Ζεϊμπεκιές

Σήμερα είναι το τελετουργικό της ορκωμοσίας της. Ομως, η Ρένα Δούρου δεν περίμενε την ορκωμοσία για να γευτεί την εξουσία. Σκηνοθέτησε η ίδια το βάπτισμά της ήδη από το βράδυ της πρώτης Κυριακής. Από την αλησμόνητη εκείνη στιγμή που, με την αυτοπεποίθηση μισής νίκης, διέταζε τους συντρόφους της στην εξέδρα να κάνουν «όλοι ένα βήμα πίσω».

Το στρατιωτικό παράγγελμα ήρθε ως επιστέγασμα του προεκλογικού κυνισμού της. Η Δούρου έπαιξε χωρίς αναστολές. Ρίσκαρε, εγκαταλείποντας την κοινοβουλευτική της έδρα. Κυλίστηκε στις εκπομπές του μεσημβρινού τηλεοπτικού trash. Χαριεντίστηκε μέχρι και με τους συνεντευξιαστές που την υμνούσαν για το στενό τζιν της. Κυρίως, όμως, έκανε συμφωνίες στο βαθύ παρασκήνιο - όπως θα μπορούσε να μαρτυρήσει και ο σύντροφός της, Θοδωρής Δρίτσας, που δεν κατόρθωσε καν να μπει στον δεύτερο γύρο για τον Δήμο του Πειραιά.

Θα πει κανείς ότι έτσι προχωράει κανείς στην πολιτική. Ετσι, φτάνει να τον αντιμετωπίζουν εν μια νυκτί ως δελφίνο. Με στυγερό πραγματισμό. Το ζητούμενο για τη Δούρου είναι να δείξει και στη διοίκηση τον πραγματισμό που έδειξε στη διεκδίκηση.

Θα είναι η πρώτη από τον ΣΥΡΙΖΑ της επαναστατικής μυθολογίας που θα δοκιμαστεί στην επαφή με την πραγματικότητα. Αν πάρει, όμως, κανείς τοις μετρητοίς τις εξαγγελίες της, η επαφή αυτή πρόκειται να έχει χαρακτηριστικά βίαιης πρόσκρουσης.

Στα σκουπίδια, ας πούμε, η νέα περιφερειάρχης υπόσχεται κεραταιικό τσαμπουκά. Υπόσχεται δηλαδή να πετάξει στον κάλαθο έναν σχεδιασμό που υλοποιείται - μετ' εμποδίων, οδοφραγμάτων και καπετανάτων - εδώ και χρόνια και να τον ξαναρχίσει από το μηδέν. Διεκδικώντας από το μηδέν και τα κοινοτικά κονδύλια.

Από τα πολεμικά προσκλητήρια κατά της ιδιωτικοποίησης του Ελληνικού μέχρι τις αντιμνημονιακές κορόνες κατά του Φούχτελ και του Ράιχενμπαχ, η Δούρου αναμηρυκάζει τη ρητορική του κόμματός της με τέτοια ένταση που αναρωτιέται κανείς πώς έχει φανταστεί τον νέο της ρόλο: Θα είναι περιφερειάρχης; Ή θα είναι κομματάρχης που θα χρησιμοποιήσει την περιφέρεια ως αντιπολιτευτικό υπερόπλο; Θα διοικήσει; Ή θα συνεχίσει την επαναστατική γυμναστική με διοικητικά μέσα;

Ας το πιάσουμε πάλι από την αρχή. Το βράδυ της δεύτερης Κυριακής, με την αυτοπεποίθηση ολόκληρης πια της εκλογικής νίκης, η Δούρου δεν κρατήθηκε. Εριξε στα Προπύλαια μια μεγαλοπρεπή, χοροπηδηχτή ζεϊμπεκιά. Η σκηνή ήταν ανατριχιαστικά οικεία. Σαν να βρικολάκιαζαν εκείνη την ώρα οι ματαιωμένες ψευδαισθήσεις μιας ολόκληρης εποχής -σαν να κατέβαιναν από το Περιβόλι του Ουρανού για να ζητήσουν εκδίκηση.

Με τις γυροβολιές της, η περιφερειάρχης φαινόταν έτοιμη να ζήσει το δικό της «'81». Μόνο που σε μια χρεοκοπημένη χώρα η μετενσάρκωση του αρχαϊκού ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να μοιάζει με φάρσα.

Μιχ Τσιντσίνης-ΤΑ ΝΕΑ