Η μιζέρια του «υπερήφανου γαλατικού χωριού»

Ο​​σο το γεγονός απομακρύνεται μέσα στο παρελθόν, το νόημα της επίσκεψης Ομπάμα στην Αθήνα γίνεται για μένα όλο πιο σαφές και όλο πιο δυσάρεστο. Ο Ομπάμα και κυρίως τα όσα είπε, η εικόνα του κόσμου που μας παρουσίασε με τις προκλήσεις που περιέγραψε, με έκαναν να συνειδητοποιήσω κάτι, το οποίο και αν το ξέρουμε συνήθως τείνουμε να το ξεχνάμε όσο βυθιζόμαστε στον μικρόκοσμο του Υπαρκτού Ελληνισμού: ότι ο κόσμος γυρίζει πολύ πιο γρήγορα από τον Αλέξη Τσίπρα και από τη χώρα, δυστυχώς.
Εμείς μένουμε πίσω στην «ιδιαιτερότητά» μας, δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε. Το αξιοθρήνητο θέαμα του Τσίπρα δίπλα στον Ομπάμα μάς έδειξε ότι, έξω από τον κόσμο του Αστερίξ, το «υπερήφανο γαλατικό χωριό» που αντιστέκεται μόνο του δεν έχει τίποτε το γοητευτικό· αντιθέτως, είναι μια κακομοιριά που σε κάνει να ντρέπεσαι για λογαριασμό της. Είναι μια αξιοπρόσεκτη ειρωνεία ότι, έπειτα από
τόσο τηλεοπτικό χρόνο δίπλα στον Ομπάμα, στο τέλος της επίσκεψης ο Τσίπρας φάνταζε πια σαν Λαφαζάνης. Τόσο γκρίζος και μίζερος, τόσο ελάχιστος και άσχετος. Είπαμε, όμως, ότι η ταχύτητα του κόσμου είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη με την οποία ο Τσίπρας παίρνει τη στροφή.
Ισως ακόμη πιο θλιβερό –επειδή η ανάμνηση ήταν τόσο πρόσφατη και, επομένως, η σύγκριση ξανά αναπόφευκτη– ήταν η πρωτοβουλία της περασμένης Παρασκευής, όταν ο πρωθυπουργός κάλεσε στο Μαξίμου την ποδοσφαιρική ομάδα του 2004. Η πρόσκληση ήταν για «να βοηθήσουν» στην κάθαρση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου από τη μαφία που το λυμαίνεται. Πώς να βοηθήσουν οι άνθρωποι; Να κάνουν μία ακόμη δακρύβρεκτη διαφήμιση, ας πούμε; Και μόνο που το ακούς, μένεις με το στόμα ανοικτό. Αλλά και τι απελπισία προδίδει! Είναι φανερό πια ότι ο Τσίπρας πιάνεται από τα μαλλιά του.
Η πρόσκληση στους κυπελλούχους Ευρώπης του 2004 ήταν αυτό που ονομάζεται «κίνηση υψηλού συμβολισμού» στην αηδιαστική γλώσσα του πολιτικοδημοσιογραφικού φυράματος. Βλέπουμε, δηλαδή, τον Τσίπρα να καταφεύγει στα σύμβολα εκεί όπου χρειάζεται πράξεις, όπως εν προκειμένω στην αντιμετώπιση της μαφίας του ποδοσφαίρου· και εκεί που ο Ομπάμα τού δίνει την ευκαιρία για «κινήσεις υψηλού συμβολισμού» και μάλιστα στην παγκόσμια σκηνή, αυτός χασμουριέται και κοιτάζει το ρολόι του. Τι κι αν αλλάζει ο κόσμος και στο λέει ο πλανητάρχης; Εδώ αυτός! Πάντα ένας πρόεδρος δεκαπενταμελούς: του μεγάλου δεκαπενταμελούς όλης της χώρας. Αυτό είναι και του φτάνει. Οπως είπε, άλλωστε, ο ίδιος, τον ήλιο και το τσίπουρο δεν θα μας τα πάρουνε ποτέ.
Ο παραλογισμός που βίωσε για πρώτη φορά τόσο έντονα ο Τσίπρας, εξαιτίας του Ομπάμα, είναι ο παραλογισμός στον οποίο βασίζεται όλη η πολιτική ζωή της χώρας. Δεν είναι συμπτωματικό ότι, την επομένη της αναχώρησης του Ομπάμα, ο Τσίπρας δεν τόλμησε να πάει στο Πολυτεχνείο για την καθιερωμένη τελετουργία. Πώς να τολμήσει, όταν την προηγουμένη έχει σφίξει το χέρι του προέδρου των «φονιάδων των λαών»; Αυτή η παντομίμα της γιορτής του Πολυτεχνείου βρίσκεται στον πυρήνα του ψέματος που συντηρούμε. Αν, κάθε φορά που οι αναρχικοί ξεκινούν μάχη με την αστυνομία, εμείς μεταφερόμαστε πίσω στο 1973 και βλέπουμε «μπάτσους» εναντίον «παιδιών», έχουμε αποτύχει. Είναι τραγικό η αντικοινωνική μανία των γνωστών κακοποιών να γίνεται μέρος της δημόσιας τάξης, την οποία υποτίθεται ότι προστατεύει το ομώνυμο υπουργείο. (Σ.σ.: Για μένα, η αλλαγή της ονομασίας του υπουργείου επί ΓΑΠ δεν συνέβη ποτέ...) Τι περιμένετε να καταλάβουμε, έπειτα, από όσα μας λέει ο Ομπάμα;
Ευτυχώς, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα πειράματα με τον κόκκινο εθνικοσοσιαλισμό δεν είναι όλη η Ελλάδα. Στην περίπτωση του Πολυτεχνείου, είδαμε ότι η Δικαιοσύνη ήθελε και μπορούσε, αλλά η αστυνομία ήταν εκείνη που μπορούσε και δεν ήθελε – δεν υπήρχε η πολιτική βούληση στην κυβέρνηση. Παρομοίως, φέρνω στον νου την εικόνα της πολιτικής ηγεσίας της χώρας από το δείπνο στο προεδρικό προς τιμήν του Ομπάμα. Αν η Ελλάδα ήταν αυτό το θέαμα, τότε στην εικόνα θα έπρεπε να ήταν ο Αποστόλης ο Τζιτζικώστας. Ευτυχώς για τη χώρα, στην εικόνα ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Πάντως, σύμφωνα με το καλό σενάριο, ίσως ο Τσίπρας να έχει κάποια χρησιμότητα. Ελπίζω σε εκείνη την ημέρα, που όλα αυτά θα έχουν περάσει και θα αναγνωρίζουμε στον Τσίπρα τον άνθρωπο που, επιτέλους, έδειξε στους Ελληνες την Αριστερά όπως είναι: της συμφοράς.
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή