Ο χρήσιμος εκτελεστής

Όσοι χαρακτηρίσαμε από την πρώτη στιγμή τερατογένεση τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήμασταν βέβαιοι ότι θα δικαιωθούμε προϊόντος του χρόνου, αλλά ελπίζαμε ότι θα είναι τουλάχιστον μικράς διάρκειας. Ότι θα υπήρχαν κάποιοι νουνεχείς που θα κοκκίνιζαν από ντροπή, ώστε μόλις τους δοθεί η ευκαιρία να ζητήσουν την απαγκίστρωση από τον μολυσματικό εταίρο. Αφορμές δόθηκαν άπειρες, αλλά πέρασαν και δεν άγγιξαν τις συνειδήσεις των βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δύο στιγμές που θα καταδιώκουν συλλογικά και ατομικά τον καθένα είναι ο εναγκαλισμός Τσίπρα - Καμμένου και η αποθέωση του τελευταίου από την Kοινοβουλευτική Oμάδα του ΣΥΡΙΖΑ στη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής. Εκεί σε ρόλο χρήσιμου εκτελεστή ανέλαβε να «καθαρίσει».
Ξέχασε ότι ήταν στη ΝΔ και επί Σαμαρά, εμφανίστηκε ως
προστάτης του παράνομου καραμανλισμού που διώκεται στη ΝΔ, αλλά βρίσκει θαλπωρή σε υπουργικά έδρανα και πολιτειακούς θώκους. Εξύβρισε, συκοφάντησε, απείλησε με κουτσαβάκικο ύφος τους πολιτικούς του αντιπάλους, εκεί που λέγαμε ότι δεν πάει πιο κάτω, κατέβασε έτι περαιτέρω το επίπεδο της Βουλής. Και αυτοί τον χειροκροτούσαν γιατί το μένος τους απέναντι σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ καθαγιάζει τον «κύριο στα τέσσερα», τον εκφραστή του εγχώριου εθνικολαϊκισμού. Και έτσι αγνόησαν την έμμεση απειλή. Γιατί ο Καμμένος δεν εξύβρισε και απείλησε μόνο τους αντιπάλους του. Αυτό δεν αποτελεί είδηση, είναι στη φύση του. Εγλειψε -περίπου με διάθεση ερωτικής εξομολόγησης- τον Τσίπρα, αναδεικνύοντας μια επιμελώς κρυμμένη μέχρι χτες ευαίσθητη πλευρά του χαρακτήρα του. Μόνο που πίσω από το γλείψιμο, υπήρχε η αγωνία που τον τρώει: θα πάμε μέχρι τέλος μαζί; Κάτι οι φωτογραφίες του Τσίπρα στους σοσιαλιστές, κάτι τα ραντεβού του Σουλτς, κάτι οι αντιδράσεις για την επίθεση στον Μουζάλα, κάτι η δεδομένη απέχθεια στο πρόσωπό του κεντροδεξιών, κεντροαριστερών, πράσινων και φιλελεύθερων στην Ευρώπη, όλα αυτά αθροίστηκαν και ένιωσε το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια του.
Και αμέσως ανέλαβε να δείξει πόσο χρήσιμος είναι. Αυτοεξευτελίστηκε στο θέμα Μουζάλα, αλλά έβγαλε ένα βάρος από τους ώμους του Τσίπρα. Και μετά πήρε το όπλο του, τον ανεμιστήρα και την αγαπημένη του λάσπη. Και η διαβεβαίωση «ότι μαζί θα πάμε μέχρι τέλος» ήταν περισσότερο έκκληση στον Τσίπρα να ανταμείψει τους κόπους του και τον κατ' εξακολούθηση αυτοεξευτελισμό του. Την απειλή δεν χρειάζεται να την εκστομίσει. Την εγγυάται η πολιτεία του, η φύση του. Ζώντας στην γκρίζα ζώνη μεταξύ σκανδάλων και σκανδαλολογίας, καταγγελίας και συκοφαντίας και ξέροντας ότι δεν έχει ούτε μία ημέρα πολιτικό μέλλον εκτός κυβέρνησης, θα κάνει τα πάντα για να γαντζωθεί στην εξουσία. Με όπλο το δίδαγμα της κοινής πείρας ότι ο πρόθυμος εκτελεστής συμβολαίων θανάτου των σημερινών πολιτικών του αντιπάλων μπορεί με χαρακτηριστική άνεση να αλλάξει ρόλο και να στραφεί κατά του σημερινού αφεντικού του. Και τότε βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να υπερασπιστεί κυριολεκτικά μετά βδελυγμίας την επιλογή του.
Ν. Μπίστης-Έθνος