Δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν;

Υποτίθεται ότι πήγαμε σε εκλογές αδειάζοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου για να αποκτήσουμε επιτέλους μια κυβέρνηση που θα έχει ως απόλυτη προτεραιότητα τη διάσωση της χώρας και όχι τα μικροκομματικά παιχνίδια. Μια κυβέρνηση που θα συγκέντρωνε το καλύτερο δυναμικό της χώρας, που δεν θα υπολόγιζε το πολιτικό κόστος, που θα είχε και την έξωθεν καλή μαρτυρία για να διαπραγματευθεί με τους δανειστές ώστε να κερδίσουμε τουλάχιστον λίγο χρόνο. Φρούδες ελπίδες... Αντί για μια κυβέρνηση αποφασισμένων, είδαμε μια κυβέρνηση μετριοτήτων, με εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα...

Είναι γεγονός ότι η πρότερη πολιτεία του κ. Σαμαρά δεν προδιέθετε για μια κυβέρνηση που θα έβαζε το εθνικό πάνω από το προσωπικό ή το κομματικό συμφέρον. Ξέραμε επίσης ότι το έλλειμμα κουλτούρας συνεργασιών θα δυσκόλευε μια ήδη δύσκολη κατάσταση. Ελπίζαμε όμως ότι η κατάσταση ασφυξίας όπου βρισκόμαστε ήταν επαρκές κίνητρο για να δουν οι ηγέτες μας ότι δεν έχουν άλλα περιθώρια για κομματικές ίντριγκες και αλχημείες. Για να διαψευστούμε πολύ γρήγορα...

Ο αρχηγός της ΝΔ επέλεξε τους φίλους του και οι υπόλοιποι λίγο-πολύ τους δικούς τους. Εντάξει, να συμφωνήσουμε ότι έχει δίκιο ο κ. Βενιζέλος που δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει παραφορεμένα πασοκικά στελέχη. Αλλά σε όλον αυτόν τον κατακερματισμένο πια, αλλά με σημαντικό στελεχικό δυναμικό, χώρο της Κεντροαριστεράς δεν υπήρχε κανείς που να άξιζε να πάρει μέρος σε μια τέτοια προσπάθεια; Επρεπε να εξοβελιστούν όλοι και να επιλεγούν κάποιοι αξιόλογοι μεν τεχνοκράτες αλλά χωρίς καμία πολιτική εμπειρία; Ακόμη και στο ζωτικής σημασίας υπουργείο Οικονομικών έπρεπε να μείνει μόνος κι έρημος ο κ. Ράπανος - πρόταση κι αυτή του κ. Σαμαρά - για να τα βγάλει πέρα μόνος του; Είναι δυνατόν ένας έμπειρος πολιτικός όπως ο κ. Βενιζέλος να θεωρεί ότι δεν θα εισπράξει στο ακέραιο το πολιτικό κόστος αν δεν επιτύχει αυτή η κυβέρνηση και θα βγει αλώβητος επειδή δεν χρησιμοποίησε στελέχη του κόμματός του; Εκτός κι αν θεωρεί ότι κανείς δεν ήταν ικανός για να τα βγάλει πέρα σε μια κατάσταση διαρκούς κρίσης... Αν ισχύει έστω και σαν σκέψη μια τέτοια αντίληψη, είναι αυτονόητο ότι όχι μόνο μέλλον δεν έχουν αλλά ούτε παρόν...

Να κατανοήσουμε επίσης ότι ο κ. Κουβέλης έκανε μια μεγάλη υπέρβαση για τα δεδομένα της ελληνικής Αριστεράς συμμετέχοντας σε μια τέτοια κυβέρνηση. Είναι θετικό επίσης, αν είναι ακριβείς οι πληροφορίες που αφήνονται να διαρρεύσουν, ότι επέμενε για την αξιοποίηση κάποιων ικανών προσώπων. Ομως έμεινε κι αυτός στο μισό βήμα, μη τολμώντας να προτείνει κάποια ικανότατα στελέχη του κόμματός του για υπουργικές θέσεις. Μόνο που και γι' αυτόν το κόστος είναι δεδομένο και δεν θα μειωθεί επειδή μετέχει δι' αντιπροσώπων στην κυβέρνηση.

Δυστυχώς το πολιτικό μας σύστημα για μία ακόμη φορά φοβήθηκε ή δεν τόλμησε να κάνει την υπέρβαση. Προτίμησε τις συνήθεις ευκολίες αντί την ουσιαστική συστράτευση. Με κίνδυνο να χαθεί η τελευταία ίσως ευκαιρία να παραμείνει η χώρα στον πυρήνα της Ευρώπης...

Σ. Πολυμίλης-ΤΟ ΒΗΜΑ