Το vertigo ενός νάρκισσου

Γράφτηκαν ήδη μπόλικα για το ευφυές λογοπαίγνιο του κ. Τσίπρα περί καθολικού προσφυγικού προβλήματος και την επίσκεψη του Πάπα της Καθολικής Εκκλησίας. Πολλοί επισήμαναν την ιδιότυπη αίσθηση χιούμορ που διαθέτει ο πρωθυπουργός και τη γενναιοδωρία του αφού γέλασε ο ίδιος με το αστείο του προκειμένου να βοηθήσει και όσους δεν το κατάλαβαν να γελάσουν. Σε άλλους προκάλεσε την αμηχανία και τη δυσφορία που αισθάνεσαι όταν κάποιος άνθρωπος μπροστά στα μάτια σου κάνει ή λέει μια ανοησία. Αυτά έχει η δημοκρατία θα μου πείτε. Επειδή δε και εγώ συγκαταλέγομαι σ’ αυτούς τους τελευταίους, καθυστέρησα να αντιδράσω, καθότι εδώ και μερικές ημέρες προσπαθώ να απαντήσω στο ερώτημα: «Πώς είναι δυνατόν;». Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος σ’ αυτήν την ηλικία να αστειεύεται κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ακόμη κι αν δεν είναι πρωθυπουργός, ακόμη κι αν δεν έχει δημόσιο λόγο. Κι έτσι οδηγήθηκα στην απάντηση:
Μα εκστόμισε με τέτοια άνεση την ανοησία που του ήρθε –υποθέτω αυθορμήτως– επειδή είναι πρωθυπουργός.
Για μπείτε λίγο στη θέση του κ. Τσίπρα. Ενα παιδί που εξ απαλών ονύχων βρέθηκε στον κομματικό σωλήνα, πέρασε από τα σχολικά θρανία διαπρέποντας στις καταλήψεις, αποφοίτησε όπως αποφοίτησε από το Πολυτεχνείο και ρίχτηκε με τα μούτρα στον αγώνα τον καλό της πολιτικής και της Αριστεράς. Συνδικαλιστής, δημοτικός σύμβουλος, βουλευτής, αρχηγός κόμματος και απρόσμενα πρωθυπουργός. Και ξαφνικά, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, από κει που συνομιλητές του ήταν ο Αλαβάνος και ο μπαρμπα Αλέκος, τώρα σηκώνει το τηλέφωνο και συνομιλεί με τη Μέρκελ, τον Ολάντ, τον Πούτιν. Και τον αποκαλούν Αλέξη. Και γίνεται ομοτράπεζος των ηγετών του κόσμου τούτου. Η διαδρομή από τα Εξάρχεια στις Βρυξέλλες, αν δεν είσαι προετοιμασμένος για το πολιτισμικό σοκ, μπορεί να αποβεί τραυματική.
Πώς να μην πιστέψεις πως είσαι κάτι ξεχωριστό, ένα ανθρώπινο θαύμα; Πώς να μην πιστέψεις ότι μπορείς να μιλήσεις αγγλικά, ενώ δεν ξέρεις αγγλικά; Πώς να καταδεχθείς να βάλεις γραβάτα τη στιγμή που οι κοινοί θνητοί φορούν γραβάτα; Πώς να μην πιστέψεις πως ό,τι εσύ ο ίδιος θεωρείς αστείο δεν μπορεί παρά να είναι επιτυχημένο; Συμφωνώ πως οποιοσδήποτε επιδιώκει να πρωταγωνιστήσει στον δημόσιο βίο πρέπει να διαθέτει κάποια σοβαρά αποθέματα ναρκισσισμού. Οπως όμως λέει και ο Ζενέ «δεν φτάνει να το θέλεις για να γίνεις νάρκισσος». Κοινώς έχει και ο ναρκισσισμός την τέχνη του.
Είναι ζήτημα γενιάς; Μπορεί. Είναι ζήτημα του πολιτικού περιβάλλοντος της Αριστεράς όπου η ερμηνεία του κόσμου στηρίζεται στην παπαγαλία πέντε έξι γενικών τσιτάτων περί καπιταλισμού; Σίγουρα, αν και όχι μόνον. Η πανίδα του δημόσιου βίου βρίθει από κακότεχνους νάρκισσους, εξίσου πολυάριθμους με τους κακότεχνους ρήτορες – γιατί και ο ναρκισσισμός ένα είδος ρητορείας είναι. Οταν ο μέσος Ελληνας πιστεύει ότι δεν χρειάζεται να μάθει τίποτε γιατί τα ξέρει όλα, και δεν χρειάζεται να σκεφτεί παραπάνω από όσο σκέφτεται διότι τα έχει σκεφτεί όλα, επιβραβεύει όσους ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές του δικού του ναρκισσισμού.
Τ. Θεοδωρόπουλος-Καθημερινή