Ο κομμουνιστικός εμφύλιος. Ας τον απολαύσουμε

Ζούμε τις ανεπανάληπτες στιγμές που η μαρξιστική Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της επιτίθεται ανηλεώς στον ΣΥΡΙΖΑ, σε βαθμό που ο τελευταίος «κινδυνεύει»  να αποκτήσει την συμπάθεια μου. Άλλωστε είναι η πιο μετριοπαθής έκφραση αυτού του χώρου.

Οι επιθέσεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ και των άλλων μικρότερων ομάδων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αντιμετωπίζονται  σχετικά εύκολα από την συγκυβέρνηση, καθώς αυτά τα κόμματα και οι κινήσεις διαθέτουν μικρό αριθμό οργανωμένων δυνάμεων και κυρίως την παραμικρή φαντασία στις κινητοποιήσεις τους. Το μεγάλο πρόβλημα είναι το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ είναι γνωστό, από το παρελθόν, απαιτεί να είναι ο μοναδικός αυθεντικός εκφραστής της μαρξιστικής Αριστεράς. Και όσο υπήρχε η μεγάλη Σοβιετία αυτό το

επιτύγχανε, γιατί οι Σοβιετικοί απένειμαν αυτόν τον τίτλο στο πιο σοβιετόδουλο κόμμα. Και η γνώμη τους ήταν ντιρεκτίβα για τους εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς στην χώρα μας. Η πτώση του Σοβιετικού καθεστώτος, επέφερε και την πτώση του ευρωκομμουνισμού, κατά ανεξήγητο τρόπο, ενώ θα έπρεπε να οδηγήσει στην άνθηση του.

Έτσι το ΚΚΕ, ελεύθερο από τον ανταγωνισμό του με την ανανεωτική πτέρυγα του -το ΚΚΕεσ- ασχολήθηκε με τα του οίκου του. Δηλαδή την ιδεολογικοπολιτική θωράκιση των μελών του απέναντι στο αστικό και μικροαστικό  μικρόβιο- επί Α. Παπαρήγα  οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του κόμματος δεν συμμετείχαν σε κοινές εκδηλώσεις με άλλες παρατάξεις, γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο- την αναθεώρηση της ιστορίας του Εμφυλίου πολέμου με την προβολή των δράσεων του ΔΣΕ- και το κυριότερο- με την επέκταση της οικονομικής δραστηριότητας του. Γιατί δεν πρέπει να λησμονούμε το ΚΚΕ είναι μια πολύ μεγάλη ΑΕ. Μια μπίζνα.

Πάνω σε αυτόν τον άξονα καθοριζόταν και η συμπεριφορά του απέναντι στις εκάστοτε κυβερνήσεις. Έτσι, όσες από αυτές έδιναν δουλειές στην «Τυποεκδοτική», την οικονομική ναυαρχίδα του κόμματος, είχαν εξασφαλισμένη μιαν ανέφελη θητεία από πλευράς κινητοποιήσεων, διαδηλώσεων κλπ. Όσες δεν υπέκυπταν  σε αυτόν τον πολιτικό εκβιασμό –όπως η κυβέρνηση Σημίτη- τραβούσαν τα πάνδεινα.

Αιχμή του δόρατος των κινητοποιήσεων κατά το παρελθόν – η ομάδα κρούσης- ήταν το Σωματείο των οικοδόμων του οποίου ηγείτο  το δραστήριο στέλεχος του ΚΚΕ , ο Δ. Μαυροδόγλου. Οι δε αρχαιρεσίες στο συγκεκριμένο Σωματείο ήταν Σοβιετικού τύπου. Μόνον η αλήστου μνήμης ΕΣΑΚ-Σ συμμετείχε. Όταν με την πάροδο του χρόνου οι μετανάστες αντικατέστησαν τους εγχώριους οικοδόμους στα γιαπιά, περιορίστηκε η δυναμικότητα και η ικανότητα δράσης  του Σωματείου.

Τότε προέβαλε συστηματικά η Ομοσπονδία συνταξιούχων, στη οποία ηγείτο και πάλι ο Δ. Μαυροδόγλου, παίρνοντας προφανώς κομματική μετάθεση. Οι πορείες των ασπρομάλληδων μελών της Ομοσπονδίας –σχεδόν όλοι μπαρουτοκαπνισμένα μέλη του κόμματος- κατέληγαν σε συγκρούσεις με τα ΜΑΤ, με τις κάμερες να καταγράφουν το γεγονός. Από την μια μεριά οι δυνάμεις καταστολής και από την άλλη τα γεροντάκια που διεκδικούσαν δυναμικά  μια καλύτερη ζωή. Το συμπέρασμα του τηλεθεατή  ήταν συντριπτικό  για τις κυβερνητικές δυνάμεις.

Όταν έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, αρχικά το ΚΚΕ βρέθηκε σε μιαν έκδηλη αμηχανία. Και κατά την πάγια τακτική του περίμενε στην γωνία το πρώτο μεγάλο στραβοπάτημα. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πλέον η κυβερνώσα μαρξιστική Αριστερά, με υψηλούς συμβολισμούς. Άλλοι υπουργοί του τραγουδούσαν τον ύμνο του ΕΛΑΣ, άλλοι είχαν στα υπουργεία τους ανηρτημένο το πορτρέτο του  πρωτοκαπετάνιου Άρη και ο πρωθυπουργός την πρώτη μέρα της πρωθυπουργίας του τίμησε τους νεκρούς του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής, που ήταν το κομματικό τέμενος των κομμουνιστών.

Η μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι 2015 ήταν η ευκαιρία που ζητούσε το κόμμα. Έκτοτε συστηματικά προσπαθεί να αποδομήσει το αριστερό προφίλ της κυβέρνησης, με διάφορα happenings. Καταλήψεις υπουργείων, συγκρούσεις με την αστυνομία, διαρκής ιδεολογικός αγώνας κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε αυτήν την πρακτική θα εντάξουμε και την προχθεσινή πορεία των συνταξιούχων, που μετά την αποστρατεία Μαυροδόγλου ανέλαβε την ηγεσία τους ο παλιός βουλευτής του ΚΚΕ, Δ. Κουμπούρης. Η ήττα που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ από την θέαση των συγκεκριμένων εικόνων του κομμουνιστικού εμφυλίου, ήταν συντριπτική. Όσο και να αναρωτιέται ο στοιχειωδώς νοήμων πολίτης, τι άλλο μπορούσαν να κάνουν τα ΜΑΤ απέναντι στις μανιασμένες επιθέσεις που δέχονταν, το αποτέλεσμα προκύπτει από το θυμικό και όχι από την λογική.

Εμείς οι υπόλοιποι, απολαμβάνουμε αυτόν τον ιδιόμορφο εμφύλιο, που βρίσκεται σε εξέλιξη, ουδέτεροι παρατηρητές στην ενδοκομμουνιστική διαμάχη.

Σ. Μουμτζής-liberal.gr