Πολιτικό Big Brother

Αυτά τα κρεβατάκια εκστρατείας είναι που τραβούν την προσοχή μου. Αυτά που θα στείλει ο στρατός για να κοιμούνται όσοι κουράζονται στη διάρκεια της δημοπράτησης των τεσσάρων αδειών για τηλεοπτικά κανάλια. Φαντάζομαι τη σκηνή όπου ο κατάκοπος Βαρδινογιάννης ξαπλώνει στο ράντζο. Παραδίπλα κάποιος σκουντά τον Αλαφούζο για να μη ροχαλίσει. Ο Ιβάν Σαββίδης ξεκινά με τους συνεργάτες του μια συζήτηση, ανδρική, λένε φανταρίστικα και μετά σχολιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα.

Είναι προφανές ότι στο στρατιωτικό πτυσσόμενο κρεβατάκι θα δυσκολευτεί περισσότερο ο Μαρινάκης. Να πω, όμως, κάτι; Καλά να πάθουν όλοι τους, κοτζάμ επιχειρηματίες. Ας μη δέχονταν να παίξουν στο πολιτικό Big Brother της κυβέρνησης. Σύρθηκαν σε μια διαδικασία που νομιμοποίησε την παραφροσύνη. Να δούμε τις λεπτομέρειες. Στις 30 Αυγούστου περί τα 100 άτομα θα κλειστούν στο κτίριο της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης και Επικοινωνίας. Θα είναι οι σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι των υποψηφίων για τις τηλεοπτικές άδειες, μαζί με τους καναλάρχες αυτοπροσώπως.

Η δημοπρασία θα κρατήσει κάνα διήμερο. Κανένας από τους συμμετέχοντες δεν θα έχει δικαίωμα να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο. Θα αφήσουν όλοι τα κινητά τους και τα τάμπλετ στην είσοδο και θα κατευθυνθούν σε δέκα ειδικά διαμορφωμένα δωμάτια. Παρά την απομόνωση των υποψηφίων, οι διοργανωτές θα παρακολουθούν τους υποψήφιους σε όλη τη διάρκεια του ριάλιτι. Αν κάποιος ξύσει τη μύτη του, η εικόνα θα καταγραφεί από κάμερα. Οι συμμετέχοντες θα φάνε, θα πιούνε και στο ράντζο το στρατιωτικό θα κοιμηθούνε.

Βλέπετε να υπάρχει πρόβλημα στην παραπάνω διαδικασία; Ας μην πιάσουμε τη συζήτηση για τις μελιτζάνες γιαχνί και το κινέζικο που θα φάνε οι υποψήφιοι με τις κομπανίες τους κατά το διήμερο. Ας μείνουμε στην ουσία, και η ουσία αφορά τον έλεγχο στον αριθμό των καναλιών. Η γελοία διαδικασία της ηλεκτρονικής δημοπρασίας είναι το περιτύλιγμα της πολιτικής απόφασης που θυμίζει τις εκκαθαρίσεις του Ερντογάν. Το κράτος ελέγχει τον αριθμό των καναλιών, ελέγχει τον αριθμό των εργαζομένων σε αυτά, ελέγχει πτυχές που δεν αφορούν τον δημόσιο τομέα.

Για να αντιληφθούμε την παραβίαση της ελεύθερης έκφρασης που επιχειρεί η κυβέρνηση, θα πρέπει να κάνουμε μια αναγωγή στον δυνητικό περιορισμό του αριθμού των εφημερίδων που κυκλοφορούν. Ο καθορισμός των τεσσάρων καναλιών θα μπορούσε να είναι καθορισμός πέντε εφημερίδων στα περίπτερα. Δηλαδή αυτή η επιθυμία για τακτοποίηση του χάρτη της ενημέρωσης είναι ένας ξεκάθαρος περιορισμός της ελεύθερης έκφρασης που λειτουργεί ως δείγμα μιας νοοτροπίας. Μιας νοοτροπίας που δεν έχει και μεγάλη σχέση με τη Δημοκρατία.

Ολη αυτή η διαδικασία η υπερβολική και τα κρεβατάκια εκστρατείας θα πρέπει να αναλυθούν σε σχέση με την άλλη ιδέα της κυβέρνησης, να βάλει πορτιέρη στις ενημερωτικές ιστοσελίδες. Το μητρώο έχει σκοπό να καταγράψει ποιοι εισπράττουν δημόσιο χρήμα και να καταγράψει ειδικές σχέσεις μεταξύ κρατικών φορέων και προσώπων που ασκούν κριτική, αρθρογραφούν και επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Εν τούτοις, μπορεί να λειτουργήσει σε βάρος της ελεύθερης έκφρασης.

Μία ακόμη παράμετρος. Το κυβερνητικό κόμμα διαθέτει όργανο ενημέρωσης. Η Αριστερά έχει την κουλτούρα της προπαγάνδας, αποδέχεται τον ρόλο του δημοσιογράφου που βρίσκεται σε ειδική αποστολή, για τη διάδοση ιδεών και τη στήριξη προσώπων. Η «Αυγή» δεν τηρεί τις αποστάσεις, τουναντίον δημοσιεύει κείμενα γεμάτα πάθος και κομματική προσήλωση. Κάποτε υπήρχε και δηλωτικό κάτω από τον τίτλο της εφημερίδας, ότι εξέφραζε τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Εντάξει, πιο ειλικρινές από τις κομματικές εφημερίδες που παριστάνουν τις ελεύθερες, όμως, δεν παύει να υπάρχει ένα προβληματάκι. Ολα μαζί καθιστούν το τοπίο της ενημέρωσης εξαιρετικά ευάλωτο.

Ποια είναι η χρήσιμη στάση απέναντι σε όλα αυτά; Σίγουρα όχι ένας υπνάκος σε κρεβάτι εκστρατείας. 
Λώρη Κέζα-ΤΟ ΒΗΜΑ