Το καραβάνι και τα παραμύθια της Χαλιμάς

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση, είναι σκυλιά που γαυγίζουν. Δεν έχει σημασία αν η κριτική γίνεται από τα δεξιά από τα αριστερά, ούτε η βασιμότητα των επιχειρημάτων που την συνοδεύουν. Ότι και αν λέγεται, με όποιο τρόπο και αν λέγεται, στα αυτιά της κυβέρνησης το μόνο που φτάνει, είναι ένα ….γαύγισμα!

Το γαύγισμα αυτό, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, γίνεται για να εμποδιστεί η πορεία του καραβανιού που, ακάθεκτο, τον ακολουθεί. Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα για τον κ. Τσίπρα. Δεν θα χρειαζόταν να ζητήσει την συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, δεν τη ζήτησε ποτέ όσο αισθανόταν καβάλα στο άλογο. Ούτε θα χρειαζόταν, στη συνέχεια να τους επιτεθεί με εκφράσεις που όχι μόνο δεν συμβάλλουν στο κλίμα συναίνεσης το οποίο υποτίθεται ότι επιδιώκει αλλά αντιθέτως δημιουργούν κλίμα πολιτικού πολέμου.

Είναι φανερό ότι το καραβάνι έχει πρόβλημα ανεξάρτητα από το πόσοι …λεβέντες θα βρεθούν να το ενισχύσουν. Τα μετρημένα χειροκροτήματα που εισέπραξε ο κ. Τσίπρας κατά την ομιλία του στην Κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος του, δείχνουν το κλίμα. Η  πορεία στην έρημο γίνεται ολοένα και δυσκολότερη. Οι οάσεις που είχε υποσχεθεί ο πρωθυπουργός, δεν έχουν φανεί και η ύπαρξη τους αρχίζει να αμφισβητείται προκαλώντας αποσταθεροποιητικά αποτελέσματα.

 

Σε αυτή ακριβώς τη φάση, αντί της αλήθειας και της επιδίωξης συναίνεσης με τα υπόλοιπα κόμματα, ο πρωθυπουργός επέλεξε να εντάξει κορυφαίες κινήσεις, όπως η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών,  σε μια στρατηγική πόλωσης που σε συνδυασμό με την κατασκευή εχθρών έχει ως στόχο να κρατηθεί το καραβάνι ενωμένο ώστε να κερδίσει χρόνο. Πόσο και για να τον κάνει τι;

 

Δεν γνωρίζω αν στην επιδεινούμενη πορεία στην έρημο ο πρωθυπουργός ευελπιστεί να βρει κάποιο ….τζίνι το οποίο θα του επιτρέψει να μην εφαρμόσει όσα υπέγραψε  ή θα του βρει πρόθυμους για να μοιραστούν από μεγαθυμία το κόστος της ανεπιτυχούς, διαπραγμάτευσης του.  Ξέρω ότι τζίνι υπάρχουν στα παραμύθια της Χαλιμάς

 

Αυτό που αρχίζει να φαίνεται, επίσης, είναι ότι γενικά τα παραμύθια (όπως το τελευταίο του παράλληλου προγράμματος) έχουν αρχίσει πια, να κουράζουν το καραβάνι. Ειδικά όταν οι πρωταγωνιστές τους μετρούν συνεχώς ήττες στις μάχες με τους κακούς δράκους που συναντούν στο δρόμο τους.

 

ΥΓ. Πιο λογικό μου ακούγεται, τον Σεπτέμβριο, που ο Ολάντ είχε και λιγότερες σκοτούρες στο κεφάλι του να έλεγε στον κ. Τσίπρα « τι έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ; Πάλι με τον Καμένο πήγε;»

Δημ Χόνδρος-ΤΟ ΒΗΜΑ