ΑΝΕΛ: μοιραίος συνοδοιπόρος

Θυμάμαι την πολύ πετυχημένη διαφήμιση των ΑΝΕΛ προεκλογικά. Τον κ. Καμμένο να καθοδηγεί τον «μικρό Αλέξη», ώστε να μην εκτροχιάζεται το παιδικό τρένο που οδηγούσε. Η διαφήμιση προκαθόριζε τον ρόλο των ΑΝΕΛ στην περίπτωση που θα συγκυβερνούσαν με τον ΣΥΡΙΖΑ· κάτι που μας επιφύλαξε η μοίρα. Ο κ. Καμμένος αυτοπροβαλλόταν ως τροχοπέδη του ΣΥΡΙΖΑ και ως εγγυητής μιας διακυβέρνησης χωρίς ακρότητες και επικίνδυνους ακροβατισμούς. Προσωπικά πιστεύω ότι η διαφήμιση αυτή συνέτεινε σε μεγάλο βαθμό στο να ξεπεράσουν οι ΑΝΕΛ το 3%, που προεκλογικά ήταν εξαιρετικά αβέβαιο, και να μετάσχουν στην κυβέρνηση. Επιπλέον δε, ξεπέρασαν την έντονη δυσφορία της Αριστερής Πλατφόρμας, που θεωρούσε το κόμμα αυτό «υπερπατριωτικό και αλλοπρόσαλλο». Και φυσικά, «περισσότερο δεξιό» απ’ το «Ποτάμι». Φαίνεται, όμως, ότι
ο κ. Τσίπρας ήξερε τι έκανε. Προτίμησε τον αλλοπροσαλλισμό από την εγνωσμένη μετριοπάθεια και ο κ. Καμμένος τον δικαιώνει. Στην κοινή αντιμνημονιακή τους στάση ο κ. Καμμένος όχι μόνον δεν επιχείρησε να τροχοπεδήσει «το τρένο» σε κάποιους επικίνδυνους χειρισμούς, αλλά συνέπραξε και ο ίδιος στα εκβιαστικά ανοίγματα της εξωτερικής μας πολιτικής. Συχνά και με πρωτοβουλιακό οίστρο. Τελικά, τα ανοίγματα αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά και άχρηστα, μόνον και μόνον διότι οι «παραλήπτες» τους ζύγισαν περισσότερο τις αντιδράσεις εταίρων και συμμάχων απ’ ό,τι οι εγχώριοι και ανεύθυνοι τολμητίες. Ως επιστέγασμα έρχεται, τώρα, η σιωπή των ΑΝΕΛ στο «ενδεχόμενο δημοψηφίσματος» που θέτει ο κ. Τσίπρας, για να εκφοβίσει την Αριστερή του Πλατφόρμα. Ανεξαρτήτως αν το πυροτέχνημα αυτό εκραγεί στα χέρια του σημερινού πρωθυπουργού, με ολέθριες συνέπειες όχι μόνον για τον ίδιο, αλλά δυστυχώς και για τη χώρα.
Εκεί, όμως, που ο κ. Καμμένος έχει απεμπολήσει απόλυτα τον ρόλο του συνετού «μηχανοδηγού» είναι η καθολική επικράτηση της Αριστερής Πλατφόρμας στην εσωτερική πολιτική. (Κακώς ο κ. Λαφαζάνης τον θεωρούσε απειλή στις παλαιοκομμουνιστικές του επιδιώξεις, αφού τώρα επιχαίρει για την απρόσμενη «συνεργασιμότητά» του.) Σιωπή για την κατάργηση όλων των μέτρων της προηγούμενης κυβέρνησης στο μεταναστευτικό, τα οποία ο αρχηγός των ΑΝΕΛ θεωρούσε, ως αντιπολίτευση, άτολμα και ανεπαρκή. Στο θέμα της αποφυλάκισης του Ξηρού η... παρέμβαση του άλλοτε αμείλικτου διώκτη της τρομοκρατίας ήταν η πρόταση για το «βραχιολάκι». (Την οποία μάλλον θα αποσύρει, αφού ο αρχιτρομοκράτης τη θεωρεί υποτιμητική.) Παχυλή η ανοχή του κ. Καμμένου και στον ανοιχτό πόλεμο που κήρυξαν οι αριστεροζηλωτές της κυβέρνησης (Λαφαζάνης, Δρίτσας και Σπίρζης) στις ανεξάρτητες αρχές, με πρώτους στόχους την Ανεξάρτητη Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας και τη δημιουργία μιας «αυτόνομης αρχής» για τον λιμένα Πειραιώς. (Πρόκειται για εξάρσεις αντευρωπαϊσμού, αφού το καθεστώς των ανεξάρτητων αρχών διέπεται από ευρωπαϊκούς κανονισμούς και οδηγίες.) Τέλος, στην «επανασταλινοποίηση» της παιδείας, ο κ. Καμμένος περιορίσθηκε στο να ψελλίσει μια ένσταση, για την κατάργηση της αριστείας. (Φαίνεται να θυμήθηκε πως και ο ίδιος επαίρεται ότι σπούδασε στο ιστορικό Λεόντειο Λύκειο.)
Πιθανότατα θα μου πείτε: «Καλά όλα αυτά, αλλά ο κ. Καμμένος έχει τη “νωπή εντολή” του 4,75% και 293.000 ψηφοφόρων». Συμφωνώ, αλλά αντιτείνω. Στις εκλογές του 2012 είχε την εντολή του 10,60% και 601.000 ψηφοφόρων. (Συνεπώς, λοιπόν, μάλλον εμείς οι ψηφοφόροι αργούμε να άρουμε την εμπιστοσύνη μας από κάθε λογής αλλοπρόσαλλους.)
Στ Ζούλας-Καθημερινή