Το Κοινοβούλιο ως κωμωδία

^«Με αυτούς που έμπλεξα ή θα πάθω εγκεφαλικό ή θα τρελαθώ». Τάδε έφη Χρήστος Μαρκογιαννάκης μετά τη λήξη της χθεσινής συνεδρίασης της Προανακριτικής Επιτροπής στη Βουλή για τη λίστα Λαγκάρντ στην οποία προεδρεύει. Λίγο πριν είχε υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει τη μαινόμενη Ζωή Κωνσταντοπούλου του ΣΥΡΙΖΑ, τον αυτοκλήτως διαιτητεύοντα Αδωνη Γεωργιάδη της ΝΔ και τον απίστευτο «Καμμένο» Βασίλη Καπερνάρο ο οποίος, τσαντίλας, κοπάνησε το χέρι του στο έδρανο με αποτέλεσμα να το σπάσει (το χέρι, όχι το έδρανο)!

Η περιγραφή του περιστατικού από την ειδησεογραφία θα μπορούσε να είναι κωμωδία - μια σκηνή ανθολογίας από ένα τραβηγμένο στα όρια μπουρλέσκ. Το ατύχημα είναι ότι αυτά δεν έγιναν στο θέατρο αλλά στο Κοινοβούλιο.

Το Κοινοβούλιο, ασφαλώς, δεν είναι πανεπιστήμιο ούτε ακαδημία. Καθρέφτης της κοινωνίας, ανέκαθεν συγκέντρωνε εκπροσώπους κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν των πολιτών που τους εξέλεγαν. Με δεδομένο τον πελατειακό χαρακτήρα της πολιτικής, ο μέσος όρος του εκλεγμένου εκπροσώπου προσέγγιζε στον τύπο που δοξάστηκε στην παλιά ελληνική κωμωδία, στον Καλοχαιρέτα, τον Μαυρογιαλούρο και τον Γκόρτζο. Πονηροί επαρχιώτες, με γενναία δόση κυνισμού που εργάζονταν σκληρά, σφίγγοντας χέρια, παριστάμενοι, υποσχόμενοι και λέγοντας ψέματα.

Σε αντιστάθμισμα, τα πολιτικά κόμματα στηρίζονταν σε πολιτικούς καριέρας, που συνήθως είχαν ετοιμαστεί γι' αυτό τον ρόλο. Χωρίς να πληρούν τα βασικά στάνταρ του επαγγελματία πολιτικού, όπως αυτά περιγράφονται από τον Μαξ Βέμπερ, είχαν στενότερη σχέση με κάποια ειδική γνώση, γλωσσομάθεια και, συνήθως, ρητορική δεινότητα.

Το μοντέλο αυτό επανήλθε στο προσκήνιο μετά την οδυνηρή παρένθεση της δικτατορίας. Και μετεξελίχθηκε μαζί με την ελληνική κοινωνία. Το ζιβάγκο, ο σχετικισμός που έφερε η εκπαιδευτική ισοπέδωση μαζί με την αντικατάσταση της κοινής εγκύκλιας γνώσης από την τηλεοπτική κοινή γλώσσα και, στην πορεία, ο εκφυλισμός των τύπων που εξασφάλιζαν την πειθαρχημένη λειτουργία των κομμάτων, οδήγησαν στα πρόθυρα αυτού που θεωρείται σήμερα κοινοβουλευτισμός. Κι ύστερα εξελέγησαν κάποιοι από αυτούς που μούντζωναν το Κοινοβούλιο πρόπερσι το καλοκαίρι ή κάποιοι που συμμερίζονταν τις μούντζες.

Χωρίς τους τύπους που υποχρεώνουν σε κλισέ πλην όμως συγκεκριμένη συμπεριφορά, χωρίς την ουσία, χωρίς την πίστη δηλαδή στη δημοκρατική εκπροσώπηση, στην ευθύνη και στη δυναμική της και χωρίς κομματικές ηγεσίες που να μπορούν ή να θέλουν να επιβάλουν την ουσία, οι συνεδριάσεις της Βουλής κινδυνεύουν να μετατραπούν σε κάτι που μοιάζει με trash τηλεόραση. Λυπάμαι τον κ. Μαρκογιαννάκη, αλλά αν θέλει να μη γίνει εξαγώγιμο τηλεοπτικό προϊόν για να γελάνε οι ξένοι, οφείλει να προκαλέσει σύσκεψη του προεδρείου και των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων και να συναποφασίσουν πειθαρχικά μέτρα για παρεκτρεπόμενους εκπροσώπους του έθνους.

Γιατί η δημοκρατία που παραδίδεται στον χλευασμό των πολιτών είναι αναξιόπιστη δημοκρατία. Κι αν δίνει δικαιώματα για να τη χλευάζουν, θα είναι η καλύτερη υπηρεσία σε όσους απεργάζονται τη φθορά της.

 

Του Ηλία Κανέλλη-τα νεα