Η Δικαιοσύνη στο απόσπασμα

Πάντοτε στην Ελλάδα –και όχι μόνον– οι κυβερνήσεις επιζητούσαν τον έλεγχο της δικαστικής εξουσίας. Ή, για να κυριολεκτήσω, δεν επιθυμούσαν την ανεξαρτησία της, στην καθαρή και απόλυτη μορφή της. Είναι στη φύση της πολιτικής εξουσίας να φοβάται κάθε τι που δεν ελέγχει, κάθε τι που προκαλεί αβεβαιότητα και ανασφάλεια, κάθε τι που, δυνάμει, μπορεί να λειτουργήσει ανατρεπτικά στη λειτουργία της.

Έτσι, τόσο η δικαστική εξουσία, όσο και η λεγόμενη Τέταρτη Εξουσία, δηλαδή αυτή των ΜΜΕ, αποτέλεσαν και αποτελούν τον στόχο των εκάστοτε κυβερνώντων. Και αν ο έλεγχος των συγκροτημάτων του Τύπου και των ραδιοτηλεοπτικών μέσων ήταν μία σχετικά εύκολη υπόθεση που διεκπεραιωνόταν με τις χορηγήσεις δανείων και κρατικών διαφημίσεων, ο έλεγχος της δικαιοσύνης ήταν μία πιο σύνθετη υπόθεση. Ιστορικά δε, αρκετές φορές φάνηκε ατελέσφορος. Το φρόνημα των δικαστών υπερίσχυσε των πιέσεων που δέχθηκαν από την πολιτική εξουσία.

Φορείς δε αυτών των πιέσεων ήταν η

ηγεσία του δικαστικού σώματος που επιλεγόταν και επιλέγεται από τις κυβερνήσεις. Μάλιστα πρόσφατα, λόγω της διερεύνησης από τη δικαιοσύνη υποθέσεων με πολιτική οσμή, τοποθετήθηκαν σαν πολιτικοί προϊστάμενοι άτομα προερχόμενα από τον δικαστικό χώρο (Αθανασίου, Παπαγγελόπουλος).

Κάνοντας το ισοζύγιο της τελευταίας τετραετίας, παρατηρούμε πως:

Στα δυόμισι περίπου χρόνια που συγκυβέρνησαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ είχαμε την πραγματοποίηση της δίκη Τσοχατζόπουλου με τη γνωστή κατάληξη, την εξάρθρωση της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, την προφυλάκιση μεγαλοεπιχειρηματιών, που ούτε καν μπορούσαμε πιο μπροστά να φαντασθούμε πως θα περνούσαν την πόρτα του Κορυδαλλού, την άσκηση ποινικής δίωξης για μεγάλα τραπεζικά σκάνδαλα καθώς και τη διενέργεια ανάκρισης για την ύπαρξη εγκληματικής οργάνωσης στον χώρο του ποδοσφαίρου. Ακόμα και ήσσονος υποθέσεις διαφθοράς, που τώρα θα εμφανισθούν στο ακροατήριο, περαιώθηκαν επί συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου.

Δυστυχώς, στους δεκατρείς μήνες που κυβερνάνε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, το μόνο που είδαμε ήταν αποφυλακίσεις δολοφόνων, στο πλαίσιο των γνωστών θεωρητικών αντιλήψεων του υπουργού Δικαιοσύνης, την αποφυλάκιση όλων των Χρυσαυγιτών, συμπεριλαμβανομένου και του φυσικού αυτουργού της δολοφονίας του Φύσσα, το διαφαινόμενο «κουκούλωμα» της εγκληματικής οργάνωσης στον χώρο του ποδοσφαίρου, την «περίεργη» δραστηριότητα του Π. Λάμπρου, συμβούλου του υπουργού Δικαιοσύνης.

Συγχρόνως, είδαμε την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου να προπαγανδίζει ευθέως –και ανεπιτρέπτως– τις κυβερνητικές θέσεις για το δημοψήφισμα και να υποβάλει μήνυση στον καθηγητή Τσακυράκη που της άσκησε κριτική γι΄ αυτό, τον πρωθυπουργό να προαναγγέλλει ποινική δίωξη κατά εκδότη, και, ω του θαύματος, αυτή να ασκείται, και πάλι την κυρία Θάνου πρωταγωνίστρια σε άσκηση πειθαρχικής διώξεως κατά ανωτάτης δικαστικής λειτουργού, η οποία όλως τυχαίως δέχτηκε ωμή παρέμβαση, όπως η ίδια καταγγέλλει από τον κ. Παπαγγελόπουλου, για τον χειρισμό συγκεκριμένης υπόθεσης.

Όλα αυτά μαρτυρούν πως η σημερινή κυβέρνηση δεν επιθυμεί απλώς τον έλεγχο, αλλά τη χειραγώγηση της δικαιοσύνης. Η διαφορά είναι σημαντική και ουσιώδης. Άλλο πράγμα είναι μία κυβέρνηση να μην επιθυμεί να εμφανισθούν απρόοπτες και ανεξέλεγκτες γι΄ αυτήν καταστάσεις, να τις προλάβει, και άλλο να κατευθύνει συστηματικά και μεθοδευμένα τη δικαστική εξουσία κατ΄ αυτών που θεωρεί πολιτικούς της αντιπάλους. Να την καταστήσει δηλαδή βραχίονα της πολιτικής της. Βέβαια και οι δύο συμπεριφορές παραβιάζουν την ανεξαρτησία του χώρου της δικαιοσύνης, αλλά υπάρχει εμφανής διαβάθμιση στην παραβίαση αυτή.

Δυστυχώς η οξύτητα που καλλιεργεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ , ο διχαστικός λόγος που εξακολουθεί να εκφέρει, το καθολικό αδιέξοδο στο οποίο την έχει οδηγήσει η πολιτική της μοιραία καθιστούν, με δική της επιλογή κι ευθύνη, τη δικαιοσύνη συμμέτοχο στο πολιτικό παιχνίδι. Αν θα ευτελισθεί ή αν θα αντισταθεί σε αυτήν την κυβερνητική παρεκτροπή, θα εξαρτηθεί από τον πατριωτισμό των δικαστών.

 Του Σάκη Μουμτζή-liberal.gr