Οι εθνικοί ατακαδόροι

Για χρόνια ήταν το χαβιάρι του δημόσιου βίου μας. Τους αγαπούσε ο Θεός γιατί τους αγαπούσε ο λαός. Τραγουδιστές, τραγουδοποιοί, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς, αλλά και οι πανταχού παρόντες και τα πάντα πληρούντες πολιτικοί. Διαγωνίζονταν σε εκκεντρικότητα και παραδοξολογία. Ποιος θα πει την ευφυέστερη ατάκα, ποιος θα καταπλήξει το κοινό του με την πιο παράδοξη αποστροφή. Εκαναν τη δημόσια σκηνή να μοιάζει με αέναο τηλεπαιχνίδι. «Πώς λέγεται το πολίτευμα της Ελλάδας;». «Εεε, δικτατορία νομίζω». «Μπράβο, κερδίσατε τη χρυσή καφετιέρα, τον χρυσό δίσκο και εκατό εισιτήρια της Εργατικής Εστίας για να μην παίζετε Εντα Γκάμπλερ μπροστά σε άδεια καθίσματα».

Τη δουλειά την ήξεραν καλά. Ηξεραν να δίνουν τη φράση που θα γινόταν τίτλος στη συνέντευξη, και αν ήταν πια τόσο επιτυχημένη θα περιφερόταν από στόμα σε στόμα με γεύση από τεκίλα και την αυτοπεποίθηση της ευφυΐας. Στο κάτω κάτω η ζωή στην Ελλάδα ήταν μια σκέτη διασκέδαση και αυτοί έπαιζαν τον ρόλο του διασκεδαστή. Ημασταν υποχρεωμένοι να τους ακούμε, θέλαμε δεν θέλαμε. Εχει γράψει και η ατάκα τη μικρή της ιστορία στα μέρη μας βέβαια. Την έχουν τιμήσει άνθρωποι όπως ο Τσαρούχης. Οι ατάκες του ήταν αποφθέγματα, το περιτύλιγμα μιας σκέψης που ήθελε να ξεφύγει από τον αποκλεισμό των λίγων μυημένων. Τις περισσότερες φορές πήγαινε κόντρα στο κοινό αίσθημα, χτυπούσε το ρεύμα εκεί που το πονούσε.

Κι ύστερα ήρθε η εποχή των επαγγελματιών της ατάκας, όσων έχτιζαν σταδιοδρομία με ευφυολογήματα, διασκεδαστών του δημοκρατικού πλήθους. Και απ' τον Τραμπάκουλα του Χάρρυ Κλυνν πέσαμε στους μικροαστούς του Λαζόπουλου. Η διαφορά; Ο Χάρρυ Κλυνν σάρκαζε τον ξεγάνωτο Τραμπάκουλά του, ο Λαζόπουλος χαϊδεύει τον επίσης ξεγάνωτο μικροαστό του, γιατί έχει δίκιο που είναι ξεγάνωτος και σκέφτεται όπως ο γείτονας. Και δώσ' του τα γέλια από κάτω.

Ωσπου τα γέλια τα διαδέχτηκαν οι κραυγές των αγανακτισμένων. Στην πλατεία με τις μούντζες και το δημοκρατικό άχτι γεννήθηκε το νέο είδος της ατάκας. Αυτή είναι αντιστασιακή και από τη διασκέδαση μας σπρώχνει στην εξέγερση, όπως η Δήμητρα Γαλάνη που απεφάνθη κατόπιν ωρίμου σκέψεως πως ζούμε τη δικτατορία της Ευρώπης. Χαμηλά, πιο χαμηλά, όλοι δικαιούνται να έχουν άποψη, όμως οι εθνικοί ατακαδόροι έχουν το προνόμιο της δημοσιότητας. Οπως ο κ. Νotis Sfakianakis που προχθές απεφάνθη πως η Χρυσή Αυγή έχει εκλεγεί, άρα όλοι πρέπει να τη σεβόμαστε. Στο κάτω κάτω και ο ίδιος ενοχλείται από τους Πακιστανούς που σου την πέφτουν στα φανάρια και σου πλένουν τα τζάμια θες δεν θες. Η αγανάκτηση, αν εννοείτε τι εννοώ, είναι πρωτίστως αισθητική. Καθότι ο ίδιος καλλιτέχνης. Και ως καλλιτέχνης συμφωνεί σε πολλά και με τον κ. Τσίπρα, είπε επίσης. Αν και κρίνει πως μπροστά στη σημερινή δικτατορία ο Παπαδόπουλος ήταν άγιος. Εχει το θάρρος να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, που λένε. Μα όλους θα τους πληρώσουμε; Ολους, ακόμη και τους εθνικούς ατακαδόρους που τόσα χρόνια μας διασκέδαζαν και τώρα απλώς μας πετούν στη μούρη τη δική μας ανοησία. 

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου-ΤΑ ΝΕΑ