Από θεάματα ξεκινήσαμε καλά

Μέχρι χθες το πρωί ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης ήταν απαρηγόρητος: ύστερα από είκοσι έξι χρόνια στη Βουλή είχε αποτύχει να εκλεγεί. Από το μεσημέρι και έπειτα, όμως, του είχε περάσει: ένιωθε ευτυχής που δεν θα ήταν υποχρεωμένος να πηγαίνει στη Βουλή, πρόεδρος της οποίας θα είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Εδώ, υποχρεώνομαι σε μια παρέκβαση, για να σας περιγράψω μια σκηνή από ένα μέλλον που (ευτυχώς) δεν θα ζήσουμε. Ολη η Ελλάδα βλέπει από την τηλεόραση σε απευθείας μετάδοση έναν εξηνταπεντάρη αλαφιασμένο, αλλοπαρμένο και πανικόβλητο, ο οποίος έχει σκαρφαλώσει ψηλά στη στέγη της Βουλής (κοντά στον ιστό της σημαίας, φαντασθείτε) και απειλεί να πέσει να σκοτωθεί. Η Αστυνομία έχει απομονώσει περιμετρικά την περιοχή, προβολείς φωτίζουν τη σκηνή του
δράματος γιατί έχει πέσει πια η νύχτα, το νοσοκομειακό και οι γιατροί σε επαγρύπνηση, οι διασώστες (ειδικά εκπαιδευμένοι για παρόμοιες καταστάσεις) έτοιμοι να χυμήξουν και να τον αρπάξουν προτού βουτήξει στο κενό! Είναι, φυσικά, ο Μαρκογιαννάκης... Δεν άντεξε άλλο ο δύσμοιρος να τον βάζει η Κωνσταντοπούλου στην ανάγνωση του καταλόγου των βουλευτών (δηλαδή, τιμωρία) σε κάθε ονομαστική ψηφοφορία...
Ας επιστρέψουμε τώρα στο παρόν, διότι, πέρα από τα αστεία που είναι αναπόφευκτα εν προκειμένω, θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίζαμε τη λογική της συγκεκριμένης επιλογής από πλευράς του νέου πρωθυπουργού. Θα βοηθούσε να καταλάβουμε τι θέλει να κάνει με τη Βουλή, όταν στη θέση του προέδρου τοποθετεί τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία ως προσωπικότητα είναι οι τρεις Ερινύες σε πακέτο της μιας: Αληκτώ, Τισιφόνη και η τρίτη που παριστάνω ότι δεν θυμάμαι το όνομά της. Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα πρόσωπο το οποίο δεν έχει καμία δυνατότητα να λειτουργήσει εποικοδομητικά, ούτε στον χειρισμό των κοινοβουλευτικών διαδικασιών ούτε και παρασκηνιακά.
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, η Κωνσταντοπούλου ήταν αποτελεσματική στη Βουλή, όπως απέδειξε, παρά τον υπερβολικό δυναμισμό της. Μήπως, λοιπόν, ο πρωθυπουργός Τσίπρας την επέλεξε επειδή εκτιμά ότι η Κωνσταντοπούλου θα ελέγξει τη Βουλή και θα επιβάλει πειθαρχία; Ιδίως -να προσθέσω στο ερώτημα- αν έχει σκοπό να προχωρήσει γρήγορα με ριζοσπαστικές νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα συναντήσουν αντιστάσεις; Αν αυτή η σκοπιμότητα υπάρχει πίσω από την επιλογή της Κωνσταντοπούλου, είναι μεν παρακινδυνευμένος ο υπολογισμός, αλλά όχι και τελείως αβάσιμος. Διότι τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, για να το πω κομψά, τελούν ακόμη υπό το κράτος του κλονισμού που υπέστησαν με την ήττα· και είναι πολύ πιθανό να παραμείνουν στην κατάσταση αυτή για αρκετό καιρό, εφόσον παραμείνει στην ηγεσία της Ν.Δ. ο Αντ. Σαμαράς και η Κεντροαριστερά εξακολουθήσει να πορεύεται τον δρόμο προς την ανυπαρξία.
Εκτός βέβαια αν τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει και, απλώς, ο Αλ. Τσίπρας έδωσε στη Ζωή Κωνσταντοπούλου μια θέση που ικανοποιεί τον χαρακτήρα της, προκειμένου να μην την έχει εμπόδιο στους «συμβιβασμούς» που θα απαιτηθούν. Σε κάθε περίπτωση, ο διορισμός της Ζωής Κωνσταντοπούλου εγγυάται τα θεάματα που υποσχέθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα. (Λαχανί παλτό, φούξια παντελόνι και μαύρο παπούτσι! Λίγο είναι;) Να δούμε τι θα γίνει και με τον άρτο...
Στ Κασιμάτης-Καθημερινή