Ενωμένοι μόνο στο χρήμα και στον κρατισμό

Τι είναι στην πραγματικότητα τα κόμματα στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία; Είναι πολιτικοί οργανισμοί στους οποίους συνασπίζονται πολίτες για να συμμετέχουν στη διαχείριση του πολιτεύματος. Γιατί το κάνουν; Άλλοι γιατί αισθάνονται την ανάγκη της προσφοράς και δεν μπορούν να γίνουν ιεραπόστολοι, άλλοι για κοινωνική καταξίωση, άλλοι γιατί βλέπουν την κατάθλιψη να τους χτυπάει την πόρτα και κάποιοι άλλοι επειδή απλά δεν έχουν τι άλλο να κάνουν. Που απέτυχαν στη δουλειά τους –αρκετοί δεν εργάστηκαν ποτέ- και δεν μένει πια τίποτε πιο εξαγνιστικό από το άλλοθι της κομματικής ενασχόλησης.
Αυτό, λίγο πολύ, συμβαίνει σε όλες σχεδόν τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.Στη δική μας όμως υπάρχουν και κάποια πιο διογκωμένα χαρακτηριστικά:
τo κυνήγι του χρήματος και η αρχομανία. Ανθρώπινα πάθη από την εποχή του Αλκιβιάδη με τις νοσηρές τους εξάρσεις, όταν η υπερβολή και η αλαζονεία ξεπερνούν κάθε μέτρο και όριο.
Ας πάρουμε την περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας. Ολα ξεκίνησαν «ηρωικά» και γόνιμα αλλά κατέληξαν εξευτελιστικά και πένθιμα. Τι ένωνε όμως, όλες αυτές τις δεκαετίες τα κομμάτια της παράταξης; Το χρήμα και ο κρατισμός. Η δυνατότητα παρασιτικού πλουτισμού και η ευχέρεια να συντηρούνται κάποιοι στην εξουσία, πουλώντας κομμάτια κράτους στους ψηφοφόρους τους. Το ίδιο έγινε βεβαίως και με τον πρώτο διδάξαντα, το ΠΑΣΟΚ, που έτυχε να σκάσει η βόμβα στα χέρια του και να διαλυθεί πρώτο.
Τώρα όμως, το χρήμα και το κράτος τελείωσαν. Το πρώτο μάλλον οριστικά και το δεύτερο βρίσκεται στα χέρια άλλων, χωρίς όμως και στο μέλλον να υπόσχεται πολλές διευκολύνσεις. Πώς να κρατηθεί στο δίκτυο ο κάθε απίθανος επαρχιώτης πολιτευτής, όταν πλέον δεν θα έχει να υποσχεθεί τίποτα στον ψηφοφόρο του; Άσε που θα πρέπει τώρα τις συγκεντρώσεις και τις αίθουσες των ξενοδοχείων να τις πληρώνει μόνος του.
Απάτη σύντροφοι, τεράστια απάτη και ψέμα από παντού. Φαντασιώσεις και πολύ σανό φάγαμε όλοι, ως τώρα. Μια με τη Δεξιά, μια με την Αριστερά και όλοι μαζί με τη «μαμά πατρίδα» που μας ενώνει και μας «αγαπά». Τα πάντα ήταν παραμύθια και κραυγές πονηρών πολιτευτών. Ποια εθνική ιδεολογία, ποιες πολιτικές θέσεις και ποια κοινωνία δικαίου; Ολα για τα πιο ταπεινά ένστικτα λίγων κακών διαχειριστών. 
Αν, λέμε αν, ποτέ βρίσκονταν στη δικαστική εξουσία δέκα τρελοί Έλληνες. Αν έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και από τυχαία σύμπτωση συγκροτείτο μια εθνική Εισαγγελέων, το μισό πολιτικό σύστημα θα επέστρεφε στο δημόσιο τις περιουσίες του.
Όπως και με το «ελληνικό κράτος» έτσι και η ΝΔ χάνει το βασικό της έρεισμα για να κρατήσει «ποιμένες» και «ποίμνιο» ενωμένους. Τελείωσε το κοινό δημόσιο χρήμα –ούτε εκλογές δεν μπορούν να κάνουν-, τελείωσε το «εμπόρευμα» του κράτους προς «πώληση» και τώρα ο καθένας ψάχνει τον δικό του δρόμο. Ε, φυσικό είναι να μην ενδιαφέρεται να συνεννοηθεί με τους άλλους.
Ας το πάρουμε απόφαση, αυτό που μας ένωνε και μας ενώνει σ΄ αυτή τη χώρα, είναι ακριβώς το ίδιο που ένωνε τους Μανιάτες, τους Κλέφτες και τους Αρματολούς: το πλιάτσικο, η πειρατεία και το στενό τοπικό συμφέρον. Καμιά φορά, μπορεί και ο φόβος του πολέμου. Για λίγο όμως. Το κρατικό χρήμα και η αρχομανία είναι τα μόνα ενωτικά στοιχεία που κληροδοτήθηκαν στα ξενικά κόμματα και μετά στις «συντεχνίες» των δήθεν δημοκρατικών πολιτικών φορέων, εις βάρος του ελληνικού λαού.
Κι έτσι πορευτήκαμε έως σήμερα. Με πρωτόγονες εθνικολαϊκιστικές αρλούμπες και αριστεροδεξιά συνθήματα. Έτσι συντηρήθηκαν και τα κόμματά της «Δημοκρατίας» μας κι έτσι ακριβώς διαλύονται τώρα.
 Ανδ. Ζαμπούκας-protagon.gr