Ο Σύριζα υπό κατάληψη

Με απόλυτη αμηχανία – και ενοχικά σύνδρομα – αντιμετωπίζει η κυβέρνηση την εντεινόμενη κινητοποίηση του χώρου των αντιεξουσιαστών: τα αιτήματά τους γίνονται δεκτά στον έναν ή στον άλλον βαθμό – χωρίς αυτό να τερματίζει την αναταραχή που έχουν ξεσηκώσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλησε από την πρώτη στιγμή να αποφύγει το πικρό ποτήρι: η ασφάλεια και η προστασία των πολιτών εκχωρήθηκε στον καθηγητή Πανούση – ένα πρόσωπο που προέρχεται από τη ΔΗΜΑΡ και όχι από την Κουμουνδούρου.
Μόλις όμως ξέσπασαν βίαια επεισόδια στο κέντρο, ο υπουργός καπελώθηκε: η άνωθεν γραμμή ήθελε την ΕΛ.ΑΣ. να παρακολουθεί τους αναρχικούς στο έργο τους χωρίς να παρεμβαίνει – κάτι που ενοχλεί σφόδρα τους πολίτες, αλλά και τον υπουργό, ο οποίος γνωρίζει ότι εισπράττει προσωπικά το πολιτικό κόστος αυτής της τακτικής.
Η κυβερνητική ηγεσία έχει επιλέξει την πολιτική του κατευνασμού για τον χώρο των αντιεξουσιαστών:
εκτιμούσε ότι η απουσία της Αστυνομίας – και επομένως ο τερματισμός των οδομαχιών – θα τους οδηγούσε σε μαρασμό. Προφανώς η εκτίμηση ήταν λανθασμένη – η συγκεκριμένη πολιτική οδηγεί σε πολλαπλασιασμό των διεκδικήσεων και σε κινητοποιήσεις μεγαλύτερης έντασης που έχουν ήδη φέρει έναν νεαρό κρατούμενο στην Εντατική, λόγω απεργίας πείνας.
Η έφοδος στη Βουλή δεν είχε μεν τον χαρακτήρα που επιχειρήθηκε να της δοθεί – δηλαδή δεν επρόκειτο για επιχείρηση κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων – αλλά εξέπεμπε έναν ιδιαίτερο συμβολισμό εναντίον του κοινοβουλευτισμού, τον οποίον αρνήθηκε να δει η Πρόεδρος της Βουλής.
Η κυβέρνηση πάντως δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια για πολύ: πολύ σύντομα θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στην πολιτική του κ. Πανούση και στην πολιτική του κατευνασμού. Σε κάθε περίπτωση, η εξουσία δεν μπορεί να είναι αντιεξουσιαστική. 
Κύριο άρθρο ΤΑ ΝΕΑ