Ποιος δεν θέλει τα... γκαρσόνια;

Δεν είναι ευχάριστο να ξέρεις ότι τα σβηστά κεριά σου είναι πολύ περισσότερα απ' αυτά που λογαριάζεις ότι απομένουν αναμμένα, αλλά όπως όλα στη ζωή, ακόμη κι αυτό έχει και τη θετική του όψη. Συμβαίνει να γνωρίζεις λόγω ηλικίας λεπτομέρειες και γεγονότα που για τους περισσότερους είναι άγνωστα. Οπως, καλή ώρα, συμβαίνει με την παρόλα που αμόλησε ο Βούτσης πως «δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης». Δανεική είναι. Αλλού ανήκει το κοπιράιτ. Απλώς αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Κάποια μυαλά, πολλά μυαλά, είναι κολλημένα σε εμμονές άλλων εποχών.
Το ότι «δεν θα καταντήσουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης» ήταν η αριστερή απάντηση στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '50 στα πρώτα δειλά βήματα που γίνονταν τότε για να μπει η χώρα στην τουριστική αγορά. Ο Καραμανλής είχε
διαβλέψει σωστά τις δυνατότητες τουριστικής αξιοποίησης του τόπου και είχε προγραμματίσει και τα πρώτα βήματα της σχετικής προσπάθειας. Ηταν η κατασκευή του Μον Παρνές στην Πάρνηθα και ήταν και τα Ξενία σε διάφορα επιλεγμένα σημεία της χώρας.
Μεσολάβησαν από τότε κάπου έξι δεκαετίες. Και στα χρόνια αυτά το εγχείρημα εκείνο δικαιώθηκε. Μπορεί η στενοκεφαλιά μας και η λογική της αρπαχτής να μη μας επέτρεψαν να επιτύχουμε την ανάπτυξη και τα οφέλη που μπορούμε, αλλά καταφέραμε να εξελιχθούμε σε μια υπολογίσιμη τουριστική δύναμη και να θεωρούμε δικαιολογημένα την τουριστική δραστηριότητα ως την κατεξοχήν «εθνική βιομηχανία» μας.
Ο Βούτσης δεν ήταν, φυσικά, πολιτικά ενεργός εκείνα τα χρόνια. Αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Οπως σωστά επισήμανε κι ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, οι συριζαίοι ενεργούν κι αποφασίζουν με τρόπους που δεν έχουν την παραμικρή επαφή με τη λογική. Καλό και θεμιτό είναι μόνο ό,τι συνδέεται με το κράτος και υπακούει σ' αυτό. Η επιχειρηματική δραστηριότητα, η ελεύθερη αγορά και το κέρδος είναι διαδικασίες κι αποτελέσματα που δεν έχουν θέση στον κόσμο τους.
Αμφιβάλλει κανείς; Αν ναι, δεν έχει παρά ν' ανατρέξει στις 100 μέρες της συριζαϊκής διακυβέρνησης. Θα βρει πολλά. Κάποια για γέλια, τα περισσότερα για κλάματα. Εκείνο που δεν θα βρει είναι την παραμικρή προσπάθεια για τη δημιουργία έστω και μίας θέσης εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Και από Ελληνες και από ξένους. Το ίδιο κάνει.
Ερ. Μπαρτζινόπουλος-Έθνος