Ο δεξιός, οι αριστεροί και οι παραπλανημένοι...

Είναι καιρός να τελειώνουμε πια με την υποκρισία που κυριαρχεί. Ας δούμε επιτέλους την πραγματικότητα κατάματα και ας σταματήσουμε να ψάχνουμε συνεχώς δικαιολογίες για να καλύψουμε  για πολλοστή φορά κάτω από το χαλί τις αλήθειες που μας πληγώνουν. Η ψήφος στους χρυσαυγίτες δεν είναι αποτέλεσμα παραπλάνησης  και άγνοιας, δεν οφείλεται μόνο σε μια ένδειξη τιμωρητικής  διάθεσης απέναντι σε ένα αποτυχημένο πολιτικό σύστημα. Είναι δυστυχώς σαφέστατη ένδειξη, για να μην πούμε απόδειξη, μιας ακραίας αντιδημοκρατικής λογικής, μιας ευρύτατα διαδεδομένης συνωμοσιολογικής αντίληψης και μιας βαθύτατα ριζωμένης μισαλλοδοξίας απέναντι στον ξένο, τον διαφορετικό, τον απέναντι γενικώς. Ναι, δεν είναι φασίστες όλοι οι ψηφοφόροι τους, αν εννοούμε την ιδεολογική αφετηρία τους, αλλά συμφωνούν απολύτως σε όλες τις βασικές θέσεις που εκφράζουν.

Οι τάσεις αυτές υπήρχαν υποδόρια εδώ και πολύ καιρό, τις βλέπαμε αλλά τις υποτιμούσαμε. Με την κρίση βρήκαν απέραντο χώρο έκφρασης καθώς τροφοδοτήθηκαν, με τη συνέργεια δυστυχώς μεγάλου μέρους του πολιτικού συστήματος, που δεν έχανε  ευκαιρία να μιλάει για προδότες, ξεπουλημένους, διορισμένους από τα όργανα της ξενοκρατίας. Ξεχάσαμε  πολύ γρήγορα τους Αγανακτισμένους και τη συμβίωση πάνω και κάτω πλατείας. Χαμογελούσαμε με τους ψεκασμένους, με τις θεωρίες για όργανα του Σόρος και της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Δεν ξυπνήσαμε ούτε όταν διαπιστώσαμε ότι αυτές οι αντιλήψεις δεν κυριαρχούν μόνο σε κάποια λούμπεν στοιχεία αλλά έχουν διαβρώσει ευρύτατα κοινωνικά στρώματα, ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου και κοινωνικής προέλευσης. Ακόμη και τώρα, για να μαζέψουν μερικά ψηφαλάκια, σπεύδουν κάποιοι να δικαιολογήσουν όλον αυτόν τον χυδαίο ανορθολογισμό μιλώντας για παραπλανημένους πολίτες που πρέπει να γυρίσουν στη φυσική τους κοίτη...

Να μας συγχωρούν οι κάθε λογής ψηφοσυλλέκτες, της Αριστεράς και όχι μόνο, αλλά δεν είναι άμοιροι ευθυνών για τη διόγκωση αυτού του κύματος των πεπλανημένων, όπως αρέσκονται να τους αποκαλούν. Ας αφήσουν στην άκρη την ιδεολογική επικάλυψη και ας αναρωτηθούν πόσο διέφερε η ρητορική τους από τις κραυγές των ζόμπι... Ισως τότε συνειδητοποιήσουν γιατί η αυθεντική ρητορική του μίσους προσελκύει ένα ικανό κομμάτι της κοινωνίας που έχει εθιστεί στον λαϊκισμό και στη μισαλλοδοξία.

Το φαινόμενο προφανώς δεν είναι μόνο ελληνικό. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και πολιτικοί όπως ο δεξιός (!) κ. Γιούνκερ που δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να δηλώσει ότι «αν εκλεγόμουν πρόεδρος της Επιτροπής επειδή οι εξτρεμιστές ψήφισαν για εμένα, θα υπέβαλλα την παραίτησή  μου από τη θέση»... Γιατί, προσέθεσε, δεν μπορώ να δεχθώ ότι θα εκλεγώ «από φασίστες, ρατσιστές, από όσους τάσσονται εναντίον ανθρώπων επειδή δεν τους συμπαθούν»...

Υπάρχουν άραγε έλληνες πολιτικοί, υποψήφιοι δήμαρχοι, περιφερειάρχες που θα τολμούσαν μια  αντίστοιχη ξεκάθαρη δήλωση; Μέχρι στιγμής, εξ όσων γνωρίζουμε, μόνο ο κ. Καμίνης, που από την αρχή βρέθηκε απέναντι στους χρυσαυγίτες, είχε το πολιτικό θάρρος να μη ζητήσει την υποστήριξη των παραπλανημένων...

Σήφης Πολυμίλης-ΤΟ ΒΗΜΑ