Η «φούσκα» του ΣΥΡΙΖΑ

Πριν από ένα χρόνο τέτοιο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν με αέρα στα πανιά του, μεταφέροντας κύματα αισιοδοξίας στο πλήθος των πολιτών που άκουγαν με προσοχή τα ηρωικά κηρύγματα του αρχηγού και των στελεχών του ενάντια στο φόβο και στην ανησυχία που υποτίθεται έσπερναν οι αντίπαλοί τους.

Το Γενάρη του 2015 σημαντικά τμήματα του ελληνικού λαού απέρριπταν τις προειδοποιήσεις των άλλων, δεν άκουγαν κανένα, πίστευαν βαθιά ότι όσοι επικαλούνταν ευρωπαϊκές συνθήκες και κανόνες ήσαν εχθροί του λαού, εκπρόσωποι του κατεστημένου και των συστημικών ΜΜΕ που ήθελαν να ανακόψουν την πορεία της νέας Αριστεράς προς τον θρίαμβο και την αλλαγή στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο.

Η «ευκαιρία της Αριστεράς» φάνταζε τότε μεγάλη και ο ελληνικός λαός την προσέφερε με γαλαντομία χωρίς πολλές επιφυλάξεις παρά τις αμφισβητήσεις και τα εμφανή ελλείμματα τόσο κατανόησης των συνθηκών, όσο και προετοιμασίας για τον χειρισμό έκτακτων και δύσκολων συνθηκών.

Ωστόσο, το πρόβλημα φάνηκε από την αρχή ανάληψης της εξουσίας. Η πρώτη κυβέρνηση της νέας Αριστεράς κυριαρχήθηκε από τις ιδεοληψίες και τις κατασκευασμένες αλήθειες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του, χάθηκε από τις πρώτες μέρες σε ένα κύκλο αέναων διαπραγματεύσεων, όπου έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Γρήγορα φανερώθηκε το στρατηγικό αδιέξοδο της σύγκρουσης με τους εταίρους και τους δανειστές. Το κόμμα της νέας αριστεράς πίστευε ανοήτως - και έτσι είχε φουσκώσει τα μυαλά και τις καρδιές των Ελλήνων - ότι ανερχόμενο στην εξουσία θα άνοιγαν οι πόρτες της Ευρώπης και οι πεποιθήσεις του για τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης θα γίνονταν μονομιάς αποδεκτές.

Η αρχή έγινε στην Αθήνα, σε εκείνες τις διαδοχικές συναντήσεις των κ.Τσίπρα και Βαρουφάκη με τον ολλανδό Γερούν Ντάιζελμπλούμ, όπου οι Έλληνες επίσημοι νόμισαν ότι κατατρόπωσαν την Ευρώπη, αλλά εκείνη συστηματικά και οργανωμένα μεθόδευε την πλήρη υποταγή του κ.Τσίπρα και της χώρας.

Έκτοτε και για κάμποσους μήνες αργότερα «φούσκα» μεγάλωνε διαρκώς.

Ο υπερφίαλος Βαρουφάκης περιδιάβαινε την Ευρώπη, γέμιζε τις τηλεοράσεις του κόσμου με προκλητικές εικόνες, αλλά δουλειά δεν έκανε. Αντίθετα μάλιστα οι οικονομικές συνθήκες στη χώρα επιδεινώνονταν, η ρευστότητα περιοριζόταν,οι επιχειρήσεις αγκομαχούσαν και η ανασφάλεια φώλιαζε για τα καλά στη χώρα, η οποία συγκέντρωνε εχθρούς και επικριτές, που την περίμεναν στην γωνία.

Ο πρώτος συμβιβασμός επήλθε στα τέλη Φλεβάρη, οπότε δόθηκε τετράμηνη προθεσμία παράτασης του προγράμματος και χρόνος για την επίτευξη συμφωνίας.

Στο τετράμηνο που ακολούθησε οι Έλληνες τα είδαν όλα. Ούτε ο πιο νοσηρός εγκέφαλος δεν μπορούσε να φανταστεί όσα εξελίχθηκαν και όσα απετράπησαν. Οι μάχες,εσωτερικές και εξωτερικές, δεν είχαν τέλος.

Οι εταίροι επέμειναν, κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσαν ότι είχαν την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία, κάποιοι φαντάζονταν παράλληλα νομίσματα, ορισμένοι ονειρεύτηκαν κατάληψη του Νομισματοκοπείου, άλλοι καλλιεργούσαν την ιδέα αλλαγής καθεστώτος και όλοι μαζί αντιμάχονταν τους ξένους, τον εαυτό τους και τη χώρα την ίδια, το συμφέρον της οποίας δεν μπορούσαν να διακρίνουν.

Κάπως έτσι έπειτα από πολλές ήττες στο πεδίο των διαπραγματεύσεων ο ΣΥΡΙΖΑ έφθασε στην κορύφωση του δημοψηφίσματος, των capital controls και της ανείπωτης κωλοτούμπας του καλοκαιριού, που έφερε εντέλει την υποταγή, με το τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο.

Μέσα στον πυρετό του καλοκαιριού έγινε η διάσπαση της νέας Αριστεράς και πριν ακόμη καταλάβει ο κόσμος τι ακριβώς είχε συμβεί προκηρύχθηκαν δεύτερες εθνικές εκλογές, τις οποίες εν μέσω πολλών αμφισβητήσεων ξανακέρδισε ο κ.Τσίπρας.

Ωστόσο το κόστος ήταν μεγάλο, η «φούσκα» προσδοκιών κι ελπίδων είχε αρχίσει να χάνει. Κάτι που φαίνεται και συνειδητοποιείται μόλις τώρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συμπύκνωσε τον πολιτικό χρόνο κατά τρόπο βίαιο, χωρίς αίσθηση του μέτρου και της ευθύνης για τη χώρα και τους πολίτες της.

Ένα χρόνο μετά ούτε ελπίδα, ούτε δημιουργία, ούτε προκοπή, παρά μόνο φθορά, μιζέρια, βάρη και δυσαρέσκεια που αποσταθεροποιούν τη χώρα, ξαναγεμίζοντας ανασφάλεια τους πολίτες.

Αντ. Καρακούσης-ΤΟ ΒΗΜΑ