Η κυρίαρχη ιδεολογία και τι κρύβει: η συνευθύνη

O György Lukacs έγραφε ότι η ιδεολογία είναι «ένα σύνολο παραστάσεων που κατασκευάζεται για να παραποιήσει ή να αποκρύψει εν μέρει την πραγματικότητα». Σε κάθε κοινωνία, μια ιδεολογία επιβάλλεται, κατά καιρούς. Γίνεται δηλαδή η κυρίαρχη ιδεολογία. Οποιος ελέγχει την παραγωγή και τη διάδοση της κυρίαρχης ιδεολογίας ηγεμονεύει πολιτικά.

Ο έλεγχος των κοινωνικών χώρων, η ανάπτυξη κομματικών οργανώσεων και δικτύων και τελικά η κατάληψη του κράτους διευκολύνονται εξαιρετικά από την ύπαρξη μιας κοινής σε όλους «αλήθειας», που έχει επικρατήσει και δύσκολα αμφισβητείται. Το αν η κατασκευή αυτή έχει σχέση ή όχι με την πραγματικότητα είναι εντελώς δευτερεύον.

Τα μεγάλα κόμματα της αστικής δημοκρατίας, που
εκφράζουν στη Δυτική Ευρώπη τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, συνήθως τρέφουν την αυταπάτη ότι η ιδεολογία είναι δευτερεύον ζήτημα. Η προβολή κατασκευασμένων και εξωπραγματικών θέσεων αντιμετωπίζεται συχνά με περιφρόνηση.

Ετσι όμως μια μικρή ομάδα φανατικών, που επαναλαμβάνουν παντού τα ίδια χωρίς αντίλογο, διευκολύνονται στην κατάκτηση της εμπιστοσύνης των ακροατών τους.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί υπαίτιους για τη σημερινή κρίση και τις συνέπειες που υπάρχουν, κυρίως για τους ανέργους και δευτερευόντως για όλους όσοι αντιμετωπίζουν δυσεπίλυτα προβλήματα, λόγω των περικοπών μισθών και συντάξεων και της εξωφρενικής αύξησης της φορολογίας, αποκλειστικά την ηγεσία των δύο μεγάλων κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα, εναλλασσόμενα στην εξουσία, από τη μεταπολίτευση και μετά.

Η κρίση, όμως, έχει ως σκληρό πυρήνα την έλλειψη αντιστοιχίας μεταξύ εσόδων και εξόδων. Ακολουθήθηκε η πολιτική αυτή μέσα σε συνθήκες νομιμότητας και απόλυτης διαύγειας, με Δικαιοσύνη ανεξάρτητη και Τύπο ελεύθερο. Ο κάθε ένας και βεβαίως κόμματα όπως το ΚΚΕ ή ο Συνασπισμός είχαν την ευχέρεια να διαφωνήσουν με τις δημοσιονομικές αυτές επιλογές και να ανατρέψουν ίσως μια πολιτική διασπάθισης του δημοσίου χρήματος σε μη παραγωγικές κατευθύνσεις.

Τέτοια, όμως, διαφωνία και διαμαρτυρία ουδέποτε διατυπώθηκε από τα κόμματα αυτά που αντιθέτως πλειοδοτούσαν για να ικανοποιηθούν αιτήματα της μιας ή της άλλης ομάδας.

Επίσης, η συμπάθεια των ανεύθυνων νεο-κομμουνιστών πάντα εκδηλωνόταν με έντονο τρόπο για όλες τις μικρομεσαίες ομάδες του πληθυσμού που φοροδιέφευγαν. Ζούσαν έτσι στον αφρό μιας κατάστασης που είχε ως βασικό χαρακτηριστικό την κατανάλωση του μέλλοντος.

Για τους νεο-κομμουνιστές, όπως και για όλους τους άλλους, οι πελατειακές σχέσεις και η ψηφοθηρία επρυτάνευαν. Η ανευθυνότητα και η διόγκωση του δημόσιου τομέα λειτουργούσαν με τη σειρά τους ενθαρρυντικά για την ενίσχυση της κυρίαρχης ιδεολογίας. Διαμορφώθηκε έτσι μια πρωτοφανή σε όλη την Ευρώπη καλλιέργεια αφοσίωσης για τον δημόσιο τομέα και τις απασχολήσεις που παρείχε και ήταν ως επί το πλείστον περιττές.

Οι νεο-κομμουνιστές, λοιπόν, όλων των αποχρώσεων έχουν συμβάλει άμεσα στη βαθμιαία διάλυση κάθε έννοιας ανάπτυξης, αύξησης της παραγωγικότητας, συνείδησης του διεθνούς ανταγωνισμού.

Είναι συνυπεύθυνοι για τη δημιουργία μιας κοινωνίας ανευθυνότητας, ανισότητας και ανομίας.

Εχουν συμμετάσχει ενεργά στη διαμόρφωση της φαυλοκρατίας και της διαφθοράς που ανακαλύψαμε μόνο όταν τα λεφτά σώθηκαν.

Γι' αυτό και τα προπαγανδιστικά τους φληναφήματα έχουν προσωρινή μόνο αξία.

Είναι σκέτη ιδεολογία, όπως θα έλεγε και ο Lukacs.

 Θεόδωρος Πάγκαλος -πρώην υπουργός.
ΤΟ ΒΗΜΑ