Δημοψήφισμα για τη μικρή ΔΕΗ ή τον μεγάλο ΣΥΡΙΖΑ;

"Σύνταγμα της Ελλάδας : Άρθρο 44, παράγραφος 2: O Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου. Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου και όπως ορίζουν ο Kανονισμός της Bουλής και νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής. Δεν εισάγονται κατά την ίδια περίοδο της Bουλής περισσότερες από δύο προτάσεις δημοψηφίσματος για νομοσχέδιο".
Το νομοσχέδιο για την λεγόμενη "μικρή ΔΕΗ" δεν έχει έρθει ακόμη προς ψήφιση, βρίσκεται στο στάδιο της αρμόδιας Επιτροπής. Για να ξεκινήσει η διαδικασία πρότασης δημοψηφίσματος θα πρέπει να ψηφιστεί. Συζήτηση θα γίνει. Επιβάλλεται. Κι όχι μόνο γιατί σε κάθε νομοσχέδιο θεσμικά υπάρχει η αυτονόητη υποχρέωση συζήτησης και σύνθεσης. Χρέος όλων είναι να προσπαθήσουν για ένα τόσο κομβικό οικονομικό κι αναπτυξιακό ζήτημα να μιλήσουν καθαρά και υπεύθυνα και να επικοινωνήσουν με όλες τις δυνάμεις τους τις προτάσεις τους.
Το ζήτημα της ΔΕΗ έχει όντως τόσες πλευρές που συμπυκνώνει αρκετές από τις παθογένειες της ελληνικής κρίσης. Δημοσιονομικές, ζητήματα χρέους, ανάπτυξης, ενεργειακής πολιτικής, βιομηχανικής πολιτικής, κοινωνικής δικαιοσύνης, περιφερειακής ανάπτυξης, περιβαλλοντικά ζητήματα, δημοσιοϋπαλληλικά, συνδικαλιστικά, συνταξιοδοτικά, δημόσιας διοίκησης, ρυθμιστικών μηχανισμών του κράτους και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Έχω ενστάσεις για το νομοσχέδιο, ενστάσεις που άκουσα από ειδικούς και ενστάσεις δικές μου, του απλού πολίτη. Αλλά ακόμη περισσότερο βλέπω αποκρουστική τη σημερινή κατάσταση, συνέχεια τραγικών λαθών στις προηγούμενες δεκαετίες και προάγγελο τραγικότερων στην μεταμνημονιακή εποχή. Αλλά αυτό είναι μιαν άλλη συζήτηση.

Πολύπλοκο και πολυδιάστατο το ζήτημα λοιπόν. Γιαυτό και η συζήτησή του αποκτά επιπλέον αξία. Αλλά – για να λέμε την αλήθεια - και ποιά θέματα από αυτά που με καθυστέρηση, εσπευσμένα, μέσα στη κρίση και με την πίεση των δανειστών προσπαθούμε να συζητήσουμε δεν είναι περίπλοκα και συνδεδεμένα με πολλαπλές μορφές του πυρήνα του ελληνικού προβλήματος; Η ανυπαρξία οριζόντιας στρατηγικής και συνολικού σχεδίου από όλες τις πλευρές είναι ο βασικός λόγος που αυτά τα θέματα εντάσσονται προβληματικά κι αναποτελεσματικά στον δημόσιο διάλογο, αλλά και η αιτία που το πολιτικό σύστημα βρίσκεται ακόμη σε επικίνδυνη ρευστότητα. Και φυσικά η έλλειψη ενός αποτελεσματικού και φερέγγυου φορέα που θα φέρει σε πέρας το σχέδιο αυτό. Αλλά και αυτό είναι μιαν άλλη συζήτηση. Ίσως τελικά η πιο σοβαρή και πιο επείγουσα. Αλλά άλλη.

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για δημοψήφισμα σύμφωνα με το 44.2 του Συντάγματος είναι προφανώς προσχηματική όσον αφορά το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Η άποψη του θα ακουστεί και στη Βουλή, θα καταγραφεί και θα δημοσιοποιηθεί. Η άποψη των συμμάχων του επίσης. Θα ακουστεί και ήδη ακούγεται και στους δρόμους και στα εργοστάσια. Ο σύμμαχος του Φωτόπουλος, άλλωστε, μεριμνεί ήδη για αυτό. Αυτή η κοινοβουλευτική διαδικασία ποιο αποτέλεσμα θα μπορούσε να φέρει λοιπόν; Η επίτευξη του αριθμού 120, δηλαδή των 2/5 των βουλευτών στην πρόταση για συζήτηση δημοψηφίσματος χωρίς τη συμμετοχή της Χρυσής Αυγής (ήμαρτον!) και του ΚΚΕ, κι αν έστω συντρέξει μέρος της ΔΗΜΑΡ - ακόμη ελπίζω ειλικρινά πως δε θα παίξουν σε τέτοια παιχνίδια βουλευτές της - και μεγάλο μέρος των ανεξάρτητων βουλευτών είναι οριακή, αν όχι αμφισβητήσιμη. Αλλά κι αν τελικά βρεθεί, θα συζητηθεί το περί ου ο λόγος νομοσχέδιο (πάλι) αλλά θα πρέπει να βρεθούν πια 180 για να γίνει δημοψήφισμα. Μη κρυβόμαστε. Στην περίπτωση που θα έχει ψηφιστεί λίγες μέρες πριν κατά πλειοψηφία από την Βουλή, για ποιους 180 μιλάμε; Αστειότητες.

Αν αυτό δεν είναι παιχνίδι με τους θεσμούς, αν αυτό δεν είναι λαϊκισμός χωρίς καμιά ουσία, τότε τι είναι; Δυστυχώς είναι ξεκάθαρο. Είναι η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να κουμπώσει την προεδρική εκλογή και τις επικείμενες - μετά την αποτυχία εκλογής Προέδρου - εκλογές. Να μετρηθούν τα κουκιά, να ξέρουν όλοι προκαταβολικά ποιός έχει την δύναμη, το πάνω χέρι και την πρωτοβουλία. Να προσδέσει όποιους και όσους μπορεί στο σχέδιό του. Όχι καθαρά και με ανοιχτές πρωτοβουλίες. Αλλά παίζοντας παιχνίδια με τους θεσμούς, το Σύνταγμα και το κοινοβούλιο. Παίζοντας με τα πιο σοβαρά θέματα του οικονομικού, περιβαλλοντικού και αναπτυξιακού μέλλοντος της χώρας. Με τον γνωστό κυνικό του τρόπο, τον λαϊκίστικο επικοινωνιακά και επικίνδυνο πολιτικά. Έτσι έχουν διαλέξει, άλλωστε, στον ΣΥΡΙΖΑ να πολιτεύονται.

Αλλά όσοι συντάσσονται στο παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να έχουν παρωπίδες και να πείσουν κανένα, ότι το κρέας είναι ψάρι. Λυπάμαι, δεν μιλάμε για την ΔΕΗ. Για την προεδρική εκλογή και το μπλοκ εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ μιλάμε. Και για το αν βλέπουν τον εαυτό τους μέρος του σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτήν την ευθύνη εμπεριέχει ουσιαστικά η κάθε απόφαση όσων φλερτάρουν σήμερα με την ιδέα να συμμαχήσουν μαζί του. Ας το παραδεχτούμε όλοι να τελειώνουμε.

 Γρηγόρης Καραγρηγορίου, - μέλος της της Μεταρρυθμιστικής Τάσης της ΔΗΜΑΡ
 http://www.metarithmisi.gr/