Αδιέξοδη κοπτοραπτική...

Πόσες φορές ακόμη θα δούμε το σκηνικό της κρίσης να επαναλαμβάνεται, λίγο προτού ανακοινωθεί ένα ακόμη επώδυνο πακέτο μέτρων; Πότε επιτέλους θα αποκατασταθεί μια στοιχειώδης σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στην ελληνική διαπραγματευτική ομάδα και την τρόικα ώστε να μην υπάρχει αυτή η διαρκής αμφισβήτηση που υπονομεύει προκαταβολικά οποιαδήποτε συμφωνία; Και ως πότε θα θεωρούνται ως μόνα αξιόπιστα δεδομένα αυτά που αφορούν περικοπές μισθών, συντάξεων και η επιβολή νέων φόρων;

Δεν γίνεται από τη μια να αναγνωρίζεται ότι έχουμε κάνει μια τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή - τη μεγαλύτερη στον κόσμο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κατά τον κ. Στουρνάρα - και από την άλλη να θεωρούμαστε μονίμως αναξιόπιστοι σε οποιοδήποτε σχέδιο αναδιάρθρωσης του κράτους παρουσιάζουμε. Εντάξει, για μεγάλο διάστημα υπήρξαμε ασυνεπείς στις υποχρεώσεις που είχαμε αναλάβει, αλλά υποτίθεται ότι από την περίοδο της κυβέρνησης Παπαδήμου ως σήμερα - με εξαίρεση το διαλυτικό δίμηνο των εκλογών - υπάρχει μια σαφής και δεδηλωμένη πολιτική βούληση τουλάχιστον ότι θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να παραμείνουμε στη ζώνη του ευρώ. Εξέλιξη που δείχνει να έγινε αποδεκτή και από τους δανειστές μας, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται δηλώσεις και δημοσιεύματα με θετικά σχόλια έπειτα από πολύ καιρό για την Ελλάδα και τις προσπάθειες που καταβάλλει.

Αυτό το θετικό διεθνές κλίμα απουσιάζει όμως από τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα με συνέπεια να μετατίθεται συνεχώς η συμφωνία για το νέο πακέτο μέτρων και να αναζητούνται... νέοι άσοι από το μανίκι, που υποτίθεται ότι θα καλύψουν τα δισ. που λείπουν. Η κοπτοραπτική εκ του προχείρου όμως δεν οδηγεί πουθενά. Με μια οικονομία βυθισμένη στην ύφεση, με μόνο σχέδιο εξόδου τις περικοπές η αποτυχία του προγράμματος είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Και εδώ είναι η μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης. Γιατί για μια ακόμη φορά, αντί να παρουσιάσει ένα συγκροτημένο στρατηγικό σχέδιο ανασυγκρότησης που θα μπορούσε να αλλάξει τους όρους του διαλόγου, σύρεται σε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση, με τους όρους που θέτει κάθε φορά η τρόικα. Με αναπόφευκτη συνέπεια όλο και πιο οδυνηρές περικοπές επί δικαίους και αδίκους που εξίσου αναπόφευκτα θα δημιουργήσουν οδυνηρές πολιτικές και κοινωνικές περιπλοκές.

Γιατί να πειστούν οι πολίτες ότι αυτό είναι το τελευταίο πακέτο μέτρων, όπως θέλει να το εμφανίσει ο κ. Σαμαράς για να δικαιολογήσει την κατάρρευση των κόκκινων γραμμών που έβαζε προεκλογικά, όταν ακόμα και οι δανειστές που το επιβάλλουν αμφιβάλλουν για την επιτυχία του... Δεν αντιλαμβάνονται και οι εταίροι της συγκυβέρνησης και η τρόικα ότι αυτά τα αλλεπάλληλα μπρος-πίσω υπονομεύουν και την αποτελεσματική εφαρμογή των μέτρων αλλά και το ήδη τραυματισμένο πολιτικό σύστημα που στηρίζει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας; Μια τέτοια αδιέξοδη προοπτική όμως δεν την αντέχει πια ούτε η χώρα ούτε, θέλουμε να πιστεύουμε, οι δανειστές μας...

Σήφης Πολυμίλης-ΤΟ ΒΗΜΑ