Στήριγμα της κυβέρνησης ο Αλ. Τσίπρας...

Αν η σημερινή κυβέρνηση κρινόταν χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν το πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργεί, εννοώντας τα κόμματα που έχει απέναντί της ως αντιπολίτευση, ο βαθμός που θα έπαιρνε θα ήταν μάλλον μέτριος. Εχει πολλά από τα γνωρίσματα που χαρακτήριζαν προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, από την έλλειψη αποτελεσματικότητας και μάνατζμεντ, ώς τη συντήρηση των πελατειακών σχέσεων και της αναξιοκρατίας στις επιλογές προσώπων. Αν όμως η σημερινή κυβέρνηση κριθεί με γνώμονα τις εναλλακτικές λύσεις που προσφέρει το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας, η υπεροχή της δεν αμφισβητείται.
Το γεγονός ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών προτιμά κόμματα της αντιπολίτευσης που αν φτάσουν στην εξουσία θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στην καταστροφή, δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Οι λαοί κάνουν πολύ συχνά λάθη, ο ελληνικός λαός δεν
αποτελεί εξαίρεση, το αντίθετο μάλιστα, οι Ελληνες πολίτες συνηθίζουν να ψηφίζουν εναντίον και όχι υπέρ και είναι αναμενόμενο στο πλαίσιο της κρίσης να ψηφίζουν ακόμη περισσότερο με το θυμικό, παρά με τη λογική, βλέποντας το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει και τα βάρη να αυξάνονται.
Με αυτή την έννοια, δεν αποτελεί υπερβολή η εκτίμηση ότι τη μεγαλύτερη στήριξη στην κυβέρνηση την προσφέρει ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο αρχηγός και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θα μπορούσαν να είναι μία πολυπόθητη εναλλακτική λύση, αλλά δυστυχώς για τους ίδιους και τη χώρα, δεν είναι. Θα πρέπει κανονικά να το αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο βαθιά μέσα του ο Αλέξης Τσίπρας, ίσως και άλλα στελέχη του κόμματός του, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό. Οι πρωτοβουλίες που παίρνει «δεν του βγαίνουν», οι εσωτερικές αντιφάσεις στο κόμμα του παίρνουν τη μορφή διχαστικών αγκυλώσεων, οι καταγγελίες του διαψεύδονται από τα γεγονότα, κάνει συχνά γκάφες και ο ίδιος δείχνει να χάνει τη λάμψη του. Ακόμη περισσότερο, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι οι περισσότερες από τις θέσεις που ευαγγελίζεται οδηγούν σε αδιέξοδα.
Θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον σταδιακά ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και οι επιτελείς του θα διέβλεπαν ότι σύντομα θα έφταναν σε ένα σημείο στόμωσης και επίσης σταδιακά θα προσπαθούσαν να προσαρμόσουν και να εκλογικεύσουν τη ρητορική και τις θέσεις τους. Δεν το έκαναν και δεν μπορούν να το κάνουν. Πρώτον, γιατί το ιδεολογικο-πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακραία μαρξιστικό, η φραστική απάλυνσή του πριν από τις τελευταίες εκλογές δεν το άλλαξε επί της ουσίας, προϋποθέτει την αλλαγή του συστήματος σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα για να εφαρμοστεί και βεβαίως, οι συνιστώσες και τα μεγαλοστελέχη του, του Αλ.Τσίπρα περιλαμβανομένου, είναι ιδεολόγοι μαρξιστές διαφόρων τάσεων και θεωριών. Δεύτερον, γιατί η πρακτική τους στην πορεία προς την εξουσία, βασίζεται στην τροφοδότηση της απόγνωσης και της οργής του κόσμου με διχαστική ρητορική και υποσχέσεις. Τρίτον, γιατί ο αρχηγός και τα περισσότερα στελέχη είναι μετρίου πολιτικού μεγέθους, περιορισμένων οριζόντων και μικρής γνώσης, όπως αποδεικνύεται με την πάροδο του χρόνου, άρα δεν είναι σε θέση να πιάσουν τα πραγματικά μηνύματα των καιρών και των ισορροπιών, ούτε και να επιδείξουν ευελιξία. Τέταρτον, γιατί ακόμη και όταν επιχειρούν να προσαρμοστούν κάπως στην πραγματικότητα, δεν το επιτρέπουν οι ακραίοι.
Κατά άλλους, οι παραπάνω αδυναμίες, έως αναπηρίες, δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο, γιατί η ελληνική κοινωνία είναι ειδικών προδιαγραφών και ακριβώς σε αυτό ποντάρει ο Αλ. Τσίπρας και οι επιτελείς του. Δεν έχει σημασία αν δεν δικαιώθηκε από τις εξελίξεις στη Βενεζουέλα ή την Αργεντινή, είδε ξαφνικά το φως το αληθινό στις ΗΠΑ, βρέθηκε εκτός τόπου και χρόνου στην κυπριακή κρίση, δεν έβγαλε «κιχ» στις ανοησίες του απερίγραπτου Ζίζεκ περί «γκούλαγκ», μπέρδεψε τη Ναόμι Κλάιν με τη Ναόμι Κάμπελ, λέει άλλ’ αντ’ άλλων όταν μιλάει για την οικονομία ή τη δημοκρατία. Αυτά δεν τα προσέχει ο πολύς κόσμος που νομίζει ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ θα αποκτήσει όλα τα κεκτημένα και ίσως και περισσότερα. Θα δούμε, γιατί προς το παρόν οι ενδείξεις οδηγούν σε αντίθετες προβλέψεις, καθώς ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθουν μία εξίσου μεγάλη μερίδα του κόσμου. Αντίθετα τον σπρώχνουν προς την κυβέρνηση.
 Του Αγγελου Σταγκου-Καθημερινή