Είναι κατάλληλος πρόεδρος ο Καραμανλής;

Η πρώτη φορά που μάθαμε τι σκέφτεται για τη χώρα που παρέδωσε το 2009 ο Κώστας Καραμανλής, ήταν στο Δημοψήφισμα. Μέχρι τότε ο ακριβός του λόγος ήταν απών από τη δημόσια ζωή και πλην ορισμένων χρησμών Αντώναρου τίποτα δεν θύμιζε πως αυτήν τη χώρα κυβέρνησε 5 χρόνια κάποιος με αυτό το όνομα. Υποστήριζε τα Μνημόνια; Ποιος ξέρει; Υποστήριζε την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας στις διάφορες φάσεις της; Άγνωστο. Ο ίδιος επέλεξε για τον εαυτόν του έναν ρόλο σιωπηλό, μάλλον κομματικής νομιμοφροσύνης, αγνοώντας το γεγονός ότι ένας τέως Πρωθυπουργός, και μάλιστα για τόσο μεγάλο διάστημα, είναι θεσμικό πρόσωπο και είναι υποχρεωμένος να απευθύνεται σε όλον το λαό, χωρίς κομματικές δεσμεύσεις.

Κανείς άλλος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης δεν μπήκε σε αυτού του είδους τη χειμερία νάρκη. Όλοι μιλούν, παρεμβαίνουν, αρθρογραφούν, έχοντας επίγνωση της

ισόβιας υποχρέωσής τους απέναντι στο λαό που τους τίμησε. Εξ αντικειμένου ο Κώστας Καραμανλής αποκόπηκε από τον λαό, ασχέτως των προθέσεών του. Άφησε το πεδίο ελεύθερο για υποθέσεις ως προς τις απόψεις του. Μιλούσαν θετικά γι’ αυτόν πολιτικοί όπως οι κ.κ. Καμμένος και Καρατζαφέρης.

Τον εξέφραζαν; Γιατί δεν τους αποδοκίμασε;

Ο κατεξοχήν παλιός του συνεργάτης, σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θεωρεί την ευρωπαϊκή πολιτική Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού. Αλήθεια τον εκφράζει; Δεν διορίζεται κανείς εθνική εφεδρεία όταν δεν ξέρουμε τι σκέφτεται, όταν δεν εκτίθεται, όταν είναι απών σε κρίσιμες εθνικές στιγμές- τέτοιους ρόλους σε συνθήκες νομιμότητας η Δημοκρατία δεν προβλέπει.

Γι’ αυτό, και για πολλούς άλλους λόγους, απορεί κανείς με την άποψη που διατυπώνεται ότι αποτελεί κατάλληλο πρόσωπο για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας γιατί τάχα μπορεί να ενώσει τους Έλληνες.

Με ποια συγκολλητική ουσία; Την ανυπαρξία πολιτικού στίγματος; Την αδιαφορία για επικοινωνία με το λαό που κυβέρνησε; Την πολυτελή απόσυρση από τις αγωνίες και τα προβλήματα της κοινωνίας; Την άρνησή του να προβεί έστω και σε έναν απολογισμό της θητείας του, σε μία απάντηση σε όσα του καταμαρτυρούν, σε κάποια αυτοκριτική; Δεν είναι παράδοξο σε μία Δημοκρατία να αποτελεί παράγοντα ενότητας κάποιος που δεν καταδέχτηκε ποτέ να εξηγήσει στους πολίτες τη στάση του, κάποιος που δεν μπήκε στον κόπο να τους ενημερώσει για τις απόψεις του; Πέφτουμε θύματα μιας ιστορικής λαθροχειρίας εάν πιστεύουμε ότι μπορεί να επαναληφθεί σήμερα η ιστορία του θείου του. Ο ανιψιός ζούσε σε συνθήκες ελευθερίας και κανείς δεν του απαγόρευε να παρεμβαίνει. Εκτός αν πιστεύει και ο ίδιος, όπως πολλοί θαυμαστές του, ότι μέχρι τώρα ζούσαμε τη χούντα των Μνημονίων.

Από την άλλη, πότε υπήρξε πολιτικός της συναίνεσης και της εθνικής συμφιλίωσης; Όταν λοιδορούσε από το πρωί ως το βράδυ την Κυβέρνηση Σημίτη; Όταν είχε στήσει τον χορό της διαπλοκολογίας (εδώ πάντως κάτι τον ενώνει με τους οπαδούς των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ) και της ατέρμονης σκανδαλολογίας; Όταν ειρωνευόταν με αλαζονεία τον Γιώργο Παπανδρέου με κάθε ευκαιρία; Παρέλαβε έτοιμους Ολυμπιακούς Αγώνες, την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη χώρα στην ΟΝΕ και ουδέποτε άρθρωσε έναν θετικό λόγο για τους προκατόχους του. Η χαλαρότητα, η άνεση και η αδράνεια είναι χαρακτηριολογικά γνωρίσματα, δεν αποτελούν στοιχεία πολιτικής συναίνεσης- μην το παρεξηγούμε.

Δεν ξέρω αν έχει χρόνο να επανασυνδεθεί με τον λαό που ξέχασε ο Κώστας Καραμανλής. Για να είμαστε δίκαιοι δεν ξέρουμε και αν τον ενδιαφέρει.

Σε κάθε περίπτωση, μια καλή αρχή θα ήταν να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε. Να μας εξηγήσει τι τον οδήγησε να κάνει 850.000 προσλήψεις, να δανειστεί 120 δισ. και να φύγει νύχτα.

Λίνα Παπαδάκη-liberal.gr