Οι «συνάδελφοι»

Ούτε ο Τσίπρας με ξάφνιασε, ούτε ο Δρίτσας με προβλημάτισε, ούτε οι παρεμφερείς κραυγές ομοϊδεατών τους υπουργών και βουλευτών με ενόχλησαν, κι αν θέλετε ούτε και το χυδαίο και κατάπτυστο τηλεοπτικό σποτ τους με στενοχώρησε. Διατρέχοντας το πεντηκοστό τρίτο έτος στη δημοσιογραφία και φιλοδοξώντας να παραμείνω ενεργός όσο οι δυνάμεις μου θα μου το επιτρέπουν, έχω μάθει να μην περιμένω από κανέναν τίποτα περισσότερο απ’ αυτό για το οποίο είναι ικανός. Κι αν αυτό είναι η αθλιότητα, αυτό μπορεί, αυτό προσφέρει.
Για να πούμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους, άλλοι είναι εκείνοι που με ξάφνιασαν. Ο Μιχελογιαννάκης, για παράδειγμα. Δεν περίμενα τη δήλωσή του για τη στοχοποίηση των δημοσιογράφων, όταν μάλιστα είναι από εκείνους που όχι μόνο έχουν κακοπάθει, αλλά έχουν δεινοπαθήσει από την κριτική μας. Μόνο που ενώ αυτός με
ξάφνιασε ευχάριστα μιλώντας, υπήρξαν και οι άλλοι που με ξάφνιασαν δυσάρεστα και για πολλοστή φορά σιωπώντας. Οι «συνάδελφοι».
Ζωή να ‘χουν, ούτε ένας ούτε δύο είναι οι τέως δημοσιογράφοι που κάθονται στα βουλευτικά έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ ή σε υπουργικές και θεσμικές καρέκλες. Και φυσικά είναι και γνωστή η πορεία τους. Και του Τέρενς Κουίκ, και του Νάσου Αθανασίου, και του Γιώργου Βαρεμένου, και της Αννέτας Καββαδία, και του Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη. Μέσα από τα λεγόμενα «συστημικά ΜΜΕ» και τα κρατικά και δημοτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα σταδιοδρόμησαν, και φυσικά τη δεδομένη πολιτική γραμμή των ιδιωτικών ΜΜΕ ακολούθησαν, και με τις δεδομένες δεσμεύσεις των κρατικών και δημοτικών συμβιβάστηκαν.
Διερωτώμαι, λοιπόν: Συμφωνούν με τις αθλιότητες που συχνά πυκνά εκτοξεύονται σε βάρος των δημοσιογράφων ή διαφωνούν; Και την όποια επιλογή τους πώς τη δημοσιοποιούν και την εκδηλώνουν; ‘Η μήπως αποδέχονται αδιαμαρτύρητα την όποια άποψη επιβάλλει η κομματική γραμμή αδιαφορώντας αν η χυδαιότητα αγκαλιάζει έμμεσα αλλά αναπόφευκτα και τη δική τους προηγούμενη επαγγελματική πορεία, αλλά δεν πειράζει, εκείνο που μετράει είναι ότι προστατεύεται η σημερινή;
Εκτός πια κι αν τους ακούσω να ισχυριστούν ότι έσφιγγαν τα δόντια κι άντεχαν για να είναι έτοιμοι να υπηρετήσουν την... επανάσταση και να γκρεμίσουν το σάπιο σύστημα που τους επέτρεπε να καλοπερνάνε.
Ερ. Μπαρτζινόπουλος-Έθνος