Η κομματική καμαρίλα

Ο,τι και να συμβαίνει σε αυτήν τη χώρα, ένα πράγμα είναι βέβαιο: οι κομματικοί στρατοί καραδοκούν για να πάρουν μία θέση στον κρατικό μηχανισμό. Η ρουτίνα είναι δεδομένη. Τα κομματικά «μαμούνια» συνωστίζονται στα γραφεία του κόμματος, ζυμώνουν τους βουλευτές και αξιωματούχους που συναντούν εκεί και προετοιμάζουν το έδαφος, προκειμένου να εξασφαλίσουν κάποια θέση μόλις έλθει η ώρα. Το ζήσαμε ακόμη και στη δήθεν μεταμοντέρνα κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Την ίδια ώρα που ο τότε πρωθυπουργός διαφήμιζε διεθνώς το περίφημο open gov (ανοικτή διακυβέρνηση), κάποια αόρατα κομματικά ανθρωπάκια στο Μαξίμου διόριζαν τους πλέον άσχετους στις διοικήσεις των νοσοκομείων και σε διάφορες άλλες θέσεις. Ηξεραν όλοι πόσο κρίσιμες είναι οι διοικήσεις αυτές, γιατί ένα μεγάλο τμήμα του δημοσιονομικού εκτροχιασμού οφειλόταν στην απίστευτη σπατάλη και διαφθορά στον τομέα της υγείας. Δεν είχε, όμως, καμία απολύτως σημασία από τη στιγμή που
επρόκειτο για «δικούς τους ανθρώπους», τα ονόματα των οποίων βρίσκονταν σε καλά ετοιμασμένες λίστες.
Και σήμερα, πάντως, εκτυλίσσονται ίδιες σκηνές, που δείχνουν ότι είτε με κρίση είτε χωρίς μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Αδικημένοι απόστρατοι, θαμώνες των κομματικών μαγειρείων και άλλοι αποζητούν με αγωνία μια θέση σε Δ.Σ. ή στον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό. Πολλοί εξ’ αυτών έχουν όντως τις ικανότητες να διεκδικήσουν μια τέτοια θέση, αλλά ποιος μπορεί να τους αξιολογήσει και να τους κρίνει μακριά από προσωπικά ή κομματικά κριτήρια;
Βεβαίως πρέπει να αναγνωρίσουμε πως ένα μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα πλέον είναι η άρνηση ικανών και άξιων ανθρώπων να ασχοληθούν με τα δημόσια πράγματα. Η απέχθεια προς την κομματική καμαρίλα, ο φόβος του εισαγγελέα και άλλα πολλά κρατούν πολλούς μακριά από την πολιτική και το Δημόσιο.
Ελπίζω, ωστόσο, πως ο σημερινός πρωθυπουργός, αλλά και οι αρχηγοί των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, θα προστατεύσουν τουλάχιστον ζωτικούς μηχανισμούς του κράτους από τέτοιου είδους πρακτικές. Θα πρέπει, άλλωστε, να αντιληφθούν ότι το τελικό κόστος ενός ρουσφετιού, μιας μη αξιοκρατικής τοποθέτησης ή μιας εντελώς αδόκιμης τοποθέτησης θα το πληρώσουν οι ίδιοι. Μπορεί να γίνονται στιγμιαία ευχάριστοι στη στενή κομματική βάση, αλλά ταυτοχρόνως δυσαρεστούν πολύ περισσότερους πολίτες, που πλέον βλέπουν και κρίνουν. Πέραν τούτου, όμως, θα το πληρώσουμε και εμείς. Γιατί έχουμε δει τι συμβαίνει σε μια χώρα όταν σε κρίσιμα πόστα διορίζονται «οι δικοί μας» ασχέτως των ικανοτήτων τους. Ετσι φτάσαμε έως εδώ και σίγουρα έτσι δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω! Θέλω να πιστεύω ότι αυτή την καταστροφική πολιτική του παρελθόντος δεν θα την ακολουθήσει, εν έτει 2012, η κυβέρνηση Σαμαρά.
 Του Αλεξη Παπαχελα-Καθημερινή