεδο από την προσέγγιση μεσαίων στρωμάτων, με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά που
παραδοσιακά στην Ελλάδα μετακινούνται υπέρ όσων εξασφαλίζουν ένα καλό επίπεδο διαβίωσης, ασφάλεια και δυνατότητα να αναπτύξουν τις όποιες επιχειρηματικές τους δράσεις.
Το ΠΑΣΟΚ από κίνημα με εθνικοαπελευθερωτικά και σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά μετατράπηκε σε ένα κυβερνητικό κόμμα, πολυσυλλεκτικό, χωρίς σαφή ιδεολογικά χαρακτηριστικά, με μοναδικό συστατικό ενοποίησης και ομογενοποίησης τη διαχείριση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο της εξουσίας.
Το 2004 το σύνθημα «Γιώργο άλλαξε τα όλα», εξέφρασε την ανάγκη και την πίστη για ανατροπή όλων των αρνητικών φαινόμενων που είχανε ευδοκιμήσει το προηγούμενο διάστημα. Έπεσε όμως στο κενό, καθώς η νέα ηγετική ομάδα απέτυχε παταγωδώς όχι μόνο στο να απαντήσει στα υπαρκτά προβλήματα αλλά και να προσαρμόσει το κόμμα στις αναγκαιότητες της ίδιας της εποχής.
Η κρίση συνεχίστηκε, το ιδεολογικό νεφέλωμα πήρε μόνιμα χαρακτηριστικά και η οργανωτική διάλυση σχεδόν μονιμοποιήθηκε.
Η Κυβερνητική θητεία του Γ. Παπανδρέου ταυτίστηκε με την πλήρη διάλυση του κόμματος.
Από τη μία οι πολιτικές – πρωτοφανείς για προοδευτικό κόμμα – και από την άλλη η κρίση στο εσωτερικό του οδήγησε αργά αλλά σταθερά στα σημερινά δεδομένα.
Η λειτουργία μιας ηγετικής ομάδας, πλήρους αποκομμένης από το ίδιο το κόμμα, που μόνη της σχεδίαζε, αποφάσιζε και υλοποιούσε, πολιτικές παντελώς ξένες με τις αρχές του κινήματος, σύντομα μετέτρεψε την κρίση ιδεολογίας και  στρατηγικής σε κρίση λειτουργίας.
Οι πολιτικές οδήγησαν σε σύγκρουση με όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που παραδοσιακά το στήριζαν και άρα το απομόνωσαν από το λαό, ενώ κατάφεραν στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας» να εξαφανίσουν τη μεσαία τάξη στην Ελλάδα, εκείνη δηλαδή στην οποία ακουμπούσε από το 1981 το ΠΑΣΟΚ.
Ένα κόμμα για να μπορεί να υπάρξει πρέπει να εκφράζει συγκεκριμένες κοινωνικές ανάγκες. Το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να μην εκφράζει απολύτως τίποτα παρά μόνο τις προσωπικές στρατηγικές ανθρώπων – κεντρικών του στελεχών – που έμαθαν να ζούνε ασκώντας το επάγγελμα του πολιτικού.
Οι προεκλογικές αναφορές του Β. Βενιζέλου περί κέντρου, έκαναν ακόμη πιο εύκολη τη «λεηλασία» των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, που ταυτόχρονα με την έκφραση της δυσαρέσκειας τους, της οργής τους και της απογοήτευσης, απασφάλισαν και τις ζώνες ασφαλείας που πολλά χρόνια τους έδεναν με αυτόν τον πολιτικό χώρο.
Δεν εμπιστεύτηκαν μέσα σε λίγες ημέρες το ΣΥΡΙΖΑ. Δήλωσαν όμως καθαρά ότι αιτούνται διαζυγίου με το μόρφωμα του ΠΑΣΟΚ.
Η ήττα του ΠΑΣΟΚ είναι μια ήττα με στρατηγικά χαρακτηριστικά.
Και αυτό σημαίνει ότι απαιτεί κινήσεις ριζικής αλλαγής των πολιτικών, των πρακτικών και της στρατηγικής προκειμένου να μην αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά.
Και αυτό σημαίνει πολιτική γενναιότητα.
Οι μισοί και πλέον ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ του 2009 που επέλεξαν κάποιο άλλο αριστερό κόμμα και κυρίως το ΣΥΡΙΖΑ απαιτούν ένδειξης πολιτικής μεταμέλειας και αλλαγής της νεοφιλελεύθερης ρότας που μέχρι σήμερα ακολούθησε. Αλλιώς δεν θα μπορέσει ούτε να παίξει το ρόλο της ηγέτιδας δύναμης της Κεντροαριστεράς, ούτε καν να βρει πολιτικό χώρο να κινηθεί σε ένα ολοένα αυξανόμενο και πολωμένο δίπολο ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και νέα μορφή της Κεντροαριστεράς.
Προϋπόθεση και ένδειξη της διάθεσης αλλαγής είναι πρώτα απ΄ όλα η απομάκρυνση όλης της παλαιάς και φθαρμένης γενιάς πολιτικών στελεχών, που συνέδεσαν το όνομα τους με την εκλογική εξαΰλωση  και την απαξίωση του ΠΑΣΟΚ.
Ο χρόνος είναι ελάχιστος μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Η μάχη επιβίωσης πρέπει να δοθεί με νέο πολιτικό πλαίσιο, με επιθετική πολιτική παραδοχής της λανθασμένης τακτικής που ακολουθήθηκε, με πρόταξη του καθαρού ιδεολογικού στίγματος της Κεντροαριστεράς και με απόρριψη κάθε συντηρητικού καρκινώματος από το σώμα του.
Αν δεν τα καταφέρει μέχρι τις επόμενες εκλογές τότε φοβάμαι ότι μετά δεν θα υπάρχει κανένας λόγος .
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΟΥΛΗΣ
http://ra64.wordpress.com/