Ο απρόβλεπος γείτονας

Δεν γνωρίζω πόσο οι προκλήσεις του Σουλτάνου της απέναντι όχθης είναι κορώνες για εσωτερική κατανάλωση ή όχι.

Όπως και νάχει όμως αποδέκτες της προκλητικότητάς του είμαστε εμείς.
Όταν στο τραπέζι πέφτουν Λωζάνες, βραχονησίδες, νησιά και άλλα τέτοια και μάλιστα κατά ριπάς, δεν μπορεί να αδιαφορείς λέγοντας πως απευθύνεται σε ένα εσωτερικό ακροατήριο διότι είναι στριμωγμένος στη γωνία παντοιοτρόπως και το κυριότερο δεν μπορεί να αντιδράς με κορώνες ενδεδειμένες με… στολή παραλλαγής.
Όταν ο απέναντι μιλά για τα “σύνορα της καρδιάς του” κι εσύ νομίζεις πως αναφέρεται σε τηλεοπτικό σίριαλ μάλλον έχεις χάσει επεισόδια, ή για να το πούμε πιο σωστά, μάλλον δεν βλέπεις τα… επεισόδια που έρχονται.
Οι ΗΠΑ ζουν μετά την εκλογή Τράμπ σε ένα “κενό εξουσίας” με τον απερχόμενο να
κάνει ταξίδια υστεροφημίας και τον επερχόμενο να μην έχει ξακαθαρίσει τι θέλει να κάνει και με ποιο επιτελείο.
Η Ευρώπη που τρέμει την ήττα του Ρέντσι, την άνοδο των ακροδεξιών στην Αυστρία (και αλλού), που βλέπει τον Ολάντ να αποχωρεί με το κεφάλι κάτω και που έχει μια Γερμανία που έχει μπει ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο, δείχνει να βολεύται με το σενάριο της “εσωτερικής κατανάλωσης” του Σουλτάνου και απλά μιλά αορίστως για σεβασμούς συνόρων κτλ. Αυτών που ο Σουλτάνος αμφισβητεί καθημερινά…

Το μόνο που φαίνεται να φοβίζει τους Ευρωπαίους είναι η απειλή του Ερντογάν ότι θα ανοίξει τα σύνορα και θα πλημμυρίσει τη γηραία ήπειρο με εκατομμύρια προσφύγων. Και αυτό διότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, οι μόνοι που βγούν “κερδισμένοι” είναι οι ακροδεξιές φωνές που θα βρουν ακόμη περισσότερα ευήκοα ώτα για τις θεωρίες τους.

Και η Αθήνα; Α, η Αθήνα παίζει επανάσταση στην Αβάνα, φορά κελεμπία στο Αμπού Ντάμπι, διαπραγματεύεται σκληρά για να φέρει μέτρα που δεν πιστεύει αλλά δυστυχώς πρέπει να εφαρμόσει κλαίγοντας για τη χαμένο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης (όπου απέκτησε και γραφείο ο πρωθυπουργός), υπόσχεται ότι θα ξαναφέρει το ΕΚΑΣ και δεν κοκκινίζει από ντροπή όταν βλέπει ΑΜΕΑ να διαδηλώνουν για το αυτονόητο.

Όσο κοιμόμαστε με το νανούρισμα ότι οι φωνές του Σουλτάνου απευθύνονται μόνον σε όσους μιλούν τουρκικά, τόσο πιο εύκολο είναι να ξυπνήσεις με έναν απίστευτο εφιάλτη.  Με άλλα λόγια όσοι πιστεύουν ότι ένα “θερμό επεισόδιο” στο σίριαλ “τα σύνορα της καρδιάς μας” δεν θα παιχτεί ποτέ, μάλλον δεν ξέρουν καλά ούτε το σενάριο, ούτε τον σεναριογράφο και σε κάθε περίπτωση δεν διδάσκονται από την ιστορία.

Ο απρόβλεπτος διαχρονικά γείτονας είναι στριμωγμένος στη γωνία, ζει σε μια διαρκώς αυξανόμενη διεθνή απομόνωση, βιώνει κατάρρευση της οικονομίας του και περιβάλλεται από μια γεωπολιτική πραγματικότητα τόσο ρευστή και επικίνδυνη όσο η καυτή λάβα ενός ηφαιστείου. Και όλα αυτά δείχνει αδύναμος να τα διαχειριστεί. Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως δεν θα κάνει το μοιραίο λάθος;  
 Θ. Τσίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ