Προσμένοντας μια κηδεία

Μα δεν καταλαβαίνει ο κόσμος τι γίνεται; Δεν βλέπουν ότι έχουμε μια αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση χωρίς κανένα σχέδιο; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αντιληφθούν όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ότι έχουμε μπλέξει με μια παρέα ιδεοληπτικών και ανίκανων που καταστρέφουν ό,τι είχε απομείνει όρθιο;
Το τελευταίο διάστημα, όταν προκύπτουν στις παρέες ανάλογες συζητήσεις, σιωπώ. Βρίσκω δημοσιογραφικά πολύ πιο χρήσιμο να παρατηρώ τις αντιδράσεις εκείνων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, και κυρίως όσων υποψιάζομαι ότι τον εμπιστεύθηκαν και στις τελευταίες εκλογές κι ας αποφεύγουν να το δηλώσουν. Τις προάλλες, σε μια τέτοια συζήτηση, μια φίλη που ανήκει μάλλον σε αυτήν την κατηγορία των «αμετανόητων ψηφοφόρων του κ. Τσίπρα», εξανέστη. «Ωραία, δεν τα κάνει όπως θα έπρεπε, αλλά τουλάχιστον προσπαθεί. Και γι’ αυτό ρωτώ: Η Φώφη κι ο Θεοδωράκης δεν είναι
υποκριτές να μη βάζουν πλάτη; Δεν θα έπρεπε τώρα που έχουν καταλάβει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος να βοηθήσουν τον Τσίπρα να πετύχει ό,τι καλύτερο μπορεί;».
Τον καβγά που επακολούθησε προφανώς τον φαντάζεστε και γι’ αυτό κρίνω χρησιμότερο να σας εκμυστηρευθώ γιατί παρέμεινα σιωπηλός. Νομίζω, άλλωστε, ότι την ίδια στάση τηρούμε αρκετοί από όσους το προηγούμενο καλοκαίρι εκτεθήκαμε απερίφραστα υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα. Οχι γιατί διαψευσθήκαμε ή γιατί περιμέναμε ότι η άποψή μας θα κυριαρχούσε. Αλλά, γιατί μας φαινόταν τόσο παράλογο να στείλει η χώρα ένα «Οχι στην Ευρώπη», τη στιγμή που ο κ. Τσίπρας διαβεβαίωνε ότι θα «μείνουμε οπωσδήποτε στους κόλπους της», που το αποτέλεσμα του 63% μας έκανε να νιώσουμε ότι είμαστε βαθιά νυχτωμένοι σε σχέση με τον τρόπο που σκέφτεται ο μέσος ψηφοφόρος.
Δεν θα ξεχάσω μια συζήτηση που είχα τον Ιούνιο με έναν πολύπειρο πολιτικό που έχει αυτοσυνταξιοδοτηθεί εδώ και χρόνια. Οταν του είπα ότι «το χειρότερο σενάριο που βλέπω είναι μια οριακή νίκη του “Οχι”» χαμογέλασε και μου είπε το εξής: «Από το 2012 ώς τον Ιανουάριο του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε 600.000 νέους ψηφοφόρους. Ξέρεις τι τους λέτε όσοι δημοσιογράφοι στηρίζετε το “Ναι”; Οχι μόνον να παραδεχθούν μέσα τους ότι ο Τσίπρας τους έπιασε κορόιδα, αλλά σε μόλις 7 μήνες να ομολογήσουν το λάθος τους, εκλιπαρώντας μάλιστα με την ψήφο τους να μας επιβληθεί και νέο Μνημόνιο. Μοιάζει σαν εσείς του “Ναι” να περιμένετε από 600.000 ανθρώπους, όχι μόνον να συνειδητοποιήσουν ότι ήταν απύθμενα αφελείς, αλλά να μετανοήσουν εμπράκτως. Ε, λοιπόν, αυτό θέλει αρκετό χρόνο, και δεν θα συμβεί ούτε στο δημοψήφισμα, ούτε στις επόμενες εκλογές αν τις κάνει ο Τσίπρας το φθινόπωρο». Είχε τόσο δίκιο ο συνομιλητής μου. Ο ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο πήρε μόλις 300.000 λιγότερες ψήφους από τον Ιανουάριο.
Η ανάλυσή του καίτοι ανάγεται στη σφαίρα των συναισθημάτων, εξακολουθεί να μου φαίνεται πιο πειστική από οποιαδήποτε πολιτική εξήγηση της παράνοιας που ζει σήμερα η χώρα. Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά έχω πια την αίσθηση ότι με τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει περίπου ό,τι σε έναν ερωτευμένο που έμαθε ξαφνικά ότι η σύντροφός του τον απάτησε. Επειδή λίγο πολύ όλοι το έχουμε ζήσει, ξέρουμε τι επακολουθεί. Στην αρχή αρνείσαι πλήρως να παραδεχθείς ότι συνέβη σε σένα ένα τέτοιο κακό. Το σοκ είναι τόσο ισχυρό που δεν σου επιτρέπει καν να αναρωτηθείς ψύχραιμα πώς έκανες ένα τόσο μεγάλο σφάλμα στην εκτίμησή σου.
Στη συνέχεια, περνάς στο στάδιο της συνειδητοποίησης της απώλειας, ενός πένθους δηλαδή, που νομίζω ότι είναι η περίοδος που ζει τώρα η χώρα. Κλείνεσαι στον εαυτό σου και είσαι αμφίθυμος για το τι έφταιξε. Συχνά μάλιστα κάνεις το λάθος της φίλης που εξανέστη. Για να αιτιολογήσει μέσα της την αστοχία της, περιέγραψε ως συνενόχους τη Φώφη και τον Σταύρο, λες και εκείνοι της πρότειναν ως σύντροφο τον Τσίπρα. Ξεχνώντας, βέβαια, ότι μέχρι πρότινος τους καθύβριζε, όταν εκείνοι εισηγούνταν ένα πιο λάιτ Μνημόνιο από αυτό που της επέβαλε ο μπερμπάντης που την εξαπάτησε.
Θα αναρωτιέστε ευλόγως ποιο είναι το τρίτο στάδιο. Ε, λοιπόν, αποτάθηκα σε έναν φίλο ψυχολόγο, και ομολογώ με προβλημάτισε. Το ονόμασε «προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα» αλλά μου επισήμανε ότι στο τρίτο στάδιο φτάνει κανείς, αφού ξεπεράσει το πένθος του, κάτι που χρονικά διαφέρει από απατηθέντα σε εξαπατηθέντα (ψηφοφόρο). Εν ολίγοις, φίλες και φίλοι, θέλοντας και μη, σε αυτό μόνο μπορούμε να ελπίζουμε. Να κηδεύσουν οριστικώς μέσα τους την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς και οι υπόλοιποι 300.000 ψηφοφόροι που δεν εγκατέλειψαν τον Σεπτέμβριο τον κ. Τσίπρα, κι ας τους είχε τρελάνει στο κέρατο από τον Ιανουάριο...
Κ. Ζούλας-Καθημερινή