«Μπράβο, Αλέξη!»

Οφείλω να σημειώσω ότι το πρόβλημα με τον Αλέξη Τσίπρα σπανίως βρίσκεται στα ερωτήματα. Συνήθως προκύπτει από τις απαντήσεις.

Και έχω ένα πρόσφατο παράδειγμα.

Τον ακούω προ ημερών να διαπιστώνει τις «δυσλειτουργίες του δημόσιου τομέα» και να μιλάει για «μια δημόσια διοίκηση που θα απεμπλακεί από το πελατειακό κράτος και θα αντιμετωπίζει τις κοινωνικές ανάγκες του πολίτη».

«Μπράβο, Αλέξη» φωνάζουμε όλοι μαζί.

Τον ακούω επίσης που επισημαίνει τον κίνδυνο να διατηρηθεί «η ίδια πελατειακή κομματική αντίληψη που δημιούργησε τις σημερινές στρεβλώσεις».

«Πες τα, Χρυσόστομε» ξαναφωνάζουμε όλοι μαζί.

Πάμε λοιπόν να δούμε ποια είναι η απάντηση στις δυσλειτουργίες, τις στρεβλώσεις, τα πελατειακά και τα κομματικά που συμφωνήσαμε με τον Τσίπρα ότι δεν μας αρέσουν.

Μήπως η αξιολόγηση δομών και προσώπων; Προφανώς και αυτονόητα. Παγκοσμίως δεν έχει εφευρεθεί άλλος τρόπος.

Κι εκεί ο αρχηγός αρχίζει τα φάλτσα.

«Η αξιολόγηση είναι το όχημα που προωθεί η κυβέρνηση για να αναπαραχθεί το πελατειακό κράτος» εξηγεί.

Ωραία, αλλά αν η κυβέρνηση στοχεύει απλώς στην αναπαραγωγή του πελατειακού κράτους γιατί δεν συνέχιζε τη δουλειά, όπως γινόταν τόσα χρόνια, και πήγε να μπλέξει με αξιολογήσεις και όλα τα συναφή; Πολύ μαγικό μου ακούγεται.

Ακόμη περισσότερο που η αξιολόγηση καταλήγει τελικά «όχημα για να εκδιώξουν από τον δημόσιο τομέα όσους (...) δεν πειθαρχούν στη στενή αντίληψη της υπηρέτησης της μνημονιακής πολιτικής».

Με άλλα λόγια, η αξιολόγηση για τον Τσίπρα δεν είναι τελικά παρά ένας τρόπος για να κυνηγήσει η κυβέρνηση τους «αντιμνημονιακούς». Μετά τους μάγους, να τες και οι μάγισσες!

Συνοψίζω. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε από μια ακριβή και εύλογη διαπίστωση των προβλημάτων του Δημοσίου για να καταλήξει φωνάζοντας: «Κάτω τα χέρια από το Δημόσιο!».

Δεν είναι μια εξαίρεση στη ρητορική του. Είναι η ουσία της ρητορικής του.

Διαπιστώνει το πρόβλημα, εντοπίζει την παθογένεια και μετά είναι αντίθετος σε κάθε αλλαγή των όρων της παθογένειας. Κατά μια έννοια, καταγγέλλει ταυτοχρόνως και το πρόβλημα και τη λύση του.

Είναι προφανές πως με αυτή τη λογική κανείς δεν μπορεί να λύσει ένα πρόβλημα. Αντιθέτως πολλοί μπορούν να εκμεταλλευτούν το κόστος της λύσης. Γ Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ