Και τώρα τι γίνεται;

Το επεισόδιο συνέβη στη διάρκεια της εκστρατείας του Ξέρξη στην Ελλάδα και το αφηγείται ο Ηρόδοτος - δυστυχώς δεν θυμάμαι την ακριβή παραπομπή. Είναι μια πόλη στη Μακεδονία της οποίας προστάτης είναι ο θεός Απόλλων και οι πολίτες θυσιάζουν για να τον εξευμενίσουν και του ζητούν να τους στείλει τα μισά δεινά από αυτά που σκοπεύει να τους στείλει. Υπέροχη ιστορία, σημαδιακή ενός πολιτισμού σαν τον ελληνικό που διαπραγματεύεται με τους θεούς του, άρα αποδέχεται πως υπάρχει ένα μερίδιο της ύπαρξης που δεν τους ανήκει, είναι απαλλαγμένο από κάθε είδους θεϊκή επιρροή, το οποίο όμως δεν συγκρούεται μαζί τους, αλλά συνυπάρχει, συναλλάσσεται και διαπραγματεύεται. Υπέροχη ιστορία, διότι αποδίδει στην κυριολεξία την ψυχολογική μας κατάσταση:
η χρονιά που ξεκινάει σήμερα μας υπόσχεται το χειρότερο κι εμείς το καλύτερο που μπορούμε να της ζητήσουμε είναι αυτό το χειρότερο να μην είναι τόσο χάλια όσο το περιμένουμε και το φοβόμαστε. Τηρουμένων όλων των δυνατών αναλογιών εννοείται αφού τα πράγματα εκεί πάνω στα ψηλά της ύπαρξης μοιάζουν μπερδεμένα και, όπως λέει και ο Γιόζεφ Ροτ στο «Εμβατήριο του Ρατζέσκι» ο Θεός μάλλον βαρέθηκε να ασχολείται μαζί μας. Είναι κι αυτό μια υπόθεση εργασίας.
Κόλαση; Χάος; Grexit; Bankrun; Παύση πληρωμών; Αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων; Ακυβερνησία; Αλλεπάλληλες εκλογές; Η Ελλάδα έξω από την Ευρώπη; Η Ελλάδα μόνη της, επιτέλους μόνη; Είναι ο εφιάλτης που σε κάνει να τιναχτείς κάθιδρος μέσα στη νύχτα, με δυσκολία στην αναπνοή και ταχυπαλμία γιατί ονειρεύτηκες πως βρέθηκες σε μια χώρα για τις τύχες της οποίας αποφασίζουν χωρίς να δίνουν λόγο σε κανέναν εταίρο ο Μηλιός, ο Ντινόπουλος, και ο Κουίκ - όσοι προκρίνουν τη λύση της Οικουμενικής δεν το σκέφτονται λίγο; Ζητώ συγγνώμη για την πρωτοχρονιάτικη μαυρίλα, όμως θα συμφωνήσετε μαζί μου πως το επιβάλλει η στοιχειώδης ανάγκη για ειλικρίνεια. Κι αν το καλοσκεφτείτε τα πράγματα είναι απλούστερα από όσο εμφανίζονται εκ πρώτης όψεως: αυτό που ζούμε δεν είναι παρά η πανωλεθρία των πολιτικών και της πολιτικής των, η ήττα της δημοκρατίας και το τέλος του ιστορικού πειράματος που ξεκίνησε το 1832 και ακούει στο όνομα σύγχρονη Ελλάδα, έτσι όπως την ξέραμε. Τα πράγματα είναι απλά: θα πρέπει να επανεφεύρουμε την πολιτική, τη δημοκρατία και την Ελλάδα. Προσδεθείτε λοιπόν γιατί ξεκινάμε.
Ή μάλλον περιμένετε λίγο ακόμη. Εχουμε εκλογές. Η δημοκρατία μας γιορτάζει. Γιατί η Ελλάδα είναι δημοκρατική χώρα, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα και οι πολιτικοί της το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι εκλογές. Ως εκ τούτου ας αφήσουμε τις επινοήσεις για αργότερα. Ας αποφασίσει πρώτα ο λαός πόσους Χαϊκάληδες θέλει στη Βουλή και μετά βλέπουμε. Κι αν κρίνουμε πως οι Χαϊκάληδες και οι Γιακουμάτοι δεν είναι αρκετοί για να μας κυβερνήσουν, κι αν πάθουμε στερητικό σύνδρομο για τον Κουβέλη της ζωής μας θα ξανακάνουμε εκλογές. Πόσες; Οσες χρειαστεί γιατρέ μου για να ηρεμήσει το πεπτικό σύστημα της γριάς δημοκρατίας η οποία πάσχει από διάρροια. Οι εκλογές είναι ένα πρώτης τάξεως αναλγητικό για τον πόνο που προκαλούν οι αλλαγές, οι επινοήσεις, και οι «Μεταρρυθμίσεις» - λέξη ταμπού, ο μπακαλιάρος της πολιτικής αδράνειας, της διοικητικής ανικανότητας. Οι εκλογές που υπόσχονται πως αν θέλουμε τα πράγματα να αλλάξουν, αν θέλουμε να μη σερνόμαστε στα υπόγεια της Ευρώπης, πρέπει να αποφασίσουμε να αλλάξουμε πολιτική ηγεσία. Μακριά από μένα η ιδέα πως η υπάρχουσα είναι η καταλληλότερη. Κατάλληλη για εκλογές αποδείχτηκε κι αυτή, όπως κι οι προηγούμενες. Και θα περίμενε κανείς πως έπειτα από τόσες εκλογές, τουλάχιστον καταλάβαμε πως τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να εξακολουθήσουμε να τα εμπιστευόμαστε στα χέρια των πολιτικών, των νυν και των επόμενων.
Και Καλή Χρονιά
Τ. Θεοδωρόπουλος-Καθημερινή