21η Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης - Άνοιξης

Ο Νίκος Μπατσικανής γράφει:

Η ιδέα εορτασμού Παγκόσμιας Ημέρας της Ποίησης ανήκει στον ποιητή Μιχαήλ Μήτρα,  ενώ την ημερομηνία πρότεινε η Λυντία Στεφάνου, Μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων.   

Η πρώτη Ημέρα Ποίησης γιορτάστηκε το 1998 στο παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά.  Την επόμενη χρονιά, ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Τον Οκτώβριο του 1999, στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO στο Παρίσι, η ημερομηνία αυτή ανακηρύχθηκε Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

Η 21η Μαρτίου, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας είναι η

χρονική στιγμή που ισορροπεί το φως με το σκοτάδι, ένα σταθερό σημείο στον κύκλο του χρόνου, αλλά με τη δυναμική, το φως να μεγαλώσει περισσότερο και να επικρατήσει του σκότους, όπως προσδοκούμε να κάνει και η Ποίηση στη ζωή μας.

Με την ευκαιρία της Ημέρας αυτής, ας ενώσουμε όλοι τις φωνές μας για ωραίες δημιουργίες. Στην εποχή μας, και με «όσα» συμβαίνουν γύρω μας, οι πνευματικοί άνθρωποι, με αιχμή του δόρατος τα πονήματά τους, να φτιάξουν και πάλι έναν ωραίο Κόσμο, με επίκεντρο τον Άνθρωπο. 

Ελεύθεροι πολιορκημένοι (Διονύσιος Σολωμός)

Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη,

κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,

και μες στη σκιά που φούντωσε 

και κλει δροσιές και μόσχους

ανάκουστος κελαϊδισμός και λιποθυμισμένος.

Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,

χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,

και παίρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους, 

κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,

τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια.

Έξω αναβρύζει η ζωή, σε γη, ουρανό, σε κύμα.

αλλά στης λίμνης το νερό, π'  ακίνητό  'ναι κι άσπρο,

ακίνητο όπου κι αν 'δείς, και κάτασπρο ως τον πάτο,

με ίσκιον  άγνωρον, μικρόν έπαιξ' η πεταλούδα,

που 'χει ευωδίσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.

- Αλαφροίσκιωτε, καλέ, για πες απόψε τι 'δες;

- Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!

Κεριά (Κωνσταντίνος Καβάφης)

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας

σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω, να μη διω και φρίξω,

τι γρήγορα, που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα, που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Ένα το χελιδόνι (Οδυσσέας Ελύτης "Άξιον Εστί")

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή

για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.

Θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς

θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Θε μου Πρωτομάστορα, μ' έχτισες μέσα στα βουνά.

Θε μου Πρωτομάστορα, μ' έκλεισες μες στη θάλασσα.

Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού

το 'χουνε θάψει σ' ένα μνήμα του πέλαγου

σ' ένα βαθύ πηγάδι το 'χουνε κλειστό·

μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος.

Θε μου Πρωτομάστορα, μέσα στις πασχαλιές και Συ.

Θε μου Πρωτομάστορα, μύρισες την Ανάσταση.

Μέρα Μαγιού (Γιάννης Ρίτσος "Επιτάφιος")

Μέρα Μαγιού μού μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,

άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω

στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις

άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης.

Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκιά, ζεστή κι αντρίκια

τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια.

Και μούλεγες πως όλ' αυτά τα ωραία θά 'ναι δικά μας,

μα τώρα εσβήστης κι έσβησε το φέγγος κ' η φωτιά μας.

Φώτο: Η Ποίηση λίγο πριν ξυπνήσει.