Ένας βιαστικός γάμος...

Συγκροτήθηκε η κυβέρνηση, ορκίστηκαν τα μέλη της και για τα περισσότερα από αυτά η κριτική θα γίνει ύστερα από μερικούς μήνες κι αφού θα έχουν δώσει συνολικά αλλά κι ο καθένας τους χωριστά δείγμα γραφής. Στα θετικά, πάντως, το γεγονός ότι έχει γίνει προσπάθεια να μην είναι η σύνθεση της κυβέρνησης στενά δικομματική. Εκπροσωπούνται και χώροι πέρα από εκείνους των δύο κυβερνητικών εταίρων. Στα αρνητικά οι υπερβολικές εκδηλώσεις οικειότητας ανάμεσα σε καραμπινάτους και όχι ευκαιριακούς αριστερούς και σε ολίγον ή περισσότερο ακροδεξιούς. Η πολιτική συγκατοίκηση δεν απαγορεύει τη στοιχειώδη έστω σοβαρότητα.
Αν, όμως, για τα χθεσινά επιφυλάσσομαι, για τα προχθεσινά δεν ισχύει το ίδιο. Η συγκρότηση μιας κυβέρνησης από κόμματα που έχουν ως μοναδικό σημείο σύγκλισης το αντιμνημονιακό πάθος τους δημιουργεί στην
καλύτερη περίπτωση κάποιες απορίες, τις οποίες προσωπικά δεν κατάφερα να ξεπεράσω. Και επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι μάλλον είναι ανυπέρβλητες. Και εξηγούμαι.
Είναι προφανές ότι ο βασικός λόγος της κυβερνητικής συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ήταν η διασφάλιση της δεδηλωμένης, που αποτελούσε αναγκαία προϋπόθεση για να δοθεί η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Αλλά το πρόβλημα αυτό δεν ήταν αξεπέραστο. Θα μπορούσε να βασιστεί στην ψήφο ανοχής που και οι ΑΝΕΛ και το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ θα του έδιναν.
«Ο Τσίπρας προτίμησε τη σιγουριά και τη σταθερότητα των 162 εδρών», θα μου πείτε. Σωστό. Αλλά επέλεξε κι έναν «δεσμό» που είναι βέβαιο ότι ύστερα από μερικούς μήνες δεν θα τον χρειάζεται. Διότι, ας μη γελιόμαστε, σε δύο ή τρεις μήνες από σήμερα, το πολύ πέντε, η εκκρεμότητα με τους εταίρους και δανειστές μας θα έχει λυθεί. Ή θετικά ή αρνητικά. Αλλά τόσο στη μία όσο και στην άλλη περίπτωση η συμμετοχή του Καμμένου και των συνεργατών του στο κυβερνητικό σχήμα δεν θα προσφέρει τίποτα. Ή μάλλον θα «προσφέρει» μόνο αρνητικά για τον ΣΥΡΙΖΑ αν, έχοντας περάσει τον σκόπελο της διαπραγμάτευσης, θελήσει να εφαρμόσει αυτονόητες πολιτικές για ένα αριστερό κόμμα, όπως π.χ. την αυτόματη αναγνώριση της ελληνικής ιθαγένειας για παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί στη χώρα μας, που, όμως, είναι από τις «κόκκινες γραμμές» για τον Καμμένο και την παρέα του.
Οι βιαστικοί γάμοι σπάνια βγαίνουν σε καλό.
Ερ Μπαρτζινόπουλος-Έθνος