Η απάντηση των δημοσιογράφων!

Οι εκλογές σε ένα επαγγελματικό σωματείο σπάνια έχουν γενικότερη πολιτική σημασία. Τα όσα έγιναν στο Σωματείο των Δημοσιογράφων ωστόσο έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον και προσφέρονται για ορισμένα γενικότερα συμπεράσματα. Μέρες που είναι βλέπετε, με την κυβέρνηση να κάνει «δώρο» το κλείσιμο της ΕΡΤ, όπου απασχολούνται περίπου 800 δημοσιογράφοι, και με ανεργία στον κλάδο της τάξεως του 50%, όλοι περίμεναν ενίσχυση του «αγωνιστικού» προεδρείου που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ. Αντ' αυτού τις εκλογές τις κέρδισε μια πρωτοεμφανιζόμενη ακομμάτιστη παράταξη, ενώ οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ μειώθηκαν σε απόλυτο αριθμό ψήφων.
Με δυο λόγια αυτό που έγινε είναι ότι οι δημοσιογράφοι, δύο χρόνια τώρα, έζησαν την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στον συνδικαλισμό, και λένε φτάνει. Η οποία πολιτική συνοψίζεται σε μία λέξη: απεργία. Απεργία γενική μαζί με τη
ΓΣΕΕ, απεργία κλαδική για νέα συλλογική σύμβαση και απεργίες στοχευμένες σε συγκεκριμένα Μέσα - συνήθως για απολύσεις ή περικοπές. Κι από απεργία σε απεργία ο κλάδος συρρικνώθηκε, πολλά μέσα έκλεισαν και βέβαια δεν υπογράφηκε νέα σύμβαση.
Θα αναρωτηθεί βέβαια κάποιος και τι πρέπει να κάνει ένα σωματείο. Σε τέτοιες εποχές δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Αλλά για παράδειγμα αν μπορεί να αποφευχθεί το κλείσιμο μιας εφημερίδας με μειώσεις μισθών ή ακόμα και με περιορισμένες απολύσεις είναι κάτι που πρέπει να εξεταστεί σοβαρά. Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι το αποδέχθηκαν επανειλημμένα, πάντα όμως σε αντίθεση με την ΕΣΗΕΑ.
Εχει μάλιστα ενδιαφέρον ότι το κατεξοχήν προσκείμενο στη διοίκηση φύλλο που δεν προχώρησε -παρά πολύ αργά- σε τέτοιες κινήσεις, αναγκάστηκε να κλείσει. Οπως επίσης έχει ενδιαφέρον το ότι, με την άρνηση να αποδεχθεί λογικές μειώσεις στους μισθούς, δεν υπογράφηκε συλλογική σύμβαση, με αποτέλεσμα μεγαλύτερες μειώσεις με ατομικές συμβάσεις.
Παραδόξως ακόμα και η απεργία στην ΕΡΤ λειτούργησε σε βάρος της διοίκησης. Πρώτον γιατί κατάφερε να ταυτιστεί με τη συνδικαλιστική ηγεσία της δημόσιας τηλεόρασης, που είναι ό,τι πιο αναχρονιστικό και παλαιοκομματικό μπορεί να φανταστεί κανείς. Και δεύτερον γιατί στη διαχείριση του προγράμματος που έβγαλαν στον αέρα οι εργαζόμενοι αναδείχθηκαν τα σταλινικά αντανακλαστικά στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με τον αποκλεισμό κάθε μη αρεστής άποψης.
Κι αυτό είναι ένα γενικότερο ζήτημα. Γιατί η ΕΣΗΕΑ πρέπει να είναι το μοναδικό σωματείο δημοκρατικής χώρας στον κόσμο στο οποίο δημοσιογράφοι έχουν διαγραφεί από συναδέλφους τους για απόψεις που έχουν εκφράσει σε κείμενά τους!
Κατά τα άλλα, η Ενωση Συντακτών αρέσκεται να αναδεικνύει ζητήματα «αξιοπιστίας» του Τύπου, πάντοτε όμως μέσα από μια αυταρχική λογική με κώδικες και επιτροπές δεοντολογίας, που βέβαια δεν έχουν το παραμικρό πρακτικό αντίκρισμα. Δεν προκαλεί φυσικά έκπληξη ότι κατά την ΕΣΗΕΑ η παραβίαση της δεοντολογίας γίνεται πάντα προς μία κατεύθυνση - προς δόξαν της στρατευμένης δημοσιογραφίας. Και βέβαια όλο αυτό το ανηλεές σφυροκόπημα έχει συμβάλει αποφασιστικά στην εδραίωση της πεποίθησης ότι ο Τύπος είναι αναξιόπιστος.
Γιατί φυσικά δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό κανενός συνδικαλιστή η ανάγκη δημιουργίας θετικών προτύπων -ας πούμε όπως τα βραβεία Πούλιτζερ- που θα συνέβαλλαν στην αναβάθμιση του επαγγέλματος. Οπως πολύ περισσότερο δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό τους η ανάγκη συνολικής παρέμβασης στην κρίση του Τύπου, δέκα και πλέον χρόνια τώρα, καθώς φαινόταν ότι αργά ή γρήγορα θα σκάσει η φούσκα.
Αγωνιστές ήταν, όχι μάνατζερ. Τους ήταν αρκετό λοιπόν κάθε χρόνο να διασφαλίζουν «αυξήσεις» πάνω από 5%, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι έμπαιναν έτσι όλο και πιο βαθιά στο πηγάδι. Κι όμως είχαν προειδοποιηθεί...
Παν Καψής-Έθνος