Η ακινησία ως «σταθερότητα»

Είχε ενδιαφέρον η ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ, ως απάντηση στην επιστολή του κ. Γιώργου Παπανδρέου για το μέλλον του Κινήματος. Να υπενθυμίσουμε ότι μετά τη συνάντηση του πρώην και του νυν αρχηγού του ΠΑΣΟΚ ο κ. Παπανδρέου δημοσιοποίησε την επιστολή προς τον κ. Βενιζέλο, ζητώντας του κατ’ ουσίαν να αποφασίσει η βάση και όχι η γραφειοκρατία του κόμματος για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ. «Το ΠΑΣΟΚ είναι ο κόσμος του», σημείωσε ο κ. Παπανδρέου. «Υπαρξιακά ζητήματα του Κινήματος τα λύνει ο κόσμος του, κανένας άλλος. Αν το ΠΑΣΟΚ σταματήσει να υπάρχει, ή συνεχίσει να υπάρχει, ή μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο, ή μετονομαστεί σε οτιδήποτε άλλο, αυτό είναι θέμα του κόσμου του, κανενός άλλου... Η ιστορία, η προσφορά, η πορεία του ΠΑΣΟΚ στο μέλλον, όπως και η όποια αλλαγή του, δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση και απόφαση δική μας, όλων μας. Από τη βάση, κινηματικά, δημοκρατικά, συμμετοχικά».
Η απάντηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ήταν «άλλες διαδικασίες ν’ αγαπιόμαστε» συν πολύ γαρνίρισμα «σταθερότητας»:
«Τώρα το μείζον θέμα που συγκεντρώνει την προσοχή και προκαλεί την αγωνία της κοινωνίας είναι η ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, η ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος, η ασφαλής έξοδος από το Μνημόνιο και την τρόικα, η αλλαγή σελίδας... Το ΠΑΣΟΚ δεν δικαιούται με κινήσεις μίζερης εσωστρέφειας να προκαλεί αβεβαιότητα και αστάθεια...».
Ωραία! Να μη γίνουν πρόωρες εκλογές διότι απειλείται η «σταθερότητα». Να εκλέξουμε Πρόεδρο του Ελάχιστου Κοινού Παρονομαστή -δηλαδή άχρωμο, άοσμο και άγευστο- για να μην απειληθεί η «σταθερότητα». Να μη γίνονται και εσωκομματικές διαδικασίες από τη βάση διότι απειλείται η «σταθερότητα»; Το επόμενο βήμα είναι να μη φταρνίζεται κανείς στη χώρα διότι μπορεί να απειληθεί η «σταθερότητα». Τι στην ευχή; Από τραπουλόχαρτα είναι χτισμένη αυτή η περιλάλητη «σταθερότητα»;
Η συγκεκριμένη ανακοίνωση του ΠΑΣΟΚ υπερβαίνει το δόγμα Βενιζέλου, το οποίο συνοψίζεται στο «η σταθερότητα είμαι εγώ». Εντάσσεται σ’ ένα ευρύτερο πλέγμα πολιτικής ρητορείας, το οποίο σιγά σιγά μπερδεύει τη σταθερότητα με την ακινησία και -όπως πάει- τη νεκρική ακαμψία. Δεν αναφερόμαστε μόνο στους εσωτερικούς μικροπολιτικούς ή εσωκομματικούς καυγάδες, όπου η συζήτηση περί «σταθερότητας» έχει επισκιάσει τις ουσιαστικές συζητήσεις, όλα εκείνα που αφορούν το μέλλον του τόπου. Το φάντασμα της «αστάθειας» επικαλείται συχνά πυκνά η κυβέρνηση για να αποφύγει τη θεσμοθέτηση και την υλοποίηση κρίσιμων μεταρρυθμίσεων. Το ακούμε συχνά: αν ψηφιστούν κάποιες μεταρρυθμίσεις ενισχύεται ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό απειλεί τη «σταθερότητα». Στην ουσία, δηλαδή, το μέσον για την επίτευξη των μεταρρυθμίσεων, που είναι η σταθερότητα, έχει γίνει σκοπός που υπονομεύει τις μεταρρυθμίσεις. Αυτό μάλλον το κατάλαβαν και οι εταίροι, αν κρίνουμε από την σκλήρυνση της στάσης τους κατά την τελευταία διαπραγμάτευση.
Υπάρχει, όμως, συντηρητική και προοδευτική σταθερότητα. Η νεκρική ακαμψία του συστήματος προσφέρει απλώς ψευδαισθήσεις σταθερότητας και εξασφαλίζει τελικώς την κατάρρευσή του. Η ζωή και η πολιτική χρειάζεται να έχουν κάποιες σταθερές, αλλά η ακινησία δεν αποτελεί λύση, αντιθέτως είναι το πρόβλημα. Και αυτό ισχύει και για την Κεντροαριστερά και για το ΠΑΣΟΚ...
Π Μανδραβέλης-Καθημερινή