Ο κ. Τσίπρας δεν θέλει τη συνεννόηση....

Υπήρχε μια μικρή έστω ελπίδα ότι η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία μιας στοιχειώδους συναίνεσης και συνεννόησης.Είναι γεγονός ότι η αντιπολίτευση,πέρα από την αναπόφευκτη κριτική που άσκησε στο κυβερνητικό σχέδιο και συγκεκριμένες προτάσεις παρουσίασε και αυτοκριτική για τα λάθη του παρελθόντος έκανε. Είναι χαρακτηριστικό ότι για πρώτη φορά ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης,αναγνώρισε ευθαρσώς τα λάθη και τις παραλείψεις της παράταξης του, παραπέμποντας στην αντίδραση της στη μεταρρύθμιση Γιαννίτση.

Ωστόσο ο Πρωθυπουργός όχι μόνο επέμενε να αρνείται οποιαδήποτε δική του ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση και να μεταθέτει όλες τις ευθύνες στις κυβερνήσεις του παρελθόντος, αλλά επί της ουσίας προσπάθησε να κόψει κάθε γέφυρα συνεννόησης. Συνεχίζοντας την ίδια διχαστική λογική που καλλιεργεί και πάλι κατηγόρησε τον κ.Μητσοτάκη ως φερέφωνο της τρόικας και του ΔΝΤ και ως υπονομευτή της διαπραγμάτευσης...

Προκειμένου να αντιμετωπίσει τις ογκούμενες κοινωνικές αντιδράσεις στα μέτρα που προτείνει, προσπάθησε να πείσει ότι περικοπές και μειώσεις προτείνει η αντιπολίτευση, ενώ η κυβέρνηση διασφαλίζει ότι οι συντάξεις θα μείνουν αλώβητες. Το πώς θα φτάσουμε βέβαια σε ένα βιώσιμο και δίκαιο ασφαλιστικό σύστημα,όπως υποστηρίζει χωρίς περικοπές και χωρίς να θιγεί κανείς, δεν έκανε τον κόπο να το εξηγήσει...

Είναι απογοητευτικό την ώρα που οι πάντες αναγνωρίζουν πλέον ότι χωρίς μια ουσιαστική μεταρρύθμιση το ασφαλιστικό σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει, να χάνεται μια ευκαιρία στοιχειώδους τουλάχιστον συναίνεσης. Πολύ περισσότερο όταν η αντιπολίτευση αναλαμβάνει τις δικές της ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση.

Ο συνεχής πολιτικός και κοινωνικός αρνητισμός που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες δυστυχώς επαναλαμβάνεται για μια ακόμα φορά. Με ευθύνη της κυβέρνησης που αρνείται για τους δικούς καιροσκοπικούς λόγους την προσπάθεια συνεννόησης που τις προσφέρει η αντιπολίτευση.

Οι δυνατότητες μιας αποτελεσματικής και βιώσιμης μεταρρύθμισης στενεύουν λοιπόν και πάλι.Με δικαιολογίες και προσχήματα,με μεγάλο μέρος της κοινωνίας στους δρόμους, παγιδευόμαστε και πάλι σε μια τυφλή πολιτική σύγκρουση που αποτρέπει την αναγκαία κοινωνική και πολιτική συμφωνία που χρειάζεται.
Με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην καλύτερη περίπτωση σε μια ακόμα προβληματική μεταρρύθμιση,που θα ξαναφέρει και πάλι το μείζον αυτό θέμα σε λίγο καιρό ξανά μπροστά μας,με χειρότερους ίσως όρους από σήμερα...
ΤΟ ΒΗΜΑ