Πέταλα

ΑΠ' ό,τι φαίνεται το κρυφτούλι θα συνεχιστεί ώς τις εκλογές. Ο εκπρόσωπος της Κουμουνδούρου, ο Δραγασάκης στη Βουλή και ο Μηλιός με δηλώσεις επί δηλώσεων συντηρούν την αβεβαιότητα για τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά τη διαπραγμάτευση με τους ξένους. Διαπραγμάτευση και δημοψήφισμα, χρέος και μέτρα, ευρώ και δραχμή, είναι έννοιες που έρχονται και χάνονται, σε ένα παιχνίδι που δεν φαίνεται ότι πρόκειται να σταματήσει. Δεν ξεκαθαρίζουν τι εννοούν - στην πραγματικότητα προσφεύγουν σε μια αμφισημία που προφανώς τη θεωρούν δημιουργική. Αλλιώς, θα είχαν βγει από την παγίδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει το χαρτί της οργής και της νομισματικής ανυπακοής σε μια Ευρώπη που φαίνεται να έχει μαζέψει τις διαφορές της και σε μια φάση που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα της Φρανκφούρτης αρχίζει να φλερτάρει με το quantitative easing, την περίφημη ποσοτική χαλάρωση στην οποία προσέφυγαν ΗΠΑ και Βρετανία για να αποφύγουν τον αποπληθωρισμό. Η επιλογή της Κουμουνδούρου, αν δεν υποδηλώνει ιδεολογική τύφλωση, τότε ποντάρει στο να ανταποκριθεί στο αίσθημα αγανάκτησης μιας Ελλάδας που έχει ταλαιπωρηθεί την τελευταία πενταετία.

Αν η ανάγνωση αυτή της κοινωνικής ατμόσφαιρας είναι εσφαλμένη, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα το πληρώσει στις εκλογές. Αν όμως είναι ακριβής, τότε η Κουμουνδούρου κινδυνεύει να σιγοντάρει ένα κύμα που μετά να μην μπορεί να το διαχειριστεί. Δηλαδή ένα κύμα εθνικού παραλογισμού που να παρασύρει τον ΣΥΡΙΖΑ. Εχουν ξανασυμβεί αυτά. Η δεκαετία του '90 χαρακτηρίστηκε από έξαρση εθνικισμού, η οποία οδήγησε στα Ιμια και στην υπόθεση Οτζαλάν. Χρειάστηκαν δύο μίνι εθνικές καταστροφές για να πάει στον ορθολογισμό της ελληνοτουρκικής προσέγγισης το 1999. Τη διετία 2010-12 υπήρχε ο φόβος ότι χωρίς κάποιο επεισόδιο τύπου Ιμίων, δεν υπήρχε περίπτωση να καμφθεί το κύμα του λαϊκισμού στα οικονομικά. Ωστόσο, τα Ιμια της δημοσιονομικής πολιτικής δεν θα ήταν αστεία υπόθεση. Ενα «ντου» των καταθετών στις τράπεζες ή μια στάση πληρωμών θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη χώρα στη δραχμή. Και αυτή θα ήταν μια μη αναστρέψιμη εξέλιξη.

Οποιος παίζει με τη φωτιά, κινδυνεύει να καεί ο ίδιος. Κινδυνεύει όμως να κάψει και το σπίτι. Με την έξοδο στις αγορές αλλά και τη δημοσιονομική ομαλοποίηση του τελευταίου χρόνου, η χώρα θα μπορούσε να βρει έναν άλλο ρυθμό αλλά και να ξεφύγει από την τροχιά των παράλογων προσδοκιών που συντηρούν ένα κλίμα εξαλλοσύνης το οποίο ουδέποτε βοήθησε. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να ποντάρει σε αυτό. Με τον ίδιο τρόπο που η ΝΔ του Καραμανλή επέλεξε το 2004 την πολιτική σκανδαλολογία και τον λαϊκισμό των παροχών ενώ ο τότε πρωθυπουργός και πανίσχυρος μέσα στο κόμμα του ήταν και δυνατή λαϊκή εντολή είχε ώστε, αν ήταν άλλος χαρακτήρας και είχε αίσθημα ευθύνης, να πάρει επάνω του το κόστος τού να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που θα έκαναν την Ελλάδα ανταγωνιστική εντός ΟΝΕ.

«ΔΕΝ με νοιάζει τι χρώμα είναι η γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια», είχε πει προ εικοσαετίας ο Ντενγκ δικαιολογώντας το πέρασμα της Κίνας σε ένα είδος κομμουνισμού της αγοράς. Οι εγχώριες γάτες - με γαλάζια ή κόκκινα πέταλα - επιμένουν να ξεκοκαλίζουν τον λαϊκισμό. 

Δ. Μητρόπουλος-ΤΑ ΝΕΑ