Κινητικότητα στην Αριστερά

Είναι φανερό ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ περνάει περίοδο αμηχανίας. Η διαπίστωση προκύπτει αβίαστα από την προσπάθεια του Αλ. Τσίπρα να εμφανιστεί ως συνομιλητής εκπροσώπων κατεστημένων δυνάμεων και οργάνων του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, δηλώνοντας ταυτόχρονα την πίστη του στο ευρώ. Και προκύπτει επίσης από την ανάγκη που αισθάνεται να πάρει αποστάσεις από τους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές» και τις αντίστοιχες εκδηλώσεις τους. Από την άλλη πλευρά, προκύπτει και από τις διφορούμενες και συχνά αντιφατικές δηλώσεις του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρόσφατη συμπαράταξή του με το «δυσώνυμο» ΔΝΤ στη διαμάχη του με τη γερμανική κυβέρνηση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και η ομάδα που τον περιστοιχίζει εκτιμούν τώρα ότι ο ακτιβισμός και η αντισυστημική ρητορική δεν αρκούν για να οδηγήσουν στην εξουσία. Ή ακόμη και αν οδηγήσουν, θα αναγκασθούν να
αντιμετωπίσουν μέσα σε ελάχιστο χρόνο την ανελέητη πραγματικότητα, οπότε θα πρέπει να ανατραπούν ως άξονες άσκησης πολιτικής, για να μην ανατραπεί η κυβέρνηση. Γιατί ένα από τα δύο θα γίνει, στην περίπτωση που φτάσει στην εξουσία.
Αλλά τα πράγματα είναι ακόμη πιο σύνθετα. Κάτι που φαίνεται από τώρα, που κατάφερε να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Δίχως να γίνει αποδεκτός από τους «νοικοκυραίους», ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον απίθανο να φτάσει στην εξουσία, αλλά και η δειλή και αμφιλεγόμενη στροφή που επιχειρεί προκαλεί αντιδράσεις στους ιδεολόγους των «συνιστωσών» και του «Αριστερού Ρεύματος», που παραμένουν προσηλωμένοι στο όραμα μιας Ελλάδας, μιας Ευρώπης, ενός κόσμου των δικών τους προδιαγραφών.
Παρ’ όλα αυτά, οι προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ να έλθει πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές και να φτάσει στην εξουσία παραμένουν ισχυρές. Για να την πάρει ωστόσο και να την ασκήσει, θα χρειαστεί να συγκυβερνήσει και με άλλα κόμματα. Αυτό το λέει πλέον ανοιχτά ο Αλ. Τσίπρας, αλλά το αντιλαμβάνονται και άλλοι που προσπαθούν να διατηρήσουν ισορροπίες και ανοιχτές διόδους συνεργασίας. Η στάση της ΔΗΜΑΡ είναι χαρακτηριστική, καθώς η στήριξή της στις κυβερνητικές πολιτικές είναι «α λα καρτ» και το ίδιο θα επιθυμούσαν αρκετοί στο ΠΑΣΟΚ, αν και ο Ευ. Βενιζέλος δείχνει να έχει αποφασίσει ποια θα είναι η γραμμή του κόμματός του, κρίνοντας από τη θέση του απέναντι στις απεργίες των ΜΜΜ.
Για το ΚΚΕ πάλι, δεν τίθεται θέμα συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, από τη στιγμή που τάσσεται ανοιχτά υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ενθαρρυμένο μάλιστα από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που το δείχνουν να ανακάμπτει κάπως από τη συντριβή που υπέστη στις εκλογές και θέλοντας να εκμεταλλευτεί την προσέγγιση του Αλ. Τσίπρα προς τους «νοικοκυραίους», επιχειρεί να ξαναμπεί στην πρωτοπορία των ακτιβιστικών αντιδράσεων. Εξ ου και η επάνοδος των αγροτών στις εθνικές οδούς, η «συμβολική» κατάληψη του υπουργείου Εργασίας και η απεργία των εργαζομένων στην ακτοπλοΐα.
Με λίγα λόγια, παρατηρείται μια κινητικότητα στον χώρο της Αριστεράς που συνδυάζεται και με τακτικούς ελιγμούς, όπως και με εσωτερικές ισορροπίες. Που θα πάρουν ίσως σχήμα μετά τις προγραμματισμένες κομματικές διεργασίες.
 Του Αγγελου Στάγκου-Καθημερινή