Το σύνθημα «ή εμείς ή εσείς», τώρα το λέμε εμείς!

Όταν ο Στ.Ψυχάρης το καλοκαίρι του 2014 σε συνάντηση που είχε με τον Α. Τσίπρα  –αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε —απέρριπτε την πρόταση του να αναλάβει την διεύθυνση του Συγκροτήματος, διευθυντής φίλα προσκείμενος στον ΣΥΡΙΖΑ, με αντάλλαγμα την ρύθμιση των οικονομικών προβλημάτων του ΔΟΛ, διέπραξε λάθος στρατηγικής σημασίας. Γιατί δυόμισι χρόνια μετά, αναγκάσθηκε να αποδεχθεί την ίδια πρόταση, ευρισκόμενος όμως ο ίδιος σε πολύ δυσμενέστερη θέση. Με αυξημένα τα οικονομικά προβλήματα και με πολλά μέτωπα με την Δικαιοσύνη.

Από την άλλη μεριά, η οικογένεια Μπόμπολα, αποδέχθηκε την πρόταση Τσίπρα και το deal έγινε. Το «Έθνος» δεν ασκεί κριτική στην κυβέρνηση και πάντα προβάλλει θετικά το έργο της, οι ποινικές εκκρεμότητες του υιού Μπόμπολα με την Κυπριακή Δικαιοσύνη τακτοποιήθηκαν, ο «Άκτωρ» εξακολουθεί και παίρνει σημαντικά έργα και σε

καιρούς μηδαμινής τραπεζικής ρευστότητας, η χρηματοδότηση του συνεχίζεται απρόσκοπτα.

Τι λάθος έκανε ένας έμπειρος παίκτης—όπως ο Στ. Ψυχάρης—και υπέστη τέτοιας εκτάσεως ήττα; Πώς ένας εκδότης που επεβίωσε  πολλών κυβερνήσεων, εξοντώθηκε εν ψυχρώ, από έναν «καταληψία;»

Η απάντηση είναι η εξής: γιατί δεν γνώριζε τον αντίπαλο του. Νόμιζε πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα ακόμα κόμμα σαν τα άλλα και θα έβρισκε και μαζί του ένα σημείο ισορροπίας, μια κατάσταση αμοιβαίου οφέλους. Σε αυτά τα ζητήματα ο Στ.Ψυχάρης ήταν maître. Δυστυχώς γι΄αυτόν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα σαν όλα τα άλλα. Δεν επιθυμεί και δεν επιδιώκει συμβιβασμούς. Τα θέλει όλα.

Η ιδεολογία του είναι επιθετική, επεκτατική και παράγει εχθρούς. Σε κάθε αναμέτρηση δεν επιζητεί τον συμβιβασμό, αλλά την πλήρη επικράτηση του. Και βέβαια—σε αυτήν την προσπάθεια του-- πολλές φορές ηττάται πανηγυρικά. Έτσι, τα συνθήματα «ή θα μας τελειώσουν ή θα σας τελειώσουμε» και «ή εμείς ή αυτοί», δεν οφείλονται στην ένταση και στην έξαρση των στιγμών. Αποτελούν έκφραση των μόνιμων χαρακτηριστικών, του ιστορικού γονιδιώματος, της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Αυτή η επιθετική συμπεριφορά και η διαρκής σώρευση εχθρών, δημιουργεί το αίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας στα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για το τι μπορεί να πάθουν, τι δικαστικές περιπέτειες μπορεί να έχουν, όταν γυρίσει ο τροχός. Γιατί οι εχθροί είναι και πολλοί και σημαντικοί και ο αριθμός τους συνεχώς μεγαλώνει. Αυτός ο φόβος είναι ο σύμβουλος για την δημιουργία συνθηκών εκτροπής, καταστάσεων ανωμαλίας και εξωθεσμικών λύσεων.

Το πολιτικό δίδαγμα από την περιπέτεια του ΔΟΛ είναι πως η σύγκρουση με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αναπόφευκτη, για όσους δεν θέλουν να υποταχθούν στις απαιτήσεις του. Με αδίστακτο και κυνικό τρόπο, ενώ δημοσκοπικά καταρρέει, εξόντωσε έναν σημαντικό, αλλά ευάλωτο, αντίπαλο και ετοιμάζεται να χτίσει το δικό του συγκρότημα της διαπλοκής. Οι κάθε μορφής «συναινεσάκηδες» και ροζέ αριστερούληδες,  είτε αγνοούν τι εστί ριζοσπαστική Αριστερά είτε διακατέχονται από το σύνδρομο της συμφωνίας του Μονάχου*. Από την νοοτροπία του κατευνασμού και των παραχωρήσεων.

Η δημοκρατική αντιπολίτευση θα πρέπει να έχει μάθει πλέον με ποιους έχει να κάνει και ας χαράξει την στρατηγική της μετωπικής σύγκρουσης μαζί τους. Ας σηκώσει το γάντι στο σύνθημα « ή εμείς ή αυτοί» και ας το υιοθετήσει.

Θα σας τελειώσουμε ή θα μας τελειώσετε! Μόνο που αυτήν την φορά το λέμε εμείς.

*Στις 29-30 Σεπτεμβρίου 1938, στο μέγαρο Φύρερμπάου στο Μόναχο υπογράφηκε η ομώνυμη συμφωνία μεταξύ του Α. Χίτλερ, του Μπ. Μουσολίνι, του Ν.Τσάμπερλεν και του Ε. Νταλαντιέ που παραχωρούσε την Σουδητία της Τσεχοσλοβακίας στους Γερμανούς, για να μην γίνει πόλεμος. Με δεδομένο πως αυτός δεν αποφεύχθηκε τελικά, η συμφωνία αυτή κατέστη συνώνυμο των διαρκών παραχωρήσεων στον επεκτατισμό.

Σ. Μουμτζής-liberal.gr